Kerstmis 2008

Trapjes...

...of waarom ik tegenwoordig zo'n zenuwenpees ben:

Omschakelen

Ach, al die sinterklaasstress. Zo uit gesprekken her en der blijkt dat het slechts een kwestie van tijd kan zijn tot dit woord in de Dikke Van Dale staat. Daarna is ook het zo fijn opruimen voor Kerst!

Eerst een week helemaal niets. Alleen maar troep weg, troep die al tijden op stapeltjes her en der ligt, en op hoopjes, en in hoeken. Een week waarin Sinterklaas terug is naar Spanje en Kerst nog niet in de lucht.

En dan eindelijk de boom, en dat dan vieren met Gluhwijn en chocolademelk. En met mincepies en (met fraaie donkere mannenstem gezongen) Christmas Carols. Want we integreren inmiddels natuurlijk wel een beetje, hier. En Kerststukjes maken, de adventskaarsen versieren, die vermaledijde kerstfiguren afmaken, en sneeuwvlokken maken.

Maar dit, dit is toch echt het mooiste. Iets waardoor ik elke dag tientallen keren tot stilstand gebracht wordt, in een moment even alleen maar hier en nu:

Meiden met muts

Slaap!

23.00 Naar bed. Lekker naast Noa, die in ons bed mocht kruipen omdat hij niet kon slapen.
23.45 Wakker door Erik-Jan, die Noa naar bed brengt, ernaast schuift en in coma raakt.
00.05 Mette huilt. Ach gut. T-shirt aan, even eruit, billenschudden, tevreden zucht van twee kanten. Ik ga weg. Gejammer begint weer.
00.15-00.45 Gehuil. Ik wil er niet uit, ze valt vanzelf wel weer in slaap verzin ik. Zucht (niet zo tevreden dit keer).
00.45 Eruit. Broek en sloffen ook maar aan, luiercheck met de 1-vinger-techniek, met plotsklaps blij lachende baby naar logeerbed. Tevreden zucht (2x).
01.05 Prrroet???
01.15 Bwaahhh! Piejoe...Bababaaaa!!!
01.30 Baby terug naar eigen bed. Ik ook, hou alle kleren maar aan want voel inmiddels nattigheid.
01.31 Gehuil.
02.00 ''Nu is het jouw beurt. Misschien moet je haar even in het gezicht ademen.'' (Narrige verwijzing naar curry-met-bier avond).
02.01 Stilte in de ouderlijke slaapkamer. Onderbroken door zacht geronk.
02.15 Woedeaanval. Verlaat stampvoetend het bed, knal het licht (75W) aan in babykamer. Sla om als blad aan boom bij ontdekking hele vieze luier en brandweer-rode billetjes. Vervloek 1-vingertechniek. Wrijf billetjes liefdevol in. Baby valt in slaap waar ik bij sta.
02.45 "Zal ik er dan maar uitgaan?" Hou me dood, zoals dat een volwassen vrouw betaamt. Geliefde verdwijnt, blijft half uur weg, komt terug, babygejammer zwelt aan.
03.30 Deur schuift krakend open. Tycho kruipt hoestend naast me. Opvallende stilte vanuit babykamer.
03.55 Blafhoest, gedraai. Opvallende stilte vanuit babykamer.
04.15 Breng Tycho terug naar bed. Opvallende stilte vanuit babykamer.
06.00 Krakende deur. Tycho schuift wederom aan. Einde opvallende stilte.
06.10 Verschoon ENORME poepluier. Zet wekker (06.30) uit, want prefereer plat liggen momenteel boven mediteren.
07.15 Wekker gaat alsnog. Besluit dat Noa uit mag slapen, ofwel: verkies de kans op nog even slapen (in de promilles, gezien gegiechel uit richting jongste zoon) boven leerplicht oudste zoon.
07.45 Deel bovenstaand besluit mee aan frisgewassen mede-directeur. Die oogt alsof ook hij fittere dagen heeft gekend. En die besluit dat ik inderdaad maar even moet blijven liggen, en dat hij het spul wel naar school brengt.


