Verwachtingen II

Ah, het vertrouwde gevoel. Moe. In mijn eentje met drie kinderen op de camping, het is negen uur, en mijn werkdag zit erop, vind ik. Recht op rust, vind ik.

De baby slaapt op een halve meter van ons af. Voor ceremoniele doeleinden van ons gescheiden door middel van een lapje stof. Een precaire situatie zelfs in de beste omstandigheden.

Hij is mijn middelste kind, en het meest vrije. Niet bang om precies te doen waar hij zin in heeft, want hij gaat er voetstoots vanuit dat mijn liefde voor hem en zijn gedrag niets met elkaar te maken hebben. Elk moment, elke gebeurtenis kan de aanleiding zijn voor een lolletje, een grapje, of een kont tegen de krib gewoon om eens te zien wat er gaat gebeuren.

En hij moet naar bed, mijn kind. Want ik ben moe. Met een zucht van verlichting doe ik Dikkie Dik dicht, fluister welterusten en sta op.

En het gemeier begint.
Ik probeer het te sussen.
Het gemeier zwelt aan.
Ik probeer het te sussen.
Het is half tien en stel je voor dat de baby wakker wordt. In de verte rommelt een woede uitbarsting, nog ver maar het waait al flink, niet lang meer nu.
Ik probeer het te sussen.

Ah, het vertrouwde gevoel. En dan, vlak voordat het werkelijk losbarst, kijk ik eindelijk om me heen. Wat ik ook doe, nu, wat ik ook zeg, alles, alles gaat me verder van huis brengen. Ik moet iets nieuws doen. En voor het eerst laat ik los. Echt los.

Hier, de woede, de onmacht, de frustratie, de behoefte om uit te halen, om te smoren. Ik ga zitten. Hier, het benauwde gevoel onder mijn borstbeen, het ronddraaien in mijn maag. Ik blijf zitten. Hier, het kolken. Ik blijf zitten. Hier. Ik blijf zitten.

Het trekt over. Ik kijk uit over een landschap waar zojuist een tornado overheen gegaan is. Leeg, hopeloos lelijk, en volkomen uitgeput. Maar kalm. Niks geen ''deep clear lake, your inner being, your true nature''. Desalniettemin, kalm. Rauw, pijnlijk, open, maar kalm. En werkbaar.
En dan stop ik hem in, mijn Zen-meester. Omdat het tien uur is, en omdat hij moe is.