On being OK

they take their leave.
it has been hanging around for a while now
in the taste of stillness and joy

they leave their gift.
a book of poetry
which yesterday amongst warmth and laughter
fell open on an ee cumming poem
predicting just today
where the crisp unfettered blueness of autumn
does not permit one to wander off to other seasons

they take their brightness,
their voices
leaving behind a language strangely my own

floating

colourful feathers gravitating towards the
shockingly
yellow
leaves

Oude liefdes, nieuwe liefdes

Dear new tenant,

Attached little pile contains a lot of useful information we've collected over the last 2 1/2 yr, so we'd thought to keep it for you to leaf through. We've kept only the menus of the best curry places. There's also a bit of touristy stuff. Can't recommend the St Paul's though, never made it there. Maybe we should've known it would be closed on a Sunday...bloody expensive too, for a church, or so I've heard. But hey, there's 3 gorgeous museums only 5 tubestops away and those are for free. We can also recommend Kew, and don't forget to book yourself one of those brilliant ancient cottages, you'll never want to go to anywhere near a holiday park in your life.

We've left you all our lifelines: a well-used phone, a wireless internet thingy and a rather dusty freeview station. Quite likely some parcels will still be delivered for us after we've left, I found it hard to resist Amazon at times. You might notice the floorboards are a bit chipped, must be all the wheeled vehicles that have been speeding around here. O, and one of the boards has a scar from a fire...we think there's a washing machine jinx on the house as we've lost two of them through fire and the current one seems to be leaking (we did not have the heart to tell the landlord yet). Mind you, they get a lot of wear and tear as someone has changed over to washable nappies (no, NOT diapers). Last count a heart-stopping 12 washes a week. Speaking of nappies, if you're planning on having a baby, I can heartily recommend the attic. Quiet, and great view at night-time. Took the pool with us though, as beloved friend might be needing it soon. Generally a good house for having babies, probably also for making them but that's just a guess as modern technology prevents me from leaving this house as pregnant as I was when we came in. But by all means give it a try, the babymaking, the moon shines down lovely on the bed in the master bedroom. Last thing about attic: you might find the odd Lego piece there, please don't bother to send it to us as having plenty.

If you sit in the garden wating for said moon to arrive, don't be scared off by the noise in the undergrowth. It's the resident frog. If you have time on your hands, please dig the poor animal a pond. Noise could also be from our elusive friend the rat, by the way, which is probably rather fat by now since being well-fed by our messy little girl during all those dinners outside. Someone has to do it, I think. You'll also likely to be seeing Fred and Freddie, the former black-and-white, the latter pearly grey. Both nice, sleek, handsome, friendly blokes, faithfully donating their number two's in an effort to do their bit on the gardening front as we never get any further than watering it. You might want to invite them inside the house if the mice again start believing they own the kitchen.

You might think it is not much of a garden, but you'll be amazed at what sticks it head up at times. Too late for strawberries now, but you just wait until June comes again. Also look out for the roses, the honeysuckle, the rosemary and the marjoram, and loads of little bluebells in the spring. Hanging baskets need some TLC I'm afraid. And whatever you do, DONT clip the ivy. There's an old nest there and the Amazingly Stupid Robins will need it again next year if they're ever to produce a heritage line this side of eternity. In which case it's likely you get to see a different, darker side of Fred and Freddie. Not for children. Better to get attached to the blackbirds and thrushes nesting just above the gutter on the second floor. A damned lot of cheerful noise and way more efficient at child rearing, it seems.

I just noticed the nettles have started to grow back on the path outside the garden, next to the house. It seems very short ago that I cleaned them all out, me being heavily pregnant and horrified at the thought of them stinging those small sweet pink feet I love so much. If you're able to keep the nettles at bay you will be richly rewarded with blackberries, raspberries and elderberries. Incidentally, one pair of them (the feet, not the nettles) now has reached a gigantic size 2/34.

If you get tired of the garden, there's loads of playgrounds in the parks. Have your kids look out for the climbing tree and remember that any occasion is the right one for a picnic on the turd-free grass. Be unsurprised if asked to bring one of three courses and matching wine to picnic if ever invited to one of them by locals. And it took us a while to find out, but many of the rather shy, respectful and quiet-looking houses across Northfield Avenue are filled with kind and interesting people. Best bring your kids to the local school to get to know them. Be aware that the women move in groups, though, and many strictly organized, ritual activities need to be endured before you can pick the fruits of your labour. It might just be your chance to quieten down a bit and relax before you throw yourself in wholeheartedly. I found the Sivananda Yoga Centre a bit too far away for my liking in the end, but believe me, Ealing is teeming with Yoga teachers of every sort.

I wish you all the best, and hope you will be as happy here as we have been. Love, Pauline

Twee!

Met een echte Jurk:

een echte Taart (moi, je suis une patissieuse!):

en Het Kado:

Tadaaa!! Door papa, mama en Noa zelfgeklust want de berg plastic in dit huis werd een beetje afzichtelijk, vonden we

Geen feest...

Zaterdagmiddag. Waitrose. Crisis. Mijn wagentje ligt inmiddels vol met dingen waar ik echt niet zonder kan, maar waar ik over twee weken wel zonder zal moeten. Keiharde basisbehoeften: biologische groene thee met jasmijn, dito lemon curd, dito ginger nut cookies, dito mayonaise, dito salt-and-vinegar chips (oh, salt-and-vinegar chips...). Met een half uur weemoedige ellende achter de rug moet het ergste nog komen. Boodschappen voor vanavond. Voor het feest ter ere van ons vertrek. Aangeslingerd door een wijze vriendin die me aanspoorde met 'if you don't celebrate life by marking these transitions, in the end you're only left with the funerals'. Een vriendin overigens, die er vanavond niet bij want naar Leonard Cohen is. En dat terwijl ik toch wel al zeker een week geleden mensen was gaan uitnodigen. Dan tellen de afzeggingen namelijk niet zo erg, als mensen niet kunnen komen, als je ze zo laat uitnodigt.

En daar voltrekt zich, midden in de Waitrose, in mijn hoofd de elke keer weer wonderbaarlijke metamorfose: Het feest als de Grote Afrekening van mijn verblijf in Londen. Maak dat mijn leven. De waarde van mijn leven dus, eigenlijk. Die enkel afhangt van het aantal mensen dat zich vanavond op het feest meldt, met als ondergeschikte variabelen de gemiddelde verblijftijd van bovengenoemde gasten, het geluidsnivo en de drankconsumptie (in een ver verleden, herinner ik me ineens, maakte ook een eventueel bezoek van de politie deel uit van deze som).

Tussen de witte wijn en het bier krijg ik nu logischerwijs een kleine zenuwinzinking. SMS de vriendin. Krijg ter plekke een streng bericht terug ('...honestly...'). Heb hardop de slappe lach. Filosofeer even over Status. Mik de paar lege plekken in de kar vol met flessen wijn, en rijd zingend naar huis.
Het werd een feestje met echte mensen in plaats van statusobjecten, met echte gesprekken en met een gastvrouw die niet van de leg was. Niet druk, niet laat, niet dronken, en erg geslaagd.

Last children in the wood?

Soms is het heel makkelijk, mama zijn:

1. Skip Nursery

2. Smeer brood, en vul een fles met limonade

3. Pak de bus naar Richmond Park

(o enne...vind de stapel met afgezaagde takken en de omgevallen boom)

Tycho's nieuwe vriend

Na een broedtijd van maanden, knus doorgebracht in mijn knutselmand, is dan eindelijk onder ons: Gijs. Large as life and twice as real.

Dat het allemaal wat langer duurde dan verwacht lag niet alleen aan mij.

Zo werd de voorgestelde bruine wol voor het haar niet geaccepteerd: Tycho is blond dus Gijs moet ook blond. Ik heb het geweten want het splitsen en twijnen van de wol, die dan nog steeds te dik is om makkelijk op het hoofd te naaien, betekende dagen pijnlijke vingers. Eigenlijk is hij nog veel te kaal maar je snapt dat ik niet sta te popelen om het af te maken en ach, al mijn kindjes zijn kaal.

Geheel tegen atroposofische principes in is Gijs wel uitgerust met een enorm Geslacht. Want ik heb een piemel dus Gijs moet ook een piemel. Stond niet op het patroon maar was in een wip geregeld. Wat betekende dat toen Gijs mee moest kleren uitzoeken (bij de charity shop, waar ik heel handig nog niet zo heel lang geleden alle overbodig geworden babykleding had gebracht) ik eerst maar even een oude onderbroek had verherbouwd. Ik werd toch wat nerveus van dat gezwabber tussen de poppenbenen. En gelukkig zit hij goed vast, want Mette is er ook van onder de indruk.

Maar uiteindelijk was Tycho dus enthousiaster over de Thomas-pyama.

Een wandeldag in Surrey

Voeg toe aan de lijst "wat ga ik heel erg missen": binnen een uur ergens zijn waar je zes uur kunt lopen nagenoeg zonder iemand tegen te komen. O ja, en kinderoppas galore...

Zomer

Ik kan er echt niets aan doen:
mijn blote voeten
plukken zelfstandig
bij elke stap een madeliefje

Zijn eerste week niet naar school...

Vijf dagen lang: aalscholvers, reigers, roodborstjes, lammergieren...

En wat heb ik dan uitgevoerd intussen?

Nou, gemijmerd. Over bloggen, bijvoorbeeld. Ergens in mijn hoofd zit daar een post over. Over voor wie, waarover, waarom, over delen versus achterhouden, beelden, de publieke ruimte, mijn eigen ego. Of ik vind dat ik eigenlijk moet stoppen, en waarom dan. Maar ik heb het nog niet opgelost, dat vraagstuk, dat blijkt.

Mijn baan opgezegd, ook. Nog zoiets: hoe kan het dat (bijna) geen woord over dat werk van mij eigenlijk de weg naar de blog heeft gevonden? Is het te rauw, te complex, word ik er een zeur van, een zeloot, heb ik teveel meningen? Om de een of andere reden ogen posts erover heel lelijk ineens, als ik ze op papier probeer te zetten. Dat moeten haast al die meningen wel zijn. En de laag daaronder, die is zo complex, misschien dat ik er over een paar jaar wat mee kan...

En ja, toch ook wel een boel piano gespeeld. Die lieve juffie van me, die af en toe ook een beetje chaotisch is, heeft zich een beetje vergist in mijn kunnen toen ze me laatst een stuk van Chopin gaf. Maar toen was het te laat. Toen had ik het al horen spelen (met de nadruk op horen...zie maar wat ik bedoel).
Dus knoedel ik me suf, achter mijn valse huurorgel, en inderdaad, alles wat je maar lang genoeg oefent gaat steeds beter. Nog steeds knudde, maar minder, zeg maar. En gek genoeg, dat geeft dus niks. 'Leuk om te doen', het mag dan in onze familie een uitgesproken belediging zijn, maar dat is dus echt wat het is!

Traantjes...

Ergens heb ik eens gelezen dat de gemiddelde vrouw elke week wel een keer huilt (de gemiddelde man elke vijf jaar... ). Ik moet bekennen, ik zit daar ver onder. Die week dan, niet die vijf jaar. Sinds ik kinderen heb is het wel vaker geworden trouwens, mijn kwetsbaarheid is bij elk kind zo'n beetje gekwadrateerd. Ik hou mijn gemiddelde laag door het laatste nieuws steeds listig te missen- lastig want soms zijn koppen genoeg om het verhaal te vertellen. Iemand in Nederland van Baby P. gehoord? Zo niet, geeft niks, denk Het Meisje van Nulde en je weet genoeg. Zoveel menselijk leed (aan zowel 'ontvangende' als 'uitdelende' zijde), dat kan ik op dagelijks basis niet verstouwen hoor.

Of in dat onderzoek stiekum een traantje plengen ook tot huilen gerekend weet ik niet. En een brok in de keel? Allebei had ik in elk geval, toen ik Noa vanavond op zijn verzoek een verhaaltje voorlas uit dit boek. Over de arme Kisa Gotami, gek van de verdriet door de dood van haar zoon. De Boeddha belooft haar zoon te genezen als ze hem een mosterdzaadje brengt van een gezin dat nog nooit iemand verloren heeft. En na vele gezinnen te hebben bezocht, realiseert ze zich dat ze niet de enige is, dat er zovelen zijn die zich met haar in hetzelfde schuitje bevinden, en vindt dan de kracht om de dood van haar kind te accepteren en hem eindelijk te begraven. Pfff....
O, en Noa? Die telde nieuwe en oude doden in onze familie, constateerde dat de Boeddha op alle fronten gelijk had gehad, en herinnerde me aan het halve hoofdstuk uit de Zevensprong dat ik ook nog moest lezen.

What's in a name?

Ik begon met het een trage dag te noemen, die eerste dag weer, na de paasvakantie. Met één echt ziek en één schoolziek kind (een klein beetje een moeilijke blik, een beetje buikpijn, een lauwwarm voorhoofd en ik was er weer ingetuind. Echt, een blinde vink, dat ben ik). Maar dat veranderde drastisch toen ik besloot een weekje te liegen en het onze eerste homeschooling dag te noemen.
Gaandeweg kreeg ik er steeds meer lol in. Ons nieuw er-moet-toch-een-beetje-structuur-in-whiteboard calligraferen terwijl de simulant in een paar uurtjes even door Pippi Longstocking heendaverde (hoezo toch steeds die 'reading books' mee van school? Ik heb de noodzaak tot extra lezen nooit zo ingezien, voor Noa... en hoe ziet trouwens een non-reading book eruit, weet iemand dat?). Hem lezend op het stapelbed achtergelaten om de baby (sorry, Mette, dat krijg ik er nog even niet uit) en de momentaan 'perky' kleuter in de bakfiets te hijsen en bij de Charity Shop eindelijk die oude kinderkleding in te leveren. Natuurlijk kwam ik met een grotere stapel terug, waaronder veel fijne puzzels maar vooral....Een Tuinbroek Voor Tycho!!!

Let ook even op de rode laarsjes...daar gaat deze mama dus van watertanden, de grens tussen moeder en iets illegaals en immoreels is af en toe heel dun hoor, hier.

Ondertussen thuis had Noa Pippi wel even gezien en was met veel plezier begonnen aan het uitgeprinte rekentestje (op basis waarvan ik dan het juiste deel van de wellicht geheel overbodige rekenmethode ga bestellen). We puzzelden wat en daarna was het tijd voor lunch, in de zon natuurlijk. Tycho, nu heel wat minder fit, volgde Mette naar bed voor een tukje. Tijdens het voorlezen van Jip en Janneke moest ik voor de honderdste keer leren hoe te hard wíllen mediteren de gewenste gemoedsrust vooral verstoort en het doel geheel voorbijschiet. En nadat ik dat mokkend weer eens volslagen geaccepteerd had, kreeg ik van het universum een kadootje in de vorm van een hele lange duo-middagslaap van de twee jongsten, terwijl Noa op de computer vulkanen bouwde en specimens verzamelde deed. Ik zou het geen gerechtigheid durven noemen maar het was wel heel fijn.

De 'zieke' speelde 's middags nog een mopje, in de tuin en in pyama (en nee, dat ging niet zonder mijn voortdurende aansporing...ik zie hier uitdagingen in het verschiet, voor mij ook vooral...waar houdt aansporing op en begint dwang? en hoe erg is dat? en voor hoe lang? Iemand ?)

Mette snapte niet wat we met dit weer nog in de tuin deden en suggereerde een fietstochtje naar het kanaal of anders de speeltuin:

Gelukkig speelden Noa en ik daarna een potje jeu-de-boules, dat vond ze dan wel weer een goed idee vooral toen we haar ook een (tennis-)bal gaven. En de was ophangen, dat gaat ook steeds beter, vooral als Noa haar een beetje helpt.
Terwijl ik stond te het koken deed Noa ideeën op over wat te maken op zijn eerste echte eigen kookdag, volgende week, in een fantastisch nieuw kookboek (dank je wel, lieve Veronique!). En er zit dus heel veel natuurkunde in zelf ijs maken zonder vriezer. Dat bleek wel toen deze Chemisch Technoloog hier tijdens het avondeten even een opfrisser vriespuntsverlaging nodig had, van ditto geliefde. We werden trouwens ook overhoord, of we wel wisten wat er nodig was voor een goede vulkaan ('lots of water and sticky fire').

Ach, en ik weet het wel, en ik zie ze ook al wel aankomen, al die momenten van gierende onzekerheid, puinhoop, conflicten en niet te vergeten ook de teveel-kinders-en-herrie-aan-mijn-kop momenten. Dagen dat ik op mijn kinderen ga zitten in plaats van ze te laten groeien, dagen dat ik het helemaal verkeerd aanpak, dagen dat ik uit mijn vel spring, dagen die in een grauwe mist van troep, ruzie, verveling en zeuren om TV omkruipen. En de angst slaat me om het hart hoor, regelmatig, bij deze sprong in het hele diepe, het hele onbekende. Maar zo'n dag als deze, die moet toch een hoop van de baaldagen goedmaken denk ik!

Neuroses

wat is die bakfiets klotig zwaar vandaag nee, we moeten echt met de bakfiets, anders moet ik mette uit het fietszitje tillen bij nursery en terwijl wij daar dan staan te wachten waarom doen ze die deuren eigenlijk zo laat open dat we allemaal tegelijk naar binnen dringen after you, no after you, schiet nou toch es op verdorie en struikelen over eigen en andermans kleuters die alvast de juf knuffen vis ophangen fruit in mand gooien nou die rij dus dan wil ze op de grond en dan gaat ze op handen en voeten in de plassen vies nat chagrijnig jammerend dus dan moet ik haar wel tillen dat is logisch en dan wurmt ze dus heel verschrikkelijk omdat ze echt heel graag mama op de grond wil jammerend en dan doet alles zeer maar vooral mijn rug en het is pas negen uur en mijn rug doet zeer want wat is die bakfiets een gedoe en zwaar ook kon ik maar met de gewone fiets maar we moeten echt met de bakfiets


Kramp. Die ik aanzie voor een normale geestestoestand. Die me verhindert op te merken dat Mette al een maand loopt en dat ze heus niet meer in de plassen gaat zitten, dat we in een heel andere fase zitten, nu. Dat ik nog steeds loop te klagen over de mamma-doet-iets-voor-zichzelf-detector van Tycho in plaats van te zien dat hij volledig opgaat in de kleine Lego van zijn broer. Zodat ik -vlak naast hem!- tegenwoordig uitstekend een half uurtje kan mediteren, elke dag.


Zodat ik mijn krampjes eens goed onder de loep kan nemen. Want het is natuurlijk heel makkelijk, mediteren, als je in een of ander godverlaten oord zit. Met de garantie van stilte, onderbroken door zo nu en dan een gong en drie maaltijden per dag. Maar probeer maar eens te ontspannen, probeer maar eens los te laten, als je elk moment onderbroken kan worden door een huilende baby, een nieuwsgierige kleuter, of nog iets heel anders. Als het eigenlijk zotheid is te gaan zitten want ik-wil-nog-zoveel-doen-vandaag. Net zoals het zotheid is om te willen pianospelen vlakbij een baby met toetsenhonger. En zotheid om geen piano te gaan spelen. Om elke avond het speelgoed op te ruimen. Om een woedeaanval te krijgen wanneer iemand zijn handen niet wil wassen en opgewekt adem te blijven halen als er een vol bord pap op de grond gemieterd wordt. Om min of meer volgens de regels te kwartetten met een bijna-vierjarige, halverwege het spel elkaars kaarten in te zien, en er dan mooie patronen van gaan leggen, samen. Om de volgende dag op mijn kop te krijgen dat ik de regels niet volg. Om met Memory te willen winnen en te willen verliezen, tegelijkertijd.


Kinderen. Terwijl zij opgroeien probeer ik mezelf op te voeden.

Slofjes

Iemand merkte een paar jaar geleden op dat mijn kinderen wel erg dol waren op hun slofjes. Dat was goed gezien, en ze hebben het dan ook niet van een vreemde. Wat een mooi moment in de herfst, als het weer tijd is voor sloffen! Hoe kun je de voorpret op een genoeglijke winter beter vieren dan op zolder in dozen te duiken en voor het hele gezin de sloffen bij elkaar te zoeken! En dit jaar was het helemaal boffen: iedereen paste die van vorig jaar nog.

Maar Tycho is zo ontzettend...Tycho. En dus zien zijn sloffen er halverwege de winter zo uit:

En ondanks mijn mislukte experiment van vorig jaar ben ik het toch weer aangegaan: zelf sloffen maken. Googelen op vilten, op verven, op patronen, proefsloffen, zelf een herverbeterd patroon bedenken...en voila, een paar zelfgebreide biologische vilten sloffen!
Spinnend van genoegen bereid ik me mentaal alvast voor op het moment dat ook aan deze prachtexpemplaren weer de rafels hangen...terwijl ik intussen interessante nieuwe steken uitprobeer op de versleten knietjes van drie stel broeken. En stilletjes mijn kinders bedank voor de herontdekking van de pret van zelf dingen maken!

Mama, wat voor dag is het vandaag?

Maandag, nurserydag.
Dinsdag, nurserydag. En zwemdag.
Woensdag, nurserydag. En tennisdag.
Donderdag, nurserydag.
Vrijdag, nurserydag. En spelletjesavonddag.

Zaterdag....

Kind-en-pluisbeest-worden-buisbeest-dag!


(en zo zitten de dagen van de weer er voor je het weet heel goed in!)

Kikker en de vos...

..het resultaat van een regenachtige middag:

Ik werd er helemaal opgewonden van, van dat prachtige schedeltje dat ik in ons fietsgangetje vond. En plande gelijk een middagje-voor-de-natuur waarop we alle rommel aldaar zouden opruimen en dan hopelijk nog wat andere interessante botjes gingen vinden. Hoewel ze natuurlijk niet echt interessanter komen dan de schedel. O ja, het onderkaakje, dat zou wel wat zijn.

Blijkt dat het ding er al weken ligt, en dat mijn lief het al eens uitgebreid heeft staan bestuderen! Ziende blind ben ik, dat blijkt maar weer eens. En hij is dus meer een jager dan een verzamelaar, want gewoon laten liggen die pracht.

Zoniet ikzelf, deze trofee moest mee naar binnen, in de bleek, en dank zij internet weten Noa en ik nu ook zeker dat het een vos betreft. Dat is niet gek want met de grijze eekhoorn is de vos in Londense straten en parken alomtegenwoordig, en in tegenstelling tot die eekhoorn zorgen vossen op winterse nachten af en toe voor hels kabaal zodat we rechtop in bed zitten. Shagging, zeggen ze hier. Deze niet meer, denk ik.

Hoe we dan via datzelfde internet het patroon voor de opblaasbare origami-kikker vonden kan ik nu even niet meer terughalen, maar het avondeten kwam een beetje later op tafel dan gewoonlijk...

Persistently poor weather

8 inches of snow, en heel Londen staat stil...

Het grote-mensen Londen dan. Want de meeste scholen waren dicht en ik heb nog nooit zoveel tieners bij elkaar gezien als afgelopen maandag 5 februari in Lammas Park. Heel volwassen ogend, maar de voortdurend her en der uitbrekende sneeuwgevechten verklapten hun ware leeftijd. Hoewel...ook menige groot mens hield het niet meer. Maar er is dan ook weinig fijner dan een enorme boulder maken, 's ochtends om half acht, uit een maagdelijke laag sneeuw op een straat die ineens helemaal alleen van de voetgangers is!

's Middags SMS-te de school dat vanwege 'persistently poor weather' ook de dag erna de juffies thuis zouden blijven. Wij verwelkomden het extra dagje sneeuwpret uiteraard juichend, maar waar ze dat slechte weer vandaan haalden snapten we niet helemaal.

En dan te bedenken dat ik, als niet-katholiek, een paar jaar geleden Maria Lichtmis heb geadopteerd ('Het Lichtfeestje'). Om die immer moeizame februari een beetje uit het slop te helpen, met behulp van zelfgemaakte drijfkaarsen en een grote stapel pannenkoeken. En dat viel dit jaar dus òòk of 5 februari:

Je snapt, het was een drukke dag. En aan het eind ervan herinnerden sommigen van ons zich de goede raad dat het soms heel yoga was om geen yoga te doen, en sliepen anderen nog voor het blonde koppie het kussen raakte...

Sint-Janskruid

Daar stond ik dus naar te kijken, in de Waitrose, op 30 december 2008. Ik was weggestuurd door mijn lief, om een beetje op te vrolijken. Na een dag waarin ik, ondanks al mijn weer opgelaaide plannen voor homeschooling, vooral een nogal knorrige en kortaffe mama was geweest.

En dan is het fijn dat mij lief al zo lang meegaat. Nonchalant wist hij mee te delen dat dit slechts het begin was, dat er een korte periode van opklaring aan ging komen (i.e. 31/12), en dat daarna mijn stemming er een paar weken vooral een van neerslag zou zijn, zoals eigenlijk al elk jaar in januari sinds hij mij kent. En net als elk jaar, was ik weer volkomen verrast. Heb ik echt elk jaar een winterdepressie? Ja dus.

En waar ging ik heen, in de schemering, met mijn grijze gemoed? Naar de Waitrose. De supermarkt. Een tragische plek voor retail therapy, wellicht, maar sinds mijn non-spending year ben ik wat dat betreft met weinig tevreden. En bovendien hadden we olie nodig, voor de oliebollen die morgen aanzienlijk gingen bijdragen aan de opklaring.

Sint-Janskruid haalde het niet. Daarvoor is mijn weerstand tegen pillen en poeders dan toch weer net wat te groot. Ik wist me ook in te houden bij de badspullen en omzeilde het handige plankje-met-zuignappen voor in de hoek bij het bad. Kaarsen, hadden we zat. Het assortiment tijdschriften, in Nederland altijd goed voor fijne impulsaankopen, is hier voornamelijk gericht op celebrity-watchers, tuiniers en verbouwers. Voor een bijna-verhuizende huurster die beroemdheden in het algemeen pas herkent als ze de spreekkamer al lang weer uit zijn niet je van het. (Overigens, wel pas Paul McCartney gezien laatst, net als wij met zijn kinders naar het theater!!!)

Nee, ik had het bijna gered, daar in de Waitrose met de kriebels in mijn portemonnee. Maar daar stonden ze. Op ooghoogte. Onweerstaanbaar. Naast de eco-luiers waar ik me tot dan toe al heel verantwoord over voelde. Wasbare luiers. Ja, je leest het goed. WASBARE LUIERS. Dat is nog 'ns funshoppen, niet? En ik kan hier zeggen dat het een koopje was, maar helaas. De aanschafkosten kunnen nog een sterke troef zijn mochten de onderhandelingen over een vierde kind geopend worden, en ik kan in vertrouwen meedelen dat met hopelijk nog slechts een jaar broekpoepen te gaan het break-even-point niet in zicht gaat komen.

Meteen daarna vluchtte ik naar het huis van een vriendin en moeder van vier, waar ik onthaald werd op warme thee en de wetenschap dat zij allevier !!! haar kinders op dezelfde manier verluierd heeft. Ik ben een watje. Een watje met een winterdip. Een watje met een winterdip en een wasprobleem. Maar in elk geval een groen watje.

OK

OK.
OK.
OK OK OK.

Ik slik ze in. Eén voor één. Alle opmerkingen die ik de laatste jaren over Nederland heb gemaakt. Over dat het zo plat is, en saai, en dat het vol staat met troep, lelijke bouwsels, nare flats en snelwegen.

De Britten klaagden over koud, en hoopten dat het gauw zou stoppen met vriezen, en ruimden ondertussen de 'Ice Rinks' op want ja het was januari en wie wil er dan nog schaatsen. Ik waagde drie stappen op het mini-vijvertje in Walpole-park, realiseerde me dat aan al die leuke fonteinen wel een klein nadeeltje zat en kom me met geen mensenmogelijkheid kleine stille watertjes in de omtreek voor de geest halen. En dat gaf ook niets want de volgende dag was het tot grote opluchting van vrienden en collega's alweer boven nul. In Engeland.

Maar een kaartje Eurotunnel was zo geboekt. Broodjes smeren, auto inpakken. Noa van school gehaald in de pauze. Ah, Noa has An Appointment? Weeeellll, yeees...mompelde ik, en vulde op de daartoe aangewezen plaats naar waarheid maar voor de zekerheid zo onleesbaar mogelijk in: 'overseas obligations'. Want hoe leg je dat zo snel uit, ijskoorts? IJsvrij? Koek-en-zopie? Blaren en warme chocomel?

Bij Breda begon het. Bomen en bermen beladen met sneeuw. Slik. De volgende ochtend de polder, stil en berijpt voor zover het oog reikte. Slik. Geruisloos ingehaald worden door stoere langbenige blonde vrouwen op Noren (thuisbevalsters, leek me zo), en dan gegroet worden in plat Volendams. Slik. Honderden ganzen die over de Loosdrechtse plassen vliegen terwijl de zon opkomt. Slik.

Voor ik 'm post

De laatste tijd zit er ineens weer heel regelmatig een geboortekaartje in de bus. En dan word ik weer geconfronteerd met het plan dat ik voor dat speciale babietje in gedachten had, wat betreft kadootjes en zelf maken enzo. Maar eerlijk gezegd, het komt er nooit van. Matige planning mijnerzijds en maar zelden een gaatje in die permanente parade van onaffe projecten en dagelijkse dingen. Alleen deze ene keer was er zomaar tijd, zin, een patroon...

En dan is het dus heel grappig, dat hoewel ik zo'n beetje om de andere dag een pasgeborene in mijn handen heb, het breiwerk ineens zo verschrikkelijk ... klein is. Ik weet niet, vlak na een bevalling is het formaat van een baby zo natuurlijk, zo onopmerkelijk, terwijl ik nu ik het aan het breien was ineens twijfel aan of het wel klopt, de maat. Kan ook komen omdat onze 'baby' inmiddels gewoon anderhalf is, en loopt. En nog steeds heel klein lijkt, vergeleken met die beren van broers.

Hoe dan ook, het was een mooi klusje. En nu is het af, gaat op de bus, en wordt dan hopelijk een hele maand gedragen voordat ook deze baby gaat doen waar babies heel erg goed in zijn: uit zijn kleren groeien. Getuige de berