Ah, het vertrouwde gevoel. Moe. In mijn eentje met drie kinderen op de camping, het is negen uur, en mijn werkdag zit erop, vind ik. Recht op rust, vind ik.
De baby slaapt op een halve meter van ons af. Voor ceremoniele doeleinden van ons gescheiden door middel van een lapje stof. Een precaire situatie zelfs in de beste omstandigheden.
Hij is mijn middelste kind, en het meest vrije. Niet bang om precies te doen waar hij zin in heeft, want hij gaat er voetstoots vanuit dat mijn liefde voor hem en zijn gedrag niets met elkaar te maken hebben. Elk moment, elke gebeurtenis kan de aanleiding zijn voor een lolletje, een grapje, of een kont tegen de krib gewoon om eens te zien wat er gaat gebeuren.
En hij moet naar bed, mijn kind. Want ik ben moe. Met een zucht van verlichting doe ik Dikkie Dik dicht, fluister welterusten en sta op.
En het gemeier begint.
Ik probeer het te sussen.
Het gemeier zwelt aan.
Ik probeer het te sussen.
Het is half tien en stel je voor dat de baby wakker wordt. In de verte rommelt een woede uitbarsting, nog ver maar het waait al flink, niet lang meer nu.
Ik probeer het te sussen.
Ah, het vertrouwde gevoel. En dan, vlak voordat het werkelijk losbarst, kijk ik eindelijk om me heen. Wat ik ook doe, nu, wat ik ook zeg, alles, alles gaat me verder van huis brengen. Ik moet iets nieuws doen. En voor het eerst laat ik los. Echt los.
Hier, de woede, de onmacht, de frustratie, de behoefte om uit te halen, om te smoren. Ik ga zitten. Hier, het benauwde gevoel onder mijn borstbeen, het ronddraaien in mijn maag. Ik blijf zitten. Hier, het kolken. Ik blijf zitten. Hier. Ik blijf zitten.
Het trekt over. Ik kijk uit over een landschap waar zojuist een tornado overheen gegaan is. Leeg, hopeloos lelijk, en volkomen uitgeput. Maar kalm. Niks geen ''deep clear lake, your inner being, your true nature''. Desalniettemin, kalm. Rauw, pijnlijk, open, maar kalm. En werkbaar.
En dan stop ik hem in, mijn Zen-meester. Omdat het tien uur is, en omdat hij moe is.
Posts tonen met het label Gepieker. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Gepieker. Alle posts tonen
dinsdag 9 september 2008
maandag 8 september 2008
Verwachtingen I
Ik herinner me het moment nog precies. Ik, zelf net moeder van mijn eerste kind, vroeg hoe haar bevalling gegaan was. Nou, veel minder spiritueel dan ze zich had voorgesteld, zei ze. Het lukte me maar net om niet hardop te lachen. Spiritueel? Bevallen? Pijn, bloed, pijn, poep, pijn, kotsen over andermans schoenen, hoe iemand zich daar in godsnaam iets spiritueels bij kon voorstellen was me een raadsel.
En nu, nu is mijn derde kind, mijn dochter, een jaar. En ik denk terug aan hoe ik haar kreeg. Geen walvissenmuziek, wel Jack Johnson. Tot het te heftig werd en hij uit moest, net als de kaarsjes. Want als je lijf zingt kun je er geen gejammer van buitenaf meer bij hebben. Tussen de weeen door drijven, lachen, zoenen, en trippen op mijn eigen drugs. Hangend op de rand naar buiten kijken, hoe alle lichtjes in de buurt langzaam uit gaan, iedereen naar bed gaat terwijl ik nieuw leven op de wereld aan het zetten ben. Tijdens de weeen zingen, zoemen, loeien. Opgeven, laten gaan, meegesleurd worden en weer boven komen. Geen idee van hoe laat, hoe lang, hoe ver.
En dan, met die eeuwigheid nog in mijn hoofd: de wanhoop, de man met de hamer, het allesoverheersende niet-weten. De stoomwals, die over me heen rijdt...om dan in de achteruit te gaan voor nog een rondje. Binnen en buiten vallen samen, en van mijn kale kwetsbaarheid is geen scherfje meer geheim.
Waarna de oerkrachten, en de pasgeborene. Die liggend op mijn plotsklaps slappe, zachte buik rechtstreeks mijn geplette, rauwe, volledig naakte ziel binnengaat.
Bloed, poep en pijn. Ah. Nu nog een ander woord voor spiritueel verzinnen.
En nu, nu is mijn derde kind, mijn dochter, een jaar. En ik denk terug aan hoe ik haar kreeg. Geen walvissenmuziek, wel Jack Johnson. Tot het te heftig werd en hij uit moest, net als de kaarsjes. Want als je lijf zingt kun je er geen gejammer van buitenaf meer bij hebben. Tussen de weeen door drijven, lachen, zoenen, en trippen op mijn eigen drugs. Hangend op de rand naar buiten kijken, hoe alle lichtjes in de buurt langzaam uit gaan, iedereen naar bed gaat terwijl ik nieuw leven op de wereld aan het zetten ben. Tijdens de weeen zingen, zoemen, loeien. Opgeven, laten gaan, meegesleurd worden en weer boven komen. Geen idee van hoe laat, hoe lang, hoe ver.
En dan, met die eeuwigheid nog in mijn hoofd: de wanhoop, de man met de hamer, het allesoverheersende niet-weten. De stoomwals, die over me heen rijdt...om dan in de achteruit te gaan voor nog een rondje. Binnen en buiten vallen samen, en van mijn kale kwetsbaarheid is geen scherfje meer geheim.
Waarna de oerkrachten, en de pasgeborene. Die liggend op mijn plotsklaps slappe, zachte buik rechtstreeks mijn geplette, rauwe, volledig naakte ziel binnengaat.
Bloed, poep en pijn. Ah. Nu nog een ander woord voor spiritueel verzinnen.
zaterdag 6 september 2008
Geen vroedvrouw
Ik ben geen goede vroedvrouw.
Ik ben geen slechte vroedvrouw.
Ik ben geen vroedvrouw.
Het is zo iets alledaags: een woord, een concept. Handig, ook, op feesten en partijen.
En onverwacht gevaarlijk.
Een baken, een houvast, een identiteit. Een lekke reddingsboei, waar ik me aan vastklamp zonder te bedenken dat ik eigenlijk best kan zwemmen. Zonder te merken dat ik kan staan, hier.
Vier maanden lang.
Ik ben geen vroedvrouw.
Ik ben een vroedvrouw.
The finger pointing at the moon, is not the moon.
Waarvoor dank.
Ik ben geen slechte vroedvrouw.
Ik ben geen vroedvrouw.
Het is zo iets alledaags: een woord, een concept. Handig, ook, op feesten en partijen.
En onverwacht gevaarlijk.
Een baken, een houvast, een identiteit. Een lekke reddingsboei, waar ik me aan vastklamp zonder te bedenken dat ik eigenlijk best kan zwemmen. Zonder te merken dat ik kan staan, hier.
Vier maanden lang.
Ik ben geen vroedvrouw.
Ik ben een vroedvrouw.
The finger pointing at the moon, is not the moon.
Waarvoor dank.
dinsdag 22 januari 2008
Pauline's appel
Dinsdag. Mijn dinsdag. Kind op school, kind op de crèche, kind in bed. Walhalla. Tijd voor mezelf. Wat zal ik vandaag eens gaan doen met mijn leven? Ik bedoel, met die paar uur die ik mijn echte leven noem, in tegenstelling tot die vele uren dat ik de was doe, grapjes maak, kook, ruzies beslecht, opruim, bordspelletjes speel, boodschappen doe, voorlees....
En ik surf maar weer eens naar de blogs over homeschooling. Of liever: unschooling. Waarin mensen beschrijven hoe hun leven geïntegreerd is met dat van hun kinderen. Waarin het leven van hun kind een geheel vormt van spelen en leren, waarin kinderen zelf kiezen welke vragen er die dag al dan niet gesteld en beantwoord gaan worden. Waarin de ouders niet aan de zijlijn staan met een checklist, zoals ik zo vaak: Rollen, kruipen, lopen, praten, poepen-op-het-potje, ...., eerste schooldag, ..., laatste schooldag, uit huis.
Rollen, check. Op naar kruipen. Kruipen, check. De mijlpalen flitsen als kilometerbordjes voorbij, maar ik kijk niet uit het raam want ik kijk op de kaart. Ik weet waar we uitkomen en zie niet waar we langskomen.
En dan moet ik ineens denken aan de jongen die ik ken, die op zijn derde met mama van de fiets is gereden en waarbij het nooit meer goed is gekomen met die checklist, al stonden er honderd kruisjes op. Het is niet makkelijk om een kind te zien zoals het is, in plaats van de volwassene die ik hoop of denk dat het gaat worden.
Ah, maar school is nodig, broodnodig, school is mijn kaartje naar de vrijheid, naar tijd voor mezelf, voor mijn eigen leven!
Oh? Dat leven dat ineens zo stil voelt, nu ik hier alleen in de woonkamer zit te lezen? Wat had ik nou toch ook allemaal weer te doen, dat niet kon wachten? Dat zoveel belangrijker was dan wassen, grappenmaken, koken, ruzies beslechten, opruimen, spelletjes spelen, boodschappen doen, voorlezen...?
En ik twijfel maar en twijfel maar. Een goed ding, hoe dan ook.
En ik surf maar weer eens naar de blogs over homeschooling. Of liever: unschooling. Waarin mensen beschrijven hoe hun leven geïntegreerd is met dat van hun kinderen. Waarin het leven van hun kind een geheel vormt van spelen en leren, waarin kinderen zelf kiezen welke vragen er die dag al dan niet gesteld en beantwoord gaan worden. Waarin de ouders niet aan de zijlijn staan met een checklist, zoals ik zo vaak: Rollen, kruipen, lopen, praten, poepen-op-het-potje, ...., eerste schooldag, ..., laatste schooldag, uit huis.
Rollen, check. Op naar kruipen. Kruipen, check. De mijlpalen flitsen als kilometerbordjes voorbij, maar ik kijk niet uit het raam want ik kijk op de kaart. Ik weet waar we uitkomen en zie niet waar we langskomen.
En dan moet ik ineens denken aan de jongen die ik ken, die op zijn derde met mama van de fiets is gereden en waarbij het nooit meer goed is gekomen met die checklist, al stonden er honderd kruisjes op. Het is niet makkelijk om een kind te zien zoals het is, in plaats van de volwassene die ik hoop of denk dat het gaat worden.
Ah, maar school is nodig, broodnodig, school is mijn kaartje naar de vrijheid, naar tijd voor mezelf, voor mijn eigen leven!
Oh? Dat leven dat ineens zo stil voelt, nu ik hier alleen in de woonkamer zit te lezen? Wat had ik nou toch ook allemaal weer te doen, dat niet kon wachten? Dat zoveel belangrijker was dan wassen, grappenmaken, koken, ruzies beslechten, opruimen, spelletjes spelen, boodschappen doen, voorlezen...?
En ik twijfel maar en twijfel maar. Een goed ding, hoe dan ook.
maandag 14 januari 2008
Het nieuwe jaar
begint in januari. Dat is denk ik om alle hubris meteen in de kiem te smoren.
Dit jaar had ik eigenlijk geen echte goede voornemens. Of meer, ik had ze wel, maar het waren er zoveel, ik kwam er even niet uit waar ik zou beginnen. Geinspireerd en gefaciliteerd door de luxe van meer oppas dan werk ging ik er een paar dagen geleden toch maar eens goed voor zitten. En het was inderdaad een hele lijst. Die ik volgens plan getrapt zou gaan uitvoeren, om de nieuwe gewoontes de tijd te geven goed ingebed te raken in mijn dagelijks leven.
Maar het nieuwe jaar begint in januari. Niet besneeuwd, wit, sprookjesachtig, 'de wereld is helemaal nieuw' januari, maar gewoon, januari. 'We're having a bit of a shower, mum'.
Bij deze is dus de laatste versie van mijn eerste voornemen: over veertig dagen ga ik de wekker veertig dagen op dezelfde tijd zetten. En tot dan toe doe ik het met de volgende aansporing: See if you can practice being patient, and gentle, and beginning again. Even if you have to start over a million times, it doesn't matter. That's the practice.
En als dat geen goed goed voornemen is, dan weet ik het niet meer!
Dit jaar had ik eigenlijk geen echte goede voornemens. Of meer, ik had ze wel, maar het waren er zoveel, ik kwam er even niet uit waar ik zou beginnen. Geinspireerd en gefaciliteerd door de luxe van meer oppas dan werk ging ik er een paar dagen geleden toch maar eens goed voor zitten. En het was inderdaad een hele lijst. Die ik volgens plan getrapt zou gaan uitvoeren, om de nieuwe gewoontes de tijd te geven goed ingebed te raken in mijn dagelijks leven.
Maar het nieuwe jaar begint in januari. Niet besneeuwd, wit, sprookjesachtig, 'de wereld is helemaal nieuw' januari, maar gewoon, januari. 'We're having a bit of a shower, mum'.
Bij deze is dus de laatste versie van mijn eerste voornemen: over veertig dagen ga ik de wekker veertig dagen op dezelfde tijd zetten. En tot dan toe doe ik het met de volgende aansporing: See if you can practice being patient, and gentle, and beginning again. Even if you have to start over a million times, it doesn't matter. That's the practice.
En als dat geen goed goed voornemen is, dan weet ik het niet meer!
dinsdag 27 november 2007
Dertien dingen...
...waar ik even domweg heel gelukkig van word op een druilerige dinsdagmiddag:- Bijna alle kinderen even de deur uit
- Alle kinderen allemaal weer gezellig thuis
- Een nieuwe yoga-CD waardoor het thuis ineens bijna net zo fijn is als op de les
- Een baby die frisgewassen zo lang slaapt dat ik die hele CD ook in één keer kan afhoren
- De herinnering aan een heel fijn weekeind met een lieve vriendin
- Het vooruitzicht van paardrijden in Richmond Park
- Een lang telefoongesprek, zomaar overdag en helemaal onverwacht, met een lieve vriendin waarmee het misschien wel steeds beter gaat
- Een heel stil moment, vanochtend om zes uur
- Voor het eerst boerenkool in de groentendoos
- Een door mezelf vers gebakken broodje met Cheddar
- Noa die alléén over zijn dag wil vertellen op voorwaarde dat ik hem eerst heel hard knuffel
- Tycho die me precies instrueert hoe ik de treinbaan moet bouwen
- Mijn lief die me SMS-t dat hij weer veilig geland is
dinsdag 13 november 2007
Daarom
Ach, ik wilde zo graag mooi schrijven over mooie dingen.
Maar Noa wekte ons van de week door over ons heen te spugen. De baby is nog steeds onredelijk heftig gehecht aan haar nachtvoedingen. En Tycho stond vannacht blaffend en kotsend aan ons bed (kinkhoest, diagnosticeerde ik. Of, waarschijnlijker vond ik, pseudo-kroep. Altijd handig, een medische opleiding. Heb je tenminste iets om tegen elkaar te vertellen, zo midden in de nacht op de rand van een heet bad met een naar adem snakkende peuter op schoot).
Het bezoek is weg, de winter krijgt eindelijk de overhand, en ik, ik maak me druk over een medisch systeem dat niet het mijne is. Dat achter elke boom een rover ziet en tegelijk alles doet om de schijn van volkomen veiligheid te wekken. In een veel te grote organisatie waarin ik binnen een paar weken al aardig paranoide ben geworden. Waarin ik mezelf wil bewijzen zodat ik dingen op mijn manier kan doen, maar waar ik mezelf moet bewijzen door dingen te doen waar ik niet achter sta. En waarin ik me steeds kleiner ga voelen, als vroedvrouw en als mens, omdat het me niet lukt om te zijn zoals ik wil zijn. Ik blijk niet sterk genoeg om te vechten en niet vrijmoedig genoeg om te overtuigen, de woorden blijven als graten in mijn keel steken en in mijn buik groeit een boos zwart gat.
Dus het zit er even niet in. Sorry.
Maar Noa wekte ons van de week door over ons heen te spugen. De baby is nog steeds onredelijk heftig gehecht aan haar nachtvoedingen. En Tycho stond vannacht blaffend en kotsend aan ons bed (kinkhoest, diagnosticeerde ik. Of, waarschijnlijker vond ik, pseudo-kroep. Altijd handig, een medische opleiding. Heb je tenminste iets om tegen elkaar te vertellen, zo midden in de nacht op de rand van een heet bad met een naar adem snakkende peuter op schoot).
Het bezoek is weg, de winter krijgt eindelijk de overhand, en ik, ik maak me druk over een medisch systeem dat niet het mijne is. Dat achter elke boom een rover ziet en tegelijk alles doet om de schijn van volkomen veiligheid te wekken. In een veel te grote organisatie waarin ik binnen een paar weken al aardig paranoide ben geworden. Waarin ik mezelf wil bewijzen zodat ik dingen op mijn manier kan doen, maar waar ik mezelf moet bewijzen door dingen te doen waar ik niet achter sta. En waarin ik me steeds kleiner ga voelen, als vroedvrouw en als mens, omdat het me niet lukt om te zijn zoals ik wil zijn. Ik blijk niet sterk genoeg om te vechten en niet vrijmoedig genoeg om te overtuigen, de woorden blijven als graten in mijn keel steken en in mijn buik groeit een boos zwart gat.
Dus het zit er even niet in. Sorry.
zaterdag 27 oktober 2007
Surplace
Het bakje brood wordt overhandigd, en op de grond leeggekieperd. Er wordt zorgvuldig 1 stukje uitgezocht, dat na een paar minuten peinzend wordt overhandigd aan de zwaan. Dan gaan er vijf brokken tegelijk het water in, maar zo dichtbij dat de eenden niet voorbij de zwaan durven en ook de zwaan een beetje voorzichtig is. Pauze. Hij draait zich om, en ziet acht duiven dansen rond het hoopje brood. Hij rent erop af. Gefladder. Ze strijken een eindje verderop neer. Weer stuift hij op ze af, weer vliegen ze op, de slimsten terug naar het inmiddels verlaten heuveltje voedsel wat hem niet opvalt want hij is te druk met de anderen te verjagen. Dit gaat een tijdje zo door. De eenden wachten ondertussen geduldig, de zwaan bewaakt de voorste linie. Dan herinnert hij zich opeens wat hij aan het doen was en de zwaan krijgt nu meerdere hapjes achter elkaar van het inmiddels flink gesloken bergje kruimels. De hoopvolle eenden kwekken wat op de achtergrond, maar zowel hij als de zwaan hebben geen medelijden en slechts aandacht voor elkaar.
Als het brood op is en alle duiven verjaagd gaan we naar huis. Op de fiets verheugt hij zich op een koekje en een sapje, (want als je twee bent komt alles in maat S).
Ik kijk, ik leer. En soms droom ik van iemand die ook voor mij de dag opdeelt in hapklare stukjes van tien minuten. Zodat ik net zo op kan gaan in het leven als hij. Maar ik zal het wel weer zelf moeten doen.
Als het brood op is en alle duiven verjaagd gaan we naar huis. Op de fiets verheugt hij zich op een koekje en een sapje, (want als je twee bent komt alles in maat S).
Ik kijk, ik leer. En soms droom ik van iemand die ook voor mij de dag opdeelt in hapklare stukjes van tien minuten. Zodat ik net zo op kan gaan in het leven als hij. Maar ik zal het wel weer zelf moeten doen.
woensdag 3 oktober 2007
Yoga voor mensen met Ambitie en Wilskracht
1. (makkelijk) Ga op de grond zitten met de benen gestrekt. Doe je ogen dicht en breng je armen omhoog. Buig dan voorover, al strekkend, probeer je tenen te pakken (of wat maar vast te pakken valt). Breng nu op elke uitademing het hoofd dichter naar de knieen. Duw zo hard je kunt. Maak je flink kwaad. Werk harder. Pijn is fijn. Open je ogen en kijk hoe ver je bent gekomen. Ga rechtop zitten, zwel van trots.
2.(moeilijker) Ga op de grond zitten met de benen gestrekt. Doe je ogen dicht, strek je zo ver mogelijk uit omhoog. Buig dan voorover, al strekkend, probeer je tenen te pakken (of wat maar vast te pakken valt). Ontspan terwijl je diep blijft ademhalen. Ontspan. Ontspan. Open je ogen en kijk hoe(veel) ver(der) je bent gekomen (dan daarnet). Ga rechtop zitten, kijk bescheiden.
3.(voor de zeer, zeer ver gevorderden) Zie 2, maar zonder je ogen ook maar één keer open te doen en met een volslagen onverschilligheid voor het resultaat...
2.(moeilijker) Ga op de grond zitten met de benen gestrekt. Doe je ogen dicht, strek je zo ver mogelijk uit omhoog. Buig dan voorover, al strekkend, probeer je tenen te pakken (of wat maar vast te pakken valt). Ontspan terwijl je diep blijft ademhalen. Ontspan. Ontspan. Open je ogen en kijk hoe(veel) ver(der) je bent gekomen (dan daarnet). Ga rechtop zitten, kijk bescheiden.
3.(voor de zeer, zeer ver gevorderden) Zie 2, maar zonder je ogen ook maar één keer open te doen en met een volslagen onverschilligheid voor het resultaat...
donderdag 20 september 2007
Au
Zó groot ben ik
ik zie het in je ogen
als ik niet oplet zit het zelfs van binnen
Zó groot ben je
Je moest eens weten wat ik zag
Zelfs lelijk ben je mooi
Het maakt me klein, nog kleiner, kleinst
jaloers
dat ik je niet eerder kende
dat er anderen zijn
Ik wil alles zijn
altijd
de enige
de mooiste
de grootste
Zodat je klein wordt, kleiner, kleinst.
Op mijn eigen hoogte
Lelijk
ik zie het in je ogen
als ik niet oplet zit het zelfs van binnen
Zó groot ben je
Je moest eens weten wat ik zag
Zelfs lelijk ben je mooi
Het maakt me klein, nog kleiner, kleinst
jaloers
dat ik je niet eerder kende
dat er anderen zijn
Ik wil alles zijn
altijd
de enige
de mooiste
de grootste
Zodat je klein wordt, kleiner, kleinst.
Op mijn eigen hoogte
Lelijk
vrijdag 7 september 2007
Zwarte zwanen, witte zwanen
Vanochtend waren de zwarte en de witte zwaan in Gunnersbury Park samen aan het...ik weet het eigenlijk niet, grondelen ofzo? Het zag er in elk geval uit als meer dan allebei tegelijk eten zoeken op toevallig dezelfde plek.
Toen ik in de lente steeds maar één witte zwaan zag nam ik voetstoots aan dat de tweede zat te broeden. Of ze deden 't om en om, ik zal niet pretenderen dat ik ze nou zo goed uit elkaar kon houden. Ik verheugde me al een beetje op de jonge zwaantjes. Maar het duurde maar en duurde maar. En toen ik van de week voor het eerst sinds maanden weer langs de vijver fietste had ik ineens heel erg te doen met die -begreep ik nu- eenzame witte. Nog meer dan al die tijd met die ene zwarte.
En de zon scheen dus ook nog, vanmorgen. Het wordt een mooie nazomer, ik voel het!
Toen ik in de lente steeds maar één witte zwaan zag nam ik voetstoots aan dat de tweede zat te broeden. Of ze deden 't om en om, ik zal niet pretenderen dat ik ze nou zo goed uit elkaar kon houden. Ik verheugde me al een beetje op de jonge zwaantjes. Maar het duurde maar en duurde maar. En toen ik van de week voor het eerst sinds maanden weer langs de vijver fietste had ik ineens heel erg te doen met die -begreep ik nu- eenzame witte. Nog meer dan al die tijd met die ene zwarte.
En de zon scheen dus ook nog, vanmorgen. Het wordt een mooie nazomer, ik voel het!
donderdag 6 september 2007
dinsdag 4 september 2007
Meta-bloggen
Na de efficient verlopen en zeer waarschijnlijk voor-vannacht-enige-voeding tevreden weer terug in bed. De baby dan. Want ik kon niet meer slapen. Ideeën voor de blog in m'n hoofd. Ideeën voor een artikel ook. Een artikel dat gezien alles dat erin moest komen meer een essay werd, of nee- misschien wel een heel boek. Kortom: een vol, vol, veel te vol hoofd.
En nu, uren later, waarin de nachtelijke stilte overgegaan is in LUIDE kinderstemmen, NOG LUIDERE grotemensenstemmen, open-en dichtslaande deuren, babygehuil, tevreden gesabbel, omvallende glazen, weer HEEL LUIDE grotemensenstemmen, de diepe rust van het middagslaapje (waarvoor overigens dank, O Godin van de Moeders van Jonge Kinderen). Eindelijk. Schrijven.
Schrappen. Meer schrijven. Alles weggooien. Computer uit. Computer weer aan. Ander onderwerp. Zelfde verhaal. Onderwerpen op.
Ik constateer een patroon hier, geloof ik. Meer een syndroom, eigenlijk. En ik ben aanbeland bij het (jawel) Moment van de Waarheid. Het Billen-Bloot Moment. Geïmponeerd
....gehuil, voeden, knuffelen....stilte
sorry, geïmponeerd dus door de prachtige, prachtig geformuleerde en van nog prachtiger visuals voorziene posts van een lieve vriendin en aanpalende blogs ben ik ineens heel erg benauwd om in dit donkere, stille hoekje van het Net mijn ding te doen.
En stil is het, want nergens op de kaart te vinden. En het Ding is trouwens toch maar een heel rommelig Ding. Overal losse eindjes, tweedehands knoopjes, alledaags stofje ook, hier en daar nogal versleten, kortom niet echt een Ding om het licht voor aan te doen, of voor om te lopen. En zeker niet een Ding om nou eens uitgebreid te laten zien aan vrienden en bekenden.
Maar toch, hoe langer ik naar het wanstaltige Ding kijk, hier in het donker, hoe meer ik erop gesteld raak. Het zet me in beweging. Het dwingt me om me heen te kijken, goed om me heen te kijken, op plekken waar ik normaal niet zo vaak kom maar ook op hele bekende en zelfs een beetje saaie plekken. Het brengt me op ideeën en het piept een beetje als ik ze weer vergeet.
Dus als ik het Ding nou eens een beetje vriendelijk ging behandelen, hier een beetje zus en daar een beetje zo, en dan met een snuifje van dit en wat minder van dat, dan wordt het misschien toch nog wel een Ding om van te houden, een Ding dat bij kaarslicht misschien niet eens zo heel lelijk is. En dan kan ik het op een dag -stel je voor!- heeeel voorzichtig voorstellen. Uitsluitend aan Lieve Personen. Misschien hoor.
En nu, uren later, waarin de nachtelijke stilte overgegaan is in LUIDE kinderstemmen, NOG LUIDERE grotemensenstemmen, open-en dichtslaande deuren, babygehuil, tevreden gesabbel, omvallende glazen, weer HEEL LUIDE grotemensenstemmen, de diepe rust van het middagslaapje (waarvoor overigens dank, O Godin van de Moeders van Jonge Kinderen). Eindelijk. Schrijven.
Schrappen. Meer schrijven. Alles weggooien. Computer uit. Computer weer aan. Ander onderwerp. Zelfde verhaal. Onderwerpen op.
Ik constateer een patroon hier, geloof ik. Meer een syndroom, eigenlijk. En ik ben aanbeland bij het (jawel) Moment van de Waarheid. Het Billen-Bloot Moment. Geïmponeerd
....gehuil, voeden, knuffelen....stilte
sorry, geïmponeerd dus door de prachtige, prachtig geformuleerde en van nog prachtiger visuals voorziene posts van een lieve vriendin en aanpalende blogs ben ik ineens heel erg benauwd om in dit donkere, stille hoekje van het Net mijn ding te doen.
En stil is het, want nergens op de kaart te vinden. En het Ding is trouwens toch maar een heel rommelig Ding. Overal losse eindjes, tweedehands knoopjes, alledaags stofje ook, hier en daar nogal versleten, kortom niet echt een Ding om het licht voor aan te doen, of voor om te lopen. En zeker niet een Ding om nou eens uitgebreid te laten zien aan vrienden en bekenden.
Maar toch, hoe langer ik naar het wanstaltige Ding kijk, hier in het donker, hoe meer ik erop gesteld raak. Het zet me in beweging. Het dwingt me om me heen te kijken, goed om me heen te kijken, op plekken waar ik normaal niet zo vaak kom maar ook op hele bekende en zelfs een beetje saaie plekken. Het brengt me op ideeën en het piept een beetje als ik ze weer vergeet.
Dus als ik het Ding nou eens een beetje vriendelijk ging behandelen, hier een beetje zus en daar een beetje zo, en dan met een snuifje van dit en wat minder van dat, dan wordt het misschien toch nog wel een Ding om van te houden, een Ding dat bij kaarslicht misschien niet eens zo heel lelijk is. En dan kan ik het op een dag -stel je voor!- heeeel voorzichtig voorstellen. Uitsluitend aan Lieve Personen. Misschien hoor.
Abonneren op:
Posts (Atom)