En dan.....(violen, tromgeroffel):

09.45 Prrrrroet!!! Bababababaaahhh!!!

Tel je zegeningen...

Hoofd Vingers en Tenen

En dan denk je nu natuurlijk, waar is het hoofd dan?

Antwoord: je ziet alleen de handen van het Hoofd. Die grote, met de schaar erin. Over het algemeen wordt in dit huis het werk eerlijk verdeeld, tussen de volwassenen, dan. Met 1 uitzondering: Sinds Noa geboren is, heeft mijn lief de baan Hoofd Vingers en Tenen toegeworpen gekregen. Want ik durf dat niet hoor, ik ben veel te bang dat ik in een moment van onoplettendheid (en daar heb ik er heel veel van) zo'n klein garnalenvingertje afknip. Au. En dus heeft hij nu in zijn eentje de verantwoordelijkheid voor maar liefst veertig vingers en veertig tenen. En het groeit maar door!

Meet Joe

Hij is nog alleen. Een beetje verdwaasd wel, want vrouw zwanger en hoe kan dat nou? Ze komt eraan, zei ze. Gaat niet zo hard, met die dikke buik.
En ik ben inmiddels (net op tijd) klaar met alle sjaals en mutsen voor de winter en heb de tweede warme wintersok voor Tycho even in de ijskast gezet. Om te zorgen dat het gezelschap op tijd compleet is. Als de pyama's en schorten die de Sint heeft besteld natuurlijk geen roet in het eten gooien. Zucht. Enorm leuk die projecten, maar ergens onderweg verliezen ze bij mij altijd de spontane vrijblijvendheid en worden het klussen. Pianospelen heeft ook z'n charme.

Misverstand

De foto bij het voorgaande bericht heette heel even 'Mama, bij Noa'. In die categorie hebben we ook: 'Mama, ik heb een weg gevonden om dit aan elkaar te plakken', en 'Ik ben vandaag bij een soort of kerk geweest'. Het schijnt verder dat wat ik dacht dat nog een soort Haagse R was, een authentiek Engels accent is. Niet makkelijk hoor, om dat Nederlands een beetje zuiver te houden alhier.

En voor Mette blijkt het ook lastig. Kijk maar, hoe ze Tycho's frequente uitroep 'Mama, Mette moet in de box!!!' interpreteert:

Mama (door Noa)

Herfstwandeling

Sleet

Ah...ik weet 't, ik weet 't, het weer trekt zich niks van ons aan en gaat gewoon z'n eigen gang. Maar af en toe weet ik gewoon zeker dat iets zich inspant om mij te verblijden met het perfecte decor voor mijn dag...

Een dag die begint (zoals vaak de laatste maanden, trouwens) met Tycho die naast me kruipt, op zijn duim sabbelt, knuffelt en giechelt. Ik geniet en mopper tegelijk, en voel aan het licht dat door de gordijnen komt al hoe verfrissend en opwekkend de lucht van de zonnige oktobermorgen aan mijn neusgaten gaat voelen, straks.

Gelukkig is het park nog niet aangeveegd, en in de zon schoppen we onszelf even later door grote bergen bruine bladeren naar de speeltuin, in de thermosfles koffie en op mijn breipennen Mette's nieuwe oorflap-muts. Verbazend toch hoe zo'n projectje het veel leuker maakt voor mij, in de speeltuin: in plaats van de minuten te tellen tot ik vind dat ik er nu lang genoeg geweest ben is het soms ineens ècht tijd om te gaan. Af en toe zo geconcentreerd bezig trouwens dat Mette de kans ziet om op blote voeten rond te kruipen/stappen, en daar is het toch echt wel een beetje te koud voor, inmiddels.

Wat later thuis, de kleintjes op bed en ik achter de naaimachine: de Hallowe'en kostuums. Door Noa was een spook met bebloede klauwen besteld. Slinks bood ik Tycho nog een piraat aan, die trek ik immers zo uit de kast, maar dat ging mooi niet door. Twee spoken, dus. Buiten: bewolkt, prima voor Noa en zijn vriendinnetje, die aan het huttenbouwen zijn in de tuin, en ik heb het opperbest naar mijn zin.

Rond zessen, terwijl we net de kaarsen aan hadden gedaan en ik een heerlijke warme winterse ovenschotel op tafel zet begint het buiten te onweren. Daar ging dus mijn momentje-stilte-voor-het-eten...

En nog zijn de verrassingen die de dag voor mij in petto had niet over. Terwijl ik naar mijn favoriete yoga-les fiets is het droog (gelukkig!) en koud, met zoveel energie in de lucht dat ik het helemaal niet erg vind om ons knusse huisje te verlaten. En een paar uur later, net nadat ik de deur achter me op slot heb gedaan en op het punt sta onder het winterdekbed te kruipen (we wachten elk jaar te lang met het erop te gooien, maar we waarderen het daardoor wel des te meer...): sneeuw! Sleet, zoals de Britten zeggen, koud en nat en met de magische eigenschappen dat ons al heel erg fijne bed er nog aantrekkelijker van wordt.

Dus...denk niet dat ik het niet gemerkt heb, en hartelijk dank!

Praat ze al een beetje?

Ahh...dat is ze, mijn meisje. Tijdens een van haar vele, dit keer geauthoriseerde pogingen de trap te beklimmen. Veel meer dan 'mama' en 'papa' komt er nog niet uit. Waarschijnlijk is ze nog in grote verwarring, omdat sommigen van ons Nederlands, sommigen Engels en nog anderen allebei tegen haar spreken. Lastig voor mij, met mijn verse collectie 'Nursery Rhymes', ze zingen zo lekker weg!

Maar al spreekt ze niet, ze zegt genoeg. Of zoals mijn zus eens zei: de functie van een eenjarige voorop de fiets is om aan te wijzen wat je als groot mens allemaal over het hoofd ziet. En niet alleen op de fiets, trouwens.

Ik lig er 's avonds in bed wel eens over na te denken, over dat wijzen van haar en waarom ze het doet. Want er is ook een heeee, hallo element, als er ineens een geliefd persoon binnenkomt. En een manier om je in haar spel te betrekken. En om zichzelf een nieuw ding aan te wijzen, een geluidloos woord zeg maar (zichzelf in de spiegel van de oven, om maar eens wat te noemen, of de net ontdekte, prachtig glimmende glazen in de drankkast).

En dan het kopschudden. Voor de kick, denk ik. Probeer het maar eens een tijdje, je wordt er al heel snel heel raar van. Drugs voor babies!
En om een tweegesprek te houden met Tycho: om de beurt kopschudden en dan heel hard lachen.
En soms in een imitatie van papa en mama: Nee Mette, niet aankomen!

En na aldus aangegeven te hebben de boodschap volledig te hebben begrepen, is ze zo tevreden met zichzelf dat ze ter plekke vergeet waar het ook weer over ging (of was dat nou door die high?) dat ze wederom haar eigen wijzende vingertje volgt naar wat daar haar zo verleidelijk tegemoet staat te glimmen...

Borduurlessen

Nieuwe geluiden III

Ja, er zijn dan ook heel veel geluiden in ons huis. Sommige oud, sommige overbekend, sommige terug van weggeweest maar dus ook hele nieuwe.
Zo draagt de laatste tijd onze eenjarige haar steentje bij:


De lade onder de oven wordt opengetrokken en de cakeblikken en springvormen (en zo af en toe een verdwaald glazen schaaltje uit de steeds kleiner wordende collectie) worden met kracht eruit geworpen. Waarna ze zichzelf met veel bombarie kroont, om dan met de ring van de springvorm als feestelijk rokje op zoek te gaan naar nieuw avontuur. Zoals daar is de trap, de plastic-bakken lade, de trap, mama's naaikastje, de trap, mama's vroedboeken (die vanwege kastgebrek in de knutselskast staan en daar nu met de billen bij elkaar hopen dat ze Londen overleven). Long gone de tijden dat ze tevreden lachend op haar bips naar haar broers zat te kijken.
Maar goed, de bakblikkenlade is dus favoriet.
Op regenachtige dagen is dat dan wat teveel, met een gast een leuk gesprek hebben als er drie kinders zich proberen te vermaken, en dus stuurden we Noa en Tycho naar boven, ga maar wat doen en ja hoor neem alsjeblieft een paar van die ***-bakblikken mee ja, graag!
Die we een uurtje later aldus terugvonden:


De nummers had Noa er met zorg op aangebracht, dan kon hij opschrijven hoe de symfonie uitgevoerd moest worden...jaha, muzieklessen lieve mensen, daar heb je nog eens wat aan!

Oktoberzondagen...

wanneer de regen tegen de ramen slaat, en binnen wordt geknutseld en worden spelletjes gedaan. Wat een oeverloze knusheid was dat hier! Met ook niet onverdienstelijke resultaten:

Een pyamaatje voor Mette, onze kleine garnaal die stilletjes toch wel groeit want alles wordt ineens te klein. Liefdevol en heel rustig aan begonnen, het gaat om het doen tenslotte, niet om dat het af moet.
Het feest was compleet toen papa met de jongens naar 'the dining room' ging, waar ze heel lekkere Sunday Roast maken. En als toetje Chocoladetaart met Chocoladesaus en Chocoladeijs hebben...
Ik genoot thuis van de breng-Indiaan, want Mette had niet geslapen en ik was inmiddels verzeild geraakt in een race tegen de klok, om de pyama's avonds nog af te maken. Mensen, ik ben echt niet meer te redden!

En het resultaat van een andere eindspurt:

Aapje vist dus naast het net. Hondje bleek favoriet (en was ook kleiner dus dat scheelde zeker 5 rijen breien). Door Noa zelf in elkaar gezet met de Dekensteek, en kleurig geborduurd. Hij lag zo lekker te slapen vannacht, dat hondje, in z'n nieuwe slaapzakje, of was dat nou omdat Noa hem zo stevig omklemd hield?

Huiswerk voor mama's

Gisteren was het 'Parents Evening' op Noa's school. Om 6.21 pm (!) hadden we een afspraak met zijn juf. Op haar lijstje stonden zijn 'targets' voor deze 'term', op mijn lijstje stond huiswerk, huiswerk, huiswerk.

Er is zoveel belangrijk werk te doen voor hem als hij uit school komt: stoeien met Tycho en vriendjes, koekjes bakken, naar het park, de tafel dekken, knutselen, lekker in een hoekje met een boekje. Dus ik begin er niet over, over dat huiswerk.

Maar dan komt de boze buitenwereld ons huis in. In de vorm van kleine paniekaanvallen, op dinsdagochtend. Vermomd als 'ik vind het heel leuk om te doen hoor'. Maar eigenlijk omdat hij bang is dat de leesjuf boos is als hij de wekelijkse 'book review' niet gedaan heeft (You did not have time? That's no excuse Noa!).

Jongens, ik heb echt geen idee wat ik hier mee moet. Ik kan mijn jongetje van zeven toch geen schuldgevoel laten aanpraten? Maar ik ga voor de drommel ook geen huiswerk door zijn strot duwen, en hem die paar kostbare uurtjes laten vermorsen aan nog meer hoofdwerk, nog meer schrijven en rekenen, aan andermans prioriteiten. Hoe maak je een kind weerbaar genoeg om zijn eigen wensen te verdedigen, om zijn eigen kompas te volgen?

