Sleet

Ah...ik weet 't, ik weet 't, het weer trekt zich niks van ons aan en gaat gewoon z'n eigen gang. Maar af en toe weet ik gewoon zeker dat iets zich inspant om mij te verblijden met het perfecte decor voor mijn dag...

Een dag die begint (zoals vaak de laatste maanden, trouwens) met Tycho die naast me kruipt, op zijn duim sabbelt, knuffelt en giechelt. Ik geniet en mopper tegelijk, en voel aan het licht dat door de gordijnen komt al hoe verfrissend en opwekkend de lucht van de zonnige oktobermorgen aan mijn neusgaten gaat voelen, straks.

Gelukkig is het park nog niet aangeveegd, en in de zon schoppen we onszelf even later door grote bergen bruine bladeren naar de speeltuin, in de thermosfles koffie en op mijn breipennen Mette's nieuwe oorflap-muts. Verbazend toch hoe zo'n projectje het veel leuker maakt voor mij, in de speeltuin: in plaats van de minuten te tellen tot ik vind dat ik er nu lang genoeg geweest ben is het soms ineens ècht tijd om te gaan. Af en toe zo geconcentreerd bezig trouwens dat Mette de kans ziet om op blote voeten rond te kruipen/stappen, en daar is het toch echt wel een beetje te koud voor, inmiddels.

Wat later thuis, de kleintjes op bed en ik achter de naaimachine: de Hallowe'en kostuums. Door Noa was een spook met bebloede klauwen besteld. Slinks bood ik Tycho nog een piraat aan, die trek ik immers zo uit de kast, maar dat ging mooi niet door. Twee spoken, dus. Buiten: bewolkt, prima voor Noa en zijn vriendinnetje, die aan het huttenbouwen zijn in de tuin, en ik heb het opperbest naar mijn zin.

Rond zessen, terwijl we net de kaarsen aan hadden gedaan en ik een heerlijke warme winterse ovenschotel op tafel zet begint het buiten te onweren. Daar ging dus mijn momentje-stilte-voor-het-eten...

En nog zijn de verrassingen die de dag voor mij in petto had niet over. Terwijl ik naar mijn favoriete yoga-les fiets is het droog (gelukkig!) en koud, met zoveel energie in de lucht dat ik het helemaal niet erg vind om ons knusse huisje te verlaten. En een paar uur later, net nadat ik de deur achter me op slot heb gedaan en op het punt sta onder het winterdekbed te kruipen (we wachten elk jaar te lang met het erop te gooien, maar we waarderen het daardoor wel des te meer...): sneeuw! Sleet, zoals de Britten zeggen, koud en nat en met de magische eigenschappen dat ons al heel erg fijne bed er nog aantrekkelijker van wordt.

Dus...denk niet dat ik het niet gemerkt heb, en hartelijk dank!