dinsdag 1 februari 2011

Mijn favoriete plek...


...in ons nieuwe huis is dit. In een moment van helderheid bedachten we dat een driejarige niet echt een eigen kamer nodig had, en hebben we haar bedje naast het logeerbed gezet. Zo hadden we ineens de luxe van een werkkamertje, dachten we.

Dat werkkamertje staat nu vaker wel dan niet tot het plafond volgetast met mappen, boeken en oude tijdschriften, terwijl het buro bezet is door 1 naaimachine en 12 bijbehorende kapotte kledingstukken (vooral lange broeken van Tycho, die wachten tot ik kijk of ze nog te redden zijn).

Terwijl die logeerkamer...pffff. Het is uiteraard de beste plek om me terug te trekken om wat te lezen of ongestoord te bellen, als de kinderen ons kleine woonkamertje geannexeerd hebben voor duplo, een-huisje-maken-van-de-bank, of om met de Wii te spelen. En het is de beste plek om te stoeien en met kussens te vechten, natuurlijk.

Maar ook word ik regelmatig uit mijn eigen bed verdreven door een jongetje dat nat of bang of hoestend wakker wordt, en bij ons wil liggen. En wanneer zij dan tevreden breeduit weer liggen te snurken lig ik wakker. Of misschien wordt Mette wakker en wil 'een sjokje melluk'...In beide gevallen duik ik dan in het fijne logeerbed. Om de volgende ochtend te genieten van hoe mijn meisje de dag in soezelt. Hoe eerst haar adempatroon verandert, en hoe ze daarna af en toe babbelend heel langzaamaan er aan toe raakt om uit bed te komen. En als ze me ontdekt heeft, hoe ze naast me kruipt (Mama bloot? Mette OOK bloot!) en hoe we dan nog wel een half uur knuffelend en kletsend doorbrengen.

Dat geeft een mama meer dan genoeg voeding om het geduld op te brengen dat nodig is om daarna nog zeker een half uur de supervisie te voeren over het gehele aankleed- en pleisterproces. Waarbij er NIETS uitgezocht, aangeraakt of aangegeven mag worden voordat mevrouw daar zelf om vraagt. 'Cause there's no flies on her, zoals ik iemand laatst hoorde opmerken.

donderdag 20 januari 2011

Vollemaansoverpeinzing


Normaal lig ik rond deze tijd van het jaar in een coma van negen uur 's avonds tot tien uur 's ochtends. En tijdens de wakkere uren van de trage, donkere dagen ligt altijd ergens een onpeilbaar somber gevoel op de loer, van gemis en zinloosheid en verkeken kansen, de natte plassen aan de overkant van een veelbelovende winter.
Maar pfff....gister kon ik het al niet laten om te huilen naar de bijna-volle maan, en vanavond zat ik tot over mijn oren in vruchtwisselplannen en de fijne kneepjes van het bemesten van vakken met wortelgroenten met en zonder bladgewassen er in, en of je dan ervoor of erna lupines kan laten groeien in verband met de stikstofbehoefte ...en over hoeveel ruimte er gaat komen in keuken en bijkeuken zodat al dat zelfgeteelde lekkers ons de winter kan doorhelpen....en op welke plek we dan precies misschien wel weer allemaal samen kunnen knutselen en mooie films kunnen kijken en interessante dingen opzoeken op het internet en leren lezen en schrijven...
Over twee weken is het Imbolc, het feest van de ontwakende zaadjes, maar in mijn hart hebben er al aardig wat wortel geschoten-moge het komende jaar veel malse regen en vruchtbare grond brengen!

zondag 2 januari 2011

Nieuwjaarsdag

Of eigenlijk, de dag na nieuwjaarsdag. Passend, in mijn geval. De sporen van sneeuw bijna verdwenen uit het bos, behalve van het pad. Wat een aantal dagen geleden de veilige optie was, tussen links en rechts twintig centimeter sneeuw, is nu spekglad door het aangestampte ijs. Ik stap er voorzichtig langs. En zo is het, zie ik. Wat voor anderen werkte, en er zo aantrekkelijk uitziet, is nutteloos voor mij. Gevaarlijk zelfs.

Het wordt tijd om mijn eigen pad te kiezen. Mijn moeder en de vrouwen die ik tot mijn moeder benoemd heb opnieuw te ontmoeten. Dit keer als vrouwen die hun eigen pad gaan, als vriendinnen. De eenzaamheid ontmoeten en zien wat ze me te zeggen heeft. Dit keer als gids, als vriendin. En wellicht zo de vrouw ontmoeten die al die jaren in mijn bed slaapt, in mijn huis woont, en mijn kinderen baarde. Als vriendin.

Is het toeval dat ik vandaag voor de eerste keer de weg naar huis in een keer kon vinden?

zondag 8 november 2009

On being OK

they take their leave.
it has been hanging around for a while now
in the taste of stillness and joy

they leave their gift.
a book of poetry
which yesterday amongst warmth and laughter
fell open on an ee cumming poem
predicting just today
where the crisp unfettered blueness of autumn
does not permit one to wander off to other seasons

they take their brightness,
their voices
leaving behind a language strangely my own

floating

colourful feathers gravitating towards the
shockingly
yellow
leaves

woensdag 15 juli 2009

Dear new tenant,

Attached little pile contains a lot of useful information we've collected over the last 2 1/2 yr, so we'd thought to keep it for you to leaf through. We've kept only the menus of the best curry places. There's also a bit of touristy stuff. Can't recommend the St Paul's though, never made it there. Maybe we should've known it would be closed on a Sunday...bloody expensive too, for a church, or so I've heard. But hey, there's 3 gorgeous museums only 5 tubestops away and those are for free. We can also recommend Kew, and don't forget to book yourself one of those brilliant ancient cottages, you'll never want to go to anywhere near a holiday park in your life.

We've left you all our lifelines: a well-used phone, a wireless internet thingy and a rather dusty freeview station. Quite likely some parcels will still be delivered for us after we've left, I found it hard to resist Amazon at times. You might notice the floorboards are a bit chipped, must be all the wheeled vehicles that have been speeding around here. O, and one of the boards has a scar from a fire...we think there's a washing machine jinx on the house as we've lost two of them through fire and the current one seems to be leaking (we did not have the heart to tell the landlord yet). Mind you, they get a lot of wear and tear as someone has changed over to washable nappies (no, NOT diapers). Last count a heart-stopping 12 washes a week. Speaking of nappies, if you're planning on having a baby, I can heartily recommend the attic. Quiet, and great view at night-time. Took the pool with us though, as beloved friend might be needing it soon. Generally a good house for having babies, probably also for making them but that's just a guess as modern technology prevents me from leaving this house as pregnant as I was when we came in. But by all means give it a try, the babymaking, the moon shines down lovely on the bed in the master bedroom. Last thing about attic: you might find the odd Lego piece there, please don't bother to send it to us as having plenty.

If you sit in the garden wating for said moon to arrive, don't be scared off by the noise in the undergrowth. It's the resident frog. If you have time on your hands, please dig the poor animal a pond. Noise could also be from our elusive friend the rat, by the way, which is probably rather fat by now since being well-fed by our messy little girl during all those dinners outside. Someone has to do it, I think. You'll also likely to be seeing Fred and Freddie, the former black-and-white, the latter pearly grey. Both nice, sleek, handsome, friendly blokes, faithfully donating their number two's in an effort to do their bit on the gardening front as we never get any further than watering it. You might want to invite them inside the house if the mice again start believing they own the kitchen.

You might think it is not much of a garden, but you'll be amazed at what sticks it head up at times. Too late for strawberries now, but you just wait until June comes again. Also look out for the roses, the honeysuckle, the rosemary and the marjoram, and loads of little bluebells in the spring. Hanging baskets need some TLC I'm afraid. And whatever you do, DONT clip the ivy. There's an old nest there and the Amazingly Stupid Robins will need it again next year if they're ever to produce a heritage line this side of eternity. In which case it's likely you get to see a different, darker side of Fred and Freddie. Not for children. Better to get attached to the blackbirds and thrushes nesting just above the gutter on the second floor. A damned lot of cheerful noise and way more efficient at child rearing, it seems.

I just noticed the nettles have started to grow back on the path outside the garden, next to the house. It seems very short ago that I cleaned them all out, me being heavily pregnant and horrified at the thought of them stinging those small sweet pink feet I love so much. If you're able to keep the nettles at bay you will be richly rewarded with blackberries, raspberries and elderberries. Incidentally, one pair of them (the feet, not the nettles) now has reached a gigantic size 2/34.

If you get tired of the garden, there's loads of playgrounds in the parks. Have your kids look out for the climbing tree and remember that any occasion is the right one for a picnic on the turd-free grass. Be unsurprised if asked to bring one of three courses and matching wine to picnic if ever invited to one of them by locals. And it took us a while to find out, but many of the rather shy, respectful and quiet-looking houses across Northfield Avenue are filled with kind and interesting people. Best bring your kids to the local school to get to know them. Be aware that the women move in groups, though, and many strictly organized, ritual activities need to be endured before you can pick the fruits of your labour. It might just be your chance to quieten down a bit and relax before you throw yourself in wholeheartedly. I found the Sivananda Yoga Centre a bit too far away for my liking in the end, but believe me, Ealing is teeming with Yoga teachers of every sort.

I wish you all the best, and hope you will be as happy here as we have been. Love, Pauline

Twee!

Met een echte Jurk:
een echte Taart (moi, je suis une patissieuse!):
en Het Kado:
Tadaaa!! Door papa, mama en Noa zelfgeklust want de berg plastic in dit huis werd een beetje afzichtelijk, vonden we