Als je zelf kinderen hebt moet dit een bekend tafereel zijn: je bent iets aan het doen, het kind zit er veilig opgeborgen naast in de kinderstoel, en je zwamt wat voor je uit. Deze dag was ik dus soep aan het maken (het seizoen van de soep, dit) en ik deed iets fout, of onhandig (geen idee meer wat, overigens...wat kan er eigenlijk fout gaan met soep?), en ik hield een verhaal in de trant van "Da's niet zo handig van mama, he Mette, zeg maar domme mama, domme suffe mama, dat moet je niet meer doen hoor mama, bla, bla, bla".
En tegen de achtergrond van mijn eigen geleuter hoorde ik Mette vrolijk terugpruttelen. Het duurde denk ik vijf minuten tot ik door had wat ze precies pruttelde....
Het is wéér gelukt. Alweer een kind dat haar eerste woordje heeft gezegd.
Mama. Niks spectaculairs en toch heel bijzonder. De wereld draait door, en voor mij stond ze even stil.
O, en for the record, Noa, de conceptuele denker, had als eerste woord 'aard(bei)', en na een half jaar stilte volgde 'open'. Tycho, immer directief, begon met 'die' (dat kostte heel wat denkwerk trouwens, voor we dat teruggehaald hadden. Het tweede-kind-syndroom?).
Dus ik ben zeer vereerd, met 'mama'...of zou het betekenen dat ze vindt dat ik eens wat meer aandacht aan haar moet gaan besteden?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Je mag trots zijn op Mette, want ik ken geen één kind dat als eerste woordje:'mama'zei.
Zou het toch de moeder-dochter band zijn?
ja... isabelle's eerste woord was ook mama. vast en zeker een dochter/mama ding.
overigens, wat is dat toch, dat 'wat is mama toch dom!' ding. mijn schoonmoeder heeft er ook een handje van: 'oh wat is oma stom, kijk eens wat stomme oma nou weer gedaan heeft!'. is het iets nederlands of zo? wij kennen het niet, daar bij ons op de woeste steppe. en ik vecht er jaren tegen. 'nee, isabelle, oma is niet stom... oma is NIET stom'
Het is meer een wat ben ik zelluf toch dom en dat dan in een gezellige kletstrant. Zeg maar het achtergrondgemurmel van je brein, dat door de aanwezigheid van een kind ineens hoorbaar wordt. Niet verheffend, ben ik met je eens, en zelfs na dagen loving-kindness nog steeds even hardnekkig. En daar moet ik dan ook maar loving en kind tegen zijn, tot het ooit eens vanzelf weggaat. Of niet. Leen me dat boek maar eens, om te zien wat ik ermee moet!
Het is meer een wat ben ik zelluf toch dom en dat dan in een gezellige kletstrant. Zeg maar het achtergrondgemurmel van je brein, dat door de aanwezigheid van een kind ineens hoorbaar wordt. Niet verheffend, ben ik met je eens, en zelfs na dagen loving-kindness nog steeds even hardnekkig. En daar moet ik dan ook maar loving en kind tegen zijn, tot het ooit eens vanzelf weggaat. Of niet. Leen me dat boek maar eens, om te zien wat ik ermee moet!
Gefeliciteerd met Mette's eerste woordje! En nog 'mamma' ook... Bofferd.
Ach ja. En over drie jaar zou je willen dat ze eens wat minder woordjes achter elkaar zou zeggen. :-)
Een reactie posten