Spelletjesavond

In de zoveelste poging om mijn eigen jeugd (de leuke stukken ervan, in elk geval) te herscheppen heb ik een tijdje terug de spelletjesavond ingevoerd. Een schot in de roos. Op vrijdag, als 'de kleintjes' naar bed zijn wordt er warme melk en lekkers geserveerd, en mag Noa verzinnen wat we gaan doen. Jammer genoeg. Want mijn definitie van spelletjesavond, kom ik nu achter, is met elkaar rond de tafel zitten, koffie erbij, gezellig. Memory, bijvoorbeeld. Ik heb de doos van dertig jaar geleden nog steeds. Noa echter doet veel liever Twister, dat ik hem ooit gegeven heb omdat me dat voor hem zo leuk leek om met vriendjes te spelen. Die, zie boven, veel liever met de baby spelen. 'Actually, I didn't invite you to play with my baby sister, you know'. En bij Twister zit je dus NIET rond de tafel en je koffie koelt er ook aardig bij af.

Dus daar gingen we weer, vanavond. Noa draaien en de grote mensen op de knieën. De bonen van gisteren een gemeen wapen in de strijd mijnerzijds, valse duwtjes van de kant van mijn opponent. Ondanks alle yoga wist ik halverwege een hamstring aardig te verrekken. Volgens mij won ik, maar het bleek toch een jury-sport en uiteraard was de meerderheid tegen me. Waarna ik nog een rondje tegen Noa mocht om wederom te verliezen. Heb ik al eens verteld dat ik HEEL SLECHT tegen mijn verlies kan? Bij deze. Overigens een eigenschap die mijn oudste met me gemeen heeft zodat er nog net geen tranen vloeiden aan het eind. En zo komen mijn ideeën wel vaker als een boemerang terug...

Vooruitkijken

En af en toe valt alles helemaal op z'n plek. En daar wordt ik dan gek genoeg heel onrustig van. Zou het kunnen dat dit dan de mooiste tijd is, en dat het vanaf hier alleen nog maar minder kan worden?

Mijn vertroebelde brein weet op zo'n moment nog maar 1 oplossing: meer baby's, er moeten meer baby's komen, dat is het, meer baby's. Meer baby's, dat is echt de enige manier om nog evenop deze plek te blijven hangen, want daarna is het zeker rechtstreeks door naar stilte, saaiheid, stilstand, achteruitgang en de rollator.

Aan mijn lief heb ik niets op zo'n moment. Daar komt alleen maar gemompel uit in de trant van driemaal is scheepsrecht, alle goede dingen komen in drieen, de heilige drie-eenheid.
Dus overlegde ik even met de helderste persoon in ons huishouden. Het antwoord (na twee uur rimpelloos samenspel): "Ik vind, ze worden allemaal maar groter, en Tycho is nu al zo naar."

Nieuwe oude rituelen...

Het werd weer de hoogste tijd om de kerststal in elkaar te klussen. Toen de kartonnen doos instortte onder het gewicht van het papier-mache werd het pas echt een kerstgrot:

Jozef en Maria zijn al weer onderweg namelijk:
Maria uiteraard met blauwe mantel, rode jurk, volgens goed antroposofisch gebruik als overgeleverd door mijn zus en moeder. Waarom doe ik dit in vredesnaam? Wat zegt dit over mij?
Jozef en Maria zijn voorlopig neergestreken op het herfsttafeltje, dat zeer symbolisch plaats heeft moeten maken voor bovengenoemde kerstgrot. Dat klinkt nu heel makkelijk maar het heeft me dus drie (!) dagen gekost voor ik dat doorhad. Maar goed.

Bij het stulpje worden de pasgehuwden opgewacht door een tweetal struikrovers, pardon schaapherders:

En dit is dan de zojuist opgeleverde kerstgrot, met daarin alvast de os en de ezel, welke laatste trouwens door m'n lief steevast wordt aangeduid met Momfert (alias ''de mol'').

Volgens wederom de antroposofen kunnen de kinderen ook zo leuk spelen met de zelfgepunnikte ecologische schapenwollen poppen- ik hoop het maar want lelijk als ze zijn kan ik het toch niet helemaal goed hebben als er mee gesold word, zielig niet?

Inmiddels denk ik met weemoed aan de stal van vorig jaar, want zeker met Kerst was nu al vroeger alles beter en ook leek Momfert toen nog veel meer op een zoog- dan op een knaagdier:

Volgens mijn lief is het overigens het hooi dat het het hem doet, en niet mijn nostalgische inslag noch het inruilen van warm hout voor kille steen. Petshop hier komen we dan maar.

You seem to have a weird idea of my parenting style,

so for the record: i scream, i hiss, i puff and spit, like the best of them.

Dank, Godin van het moederschap, voor vriendinnen die precies op het juiste moment het juiste berichtje weten te sturen. Het juiste moment: na twee dagen alleenstaand ouderschap. Met een ziek schoolkind (denk: stervende zwaan). Met een tweejarige die gewoon zichzelf is (denk: een operadiva aan de speed, die een lichaam moet delen met een tedere verpleegster, een jong katje en een rugbyspeler). En met een baby die een majestueuze minachting heeft voor banale zaken als nachtrust en voorspelbaarheid.

En dan kun je nog zoveel lezen over Zen enzo, maar dan komt het er dus op aan.

Buiten nog aardedonker, maar boven mijn graf hangt een blij lachend jongenskoppie. Goedemorgen, lieverd. Mag ik nog even wakker worden? Het andere jongetje, dat zich in de loop van de nacht bij me heeft gevoegd en me met z'n zweterige lijfje en slechte adem effectief uit de slaap hield roert zich ook. Ze knuffelen mij en elkaar, maken dan ruzie. Ondertussen ligt de baby aan de borst, tevreden, zij dan weer wel. Ademhalen. Ontbijt maken, brood-nee liever pap- nee toch brood. Niet mopperen, ik weet ook weleens niet wat ik wil (meestal, eigenlijk). Aankleden, was bij elkaar zoeken, opruimen. Plan? Geen plan maar, vandaag. Gezeur en geruzie, de meerderheid huilt nu. Ademhalen. De realisatie: geen reddende engel voor mij, vandaag, ooit. Knutselen dan maar. He gezellig, pelpinda's rijgen met de één, pelpinda's voeren aan de ander, sjongejonge wat knus. Die vogels boffen maar, straks. Dan, langzaamaan, voel ik de stemming weer ontsporen. Ademhalen. Geen houden aan nu, we schuiven met z'n allen langzaam naar de rand. Godverdomme. Wat heerlijk zou het zijn om nu te slaan, echt hard, en dan nog een keer en nog een keer... Ik maak een scherpe opmerking, word onmiddelijk gehoorzaamd. Het randje waanzin in mijn stem was dan ook onmiskenbaar. Hij is bang voor je stem. Volgens mij ben jij ook een beetje bang voor mijn stem, lieverd. Ja, wel een beetje. Geeft niks hoor, ik ben er zelf ook bang voor. En niet zo'n beetje ook.

En ik vraag me af, hoe komt het toch dat ik mezelf nog steeds geen echte moeder voel? Drie keer gebaard, meer dan twee jaar gezoogd, ontelbare poepbroeken verschoond, geknuffeld (heel veel geknuffeld), en voorgelezen, op hopeloos miezerige dagen om negen uur 's ochtends in de speeltuin, op veel te warme dagen 's middags op het strand, me zorgen gemaakt over oppas, scholen en crèches, maar het beeld van een moeder dat ik in mijn hoofd heb en het beeld van mezelf willen maar niet over elkaar heen vallen. Als twee foto's die vlak na elkaar genomen zijn: het lijkt hetzelfde moment maar het is het net niet.

You seem to have a weird idea of my parenting style, so for the record: i scream, i hiss, i puff and spit, like the best of them.
Ik lach hardop.
Me, too. Thanks.