Nieuwe geluiden II

O, wat kan ik af en toe de plank toch mis slaan! Al twee weken piepte Noa er op los, tien minuten per dag, uit het kromme mondstuk van zijn dwarsfluit. Het zag eruit alsof hij met zijn lippen probeerde een wijsje te fluiten, in plaats van met zijn fluit. Dus ik pakte het normale mondstuk, probeerde wat, en maakte een opmerking over hoe je volgens mij je lippen moest houden voor een mooie toon.

'JIJ WEET ER HELEMAAL NIKS VAN MAMA!!!!'

Ehh...dat is waar. Maar ik bedoelde het zo goed! Mijn gekwetstheid wist ik net voor het echte boosheid werd in te tomen, en ik trok me wijselijk even terug.
O, was ik maar zo groot en dapper als mijn kind: nog geen vijf minuten later stond hij voor me. Met de beide mondstukken, een norse uitdrukking op zijn gezicht en een vraag vermomd als bevel: "Nou laat maar eens zien dan!".
En toen ik een goede toon liet horen, kwamen natuurlijk alsnog de tranen. En ik kon mezelf wel wat doen, dat ik dat niet meteen had gezien, al die frustratie, en dat ik uberhaupt met mijn lompe tengels aan die fluit had durven komen...Het enige dat ik nu nog kon doen was hem stevig vasthouden, en beloven dat hij als hij zo hard bleef oefenen als hij nu deed, hij nog voor de Kerst een mooi wijsje kon fluiten.
Wist ik veel dat hij de dag erna apetrots van les thuis zou komen met een mooie diepe A. En een even mooie diepe B.

En daarom aten we vrijdag dus van de nieuwe Feest-placemats. Niet vanwege A, niet vanwege B, maar omdat het zo'n dapper jong is dat ook met een brok in zijn keel gewoon door bleef oefenen.

Nieuwe geluiden I

Als je zelf kinderen hebt moet dit een bekend tafereel zijn: je bent iets aan het doen, het kind zit er veilig opgeborgen naast in de kinderstoel, en je zwamt wat voor je uit. Deze dag was ik dus soep aan het maken (het seizoen van de soep, dit) en ik deed iets fout, of onhandig (geen idee meer wat, overigens...wat kan er eigenlijk fout gaan met soep?), en ik hield een verhaal in de trant van "Da's niet zo handig van mama, he Mette, zeg maar domme mama, domme suffe mama, dat moet je niet meer doen hoor mama, bla, bla, bla".
En tegen de achtergrond van mijn eigen geleuter hoorde ik Mette vrolijk terugpruttelen. Het duurde denk ik vijf minuten tot ik door had wat ze precies pruttelde....
Het is wéér gelukt. Alweer een kind dat haar eerste woordje heeft gezegd.
Mama. Niks spectaculairs en toch heel bijzonder. De wereld draait door, en voor mij stond ze even stil.

O, en for the record, Noa, de conceptuele denker, had als eerste woord 'aard(bei)', en na een half jaar stilte volgde 'open'. Tycho, immer directief, begon met 'die' (dat kostte heel wat denkwerk trouwens, voor we dat teruggehaald hadden. Het tweede-kind-syndroom?).
Dus ik ben zeer vereerd, met 'mama'...of zou het betekenen dat ze vindt dat ik eens wat meer aandacht aan haar moet gaan besteden?

Tja

Wat wilde ik dan? Dat ik zijn knellende armpjes van mijn hals moest losmaken, voordat ik hem luid gillend achterliet in de armen van de kleuterjuf? Eigenlijk ben ik wel heel blij, dat hij zo naadloos de overgang maakt, van 'De Kindjes' (lees: 1 dagje per week van negen tot drie naar de creche) naar de kleuterschool, vijf ochtenden per week.
Maar ik voelde me toch ook wel een heel klein beetje verlaten, zoals hij vanochtend, nadat ik er een heel weekeind vandoor ben geweest, mijn hoopvolle voorstel (wil je naar nursery of blijf je vanochtend liever lekker even bij mama?) verwierp. En de keuze maakte om toch maar naar 'Nuwsewy' te gaan. 'Want ik ben al heel lang niet geweest hoor mama'. Een weekeind, ja. Ongeveer zo lang als ik er niet ben geweest, zeg maar.
Ach. Ik slik het weg en geniet van een eigenlijk best kort ochtendje rust. (ja, daar groei je dus in, dat een ochtend met een 1-jarige gelijk staat aan rust. Dat had ik niet gedacht, 6 jaar geleden met het zweet in de nek!)

En dan gaan we vanmiddag wel met z'n tweeën verder met de Feestplacemats. Waarvan we de eerste twee hebben ingewijd op die grote eerste kleuterschooldag, vorige week, die dus eigenlijk ook weer zo heel gewoon verliep.

Metta, voor jou, op maat gemaakt

Of: Waar ik een weekend lang heel stil en intensief aan gewerkt heb.

May you be free from danger
May you be able to keep opening up your heart to whatever comes your way
Moge je in staat zijn steeds weer je hart te openen voor alles dat je pad kruist

May you enjoy happiness en the roots of happiness
May you be able to fully experience all the joy that is in your life. May your heart be content.
Moge je in staat zijn alle vreugde in je leven volledig te beleven, en moge je hart tevreden zijn

May you be free from pain and misery
May pain and misery have no hold on you
Moge pijn en ellende op jou geen grip krijgen

May your life be comfortable and at ease
May your be able to keep your inner being flowing peacefully and easily
Moge je leven vredig en gemakkelijk verlopen

(Metta: Lovingkindness. Wie me daar een mooie Nederlandse vertaling voor kan geven ben ik heel dankbaar!)

En als ik dan toch zit terug te kijken...

... wat vinden jullie van (de inmiddels al lang verslonden) Mette's Traditionele Verjaarstaart? Met eetbare madeliefjes voor ons grazertje!

En nu geen geneuzel graag van hoe kan het nou een traditie zijn als het haar eerste verjaardag is. Ik bak uitsluitend Traditionele Verjaarstaarten. Je moet er wel bij zijn want elk model is slechts 1 keer per jaar verkrijgbaar, en bovenstaande is dus afgelopen juli aan de Traditionele Kindertjes Kant Verjaarstaarten Collectie toegevoegd. Basta.

En mijn verjaardag? Ontbijt op bed, tekeningen, ontraditionele taart (maar wel hele lekkere, en vooral ook niet door mijzelf gebakken), Indian Summer, Indian take-away en een zonovergoten wandeling langs de Thames met gezin en geliefde familie. Moet ik daar nog wat aan toevoegen?

Dacht het niet!

Jong geleerd?

Mooi he? Ik wist niet dat ik het kon! Blijkbaar heeft jarenlang stiefmoeder, tante en oma aan het werk gezien dan toch effect gehad. En het is heel handig, met kinderen, want zo weg te leggen om billen af te vegen, crackers te smeren of tranen te drogen. En aan de andere kant voelt een uur in de speeltuin ineens heel produktief...
Wat zou ik graag even met dit babytruitje bij mijn oma langsgaan. Mijn oma die denk ik wel honderd truien heeft gebreid voor mij en mijn zus, en wier lieve handen nu zo krom staan dat een pollepepel vasthouden al een hele klus is.
Zien doen, doet doen, dat blijkt ook maar weer:
Maar helaas, bovenstaande foto dateert dus van juli en arm Aapje ligt nog steeds op z'n dekentje te wachten. Terwijl Mama inmiddels echt de smaak te pakken heeft:
De zelfgeborduurde uitnodigingen voor de verjaardag daarentegen waren een groot succes!

Collecting Conkers

and then weaving your web

Voor hoeveel mensen zou dit niet de eerste associatie zijn die ze hebben wanneer ze een kastanjes zien liggen?

Kusjes van bij ons

• Zachtjes met de neuzen tegen elkaar: de poezenkus (in andere gezinnen wellicht beter bekend als de eskimokus)
• Eén iemand een open, één iemand een dichte mond: de Mette-kus (of zoals Tycho zegt: de open kus) (wel vantevoren afspreken wie Mette is)
• Heel zachtjes met de voorhoofden tegen elkaar: de paardenkus
• Heel lief en zacht, met de lippen: de Tychokus

En Noa zou geen zeven zijn als hij niet, hierdoor geïnspireerd, de hondenkus had uitgevonden. Maar ze blijven heel fijn, allemaal.

Herinneringen aan augustus

Ach, dat was weer zo goed....op de fiets, met z'n allen, naar het park, bramen plukken. We wisten de plek nog van vorig jaar. Zo'n overvloed toen, maar de vakantie was te dichtbij, wat we plukten vroren we in en met Kerst maakten we er bramensaus van. Nu gingen we goed voorbereid, met ieder een emmertje. En lange broeken en laarzen, want waar bramen groeien groeien brandnetels, hadden we ontdekt.
Overal waar we keken hingen 'joekels':
En naast ons kroop een mooi bloemetje door het grasveld:

En toen knuffelden we wat, en bestudeerden het gras:

En omdat ik sneller plukte deed ik af en toe een ladinkje bramen in Tycho's emmertje ...gek hoor, dat wou maar niet vol komen!

En aan het eind van de dag, nadat we het wonder van zelf onze eigen jam maken hadden beleefd (zo veel minder werk dan ik me herinnerde van vroeger, maar net zo leuk...) kleurde het badwater langzaam paars.

Weg

De zomer (welke zomer? Juist, die zomer) mag dan echt heel erg voorbij zijn, de zonnebloemen blijven.
Omdat ik op heterdaad betrapt werd toen ik ze probeerde weg te gooien: Tycho vond ze in de vuilnisbak. Ze zitten dan ook pas een half jaar op het raam. Ik denk dus dat ik het verkeerd zie: OMDAT ze al een half jaar op het raam zitten, moeten ze blijven. Fair enough. Helaas geld het tegengestelde ook: dingen die net gemaakt zijn mogen ook nooit weg. En zo verzoop ik in volledig verrafelde zomerpuzzelboeken, tekeningen, schilderijen, papieren vliegtuigjes in allerlei modellen, met veel geduld uitgebikte dinosaurusbotten met aanhangend stof, een stenencollectie verspreid over drie schatkisten, o en natuurlijk gadgets, ontelbaar veel gratis plastic gadgets die toevalligerwijs ook allemaal precies in Mette's neus passen.
Maar ik heb ze allemaal te pakken, vandaag. Even lette niemand op, en de herfstschoonmaak was een feit. De mooiste tekeningen gaan in de nieuwe coffeetablebooks (geïnspireerd door het geweldige book van Soulemama), maar voor de rest was ik meedogenloos.
Dus Het Eiland St. Lucia is weg:


En de Wii:

(als we geen TV mogen kijken, nou, dan maken we er zelf wel één, hoor stomme mama!)

Ik denk overigens niet dat iemand ze zal missen, want dit keer heb ik het minder amateuristisch aangepakt: de vuilniszak is heel solide dichtgebonden, listig achter de schuur geworpen en wordt straks door mij persoonlijk in het holst van de nacht naar de vuilstort gebracht. Daar kraait geen haan meer naar. Maar de zonnebloemen, die blijven dus.
(en de stenencollectie)
(en de papieren vliegtuigjes)
(en de kastanjes)

Verwachtingen II

Ah, het vertrouwde gevoel. Moe. In mijn eentje met drie kinderen op de camping, het is negen uur, en mijn werkdag zit erop, vind ik. Recht op rust, vind ik.

De baby slaapt op een halve meter van ons af. Voor ceremoniele doeleinden van ons gescheiden door middel van een lapje stof. Een precaire situatie zelfs in de beste omstandigheden.

Hij is mijn middelste kind, en het meest vrije. Niet bang om precies te doen waar hij zin in heeft, want hij gaat er voetstoots vanuit dat mijn liefde voor hem en zijn gedrag niets met elkaar te maken hebben. Elk moment, elke gebeurtenis kan de aanleiding zijn voor een lolletje, een grapje, of een kont tegen de krib gewoon om eens te zien wat er gaat gebeuren.

En hij moet naar bed, mijn kind. Want ik ben moe. Met een zucht van verlichting doe ik Dikkie Dik dicht, fluister welterusten en sta op.

En het gemeier begint.
Ik probeer het te sussen.
Het gemeier zwelt aan.
Ik probeer het te sussen.
Het is half tien en stel je voor dat de baby wakker wordt. In de verte rommelt een woede uitbarsting, nog ver maar het waait al flink, niet lang meer nu.
Ik probeer het te sussen.

Ah, het vertrouwde gevoel. En dan, vlak voordat het werkelijk losbarst, kijk ik eindelijk om me heen. Wat ik ook doe, nu, wat ik ook zeg, alles, alles gaat me verder van huis brengen. Ik moet iets nieuws doen. En voor het eerst laat ik los. Echt los.

Hier, de woede, de onmacht, de frustratie, de behoefte om uit te halen, om te smoren. Ik ga zitten. Hier, het benauwde gevoel onder mijn borstbeen, het ronddraaien in mijn maag. Ik blijf zitten. Hier, het kolken. Ik blijf zitten. Hier. Ik blijf zitten.

Het trekt over. Ik kijk uit over een landschap waar zojuist een tornado overheen gegaan is. Leeg, hopeloos lelijk, en volkomen uitgeput. Maar kalm. Niks geen ''deep clear lake, your inner being, your true nature''. Desalniettemin, kalm. Rauw, pijnlijk, open, maar kalm. En werkbaar.
En dan stop ik hem in, mijn Zen-meester. Omdat het tien uur is, en omdat hij moe is.

Verwachtingen I

Ik herinner me het moment nog precies. Ik, zelf net moeder van mijn eerste kind, vroeg hoe haar bevalling gegaan was. Nou, veel minder spiritueel dan ze zich had voorgesteld, zei ze. Het lukte me maar net om niet hardop te lachen. Spiritueel? Bevallen? Pijn, bloed, pijn, poep, pijn, kotsen over andermans schoenen, hoe iemand zich daar in godsnaam iets spiritueels bij kon voorstellen was me een raadsel.

En nu, nu is mijn derde kind, mijn dochter, een jaar. En ik denk terug aan hoe ik haar kreeg. Geen walvissenmuziek, wel Jack Johnson. Tot het te heftig werd en hij uit moest, net als de kaarsjes. Want als je lijf zingt kun je er geen gejammer van buitenaf meer bij hebben. Tussen de weeen door drijven, lachen, zoenen, en trippen op mijn eigen drugs. Hangend op de rand naar buiten kijken, hoe alle lichtjes in de buurt langzaam uit gaan, iedereen naar bed gaat terwijl ik nieuw leven op de wereld aan het zetten ben. Tijdens de weeen zingen, zoemen, loeien. Opgeven, laten gaan, meegesleurd worden en weer boven komen. Geen idee van hoe laat, hoe lang, hoe ver.

En dan, met die eeuwigheid nog in mijn hoofd: de wanhoop, de man met de hamer, het allesoverheersende niet-weten. De stoomwals, die over me heen rijdt...om dan in de achteruit te gaan voor nog een rondje. Binnen en buiten vallen samen, en van mijn kale kwetsbaarheid is geen scherfje meer geheim.
Waarna de oerkrachten, en de pasgeborene. Die liggend op mijn plotsklaps slappe, zachte buik rechtstreeks mijn geplette, rauwe, volledig naakte ziel binnengaat.

Bloed, poep en pijn. Ah. Nu nog een ander woord voor spiritueel verzinnen.

Saving the planet...beginning small!

(if it's brown flush it down, if it's yellow let it mellow)

The Bearded Lady of Cornwall....

de Lange Dunne Pierensteker......en hun broer de Strandjutter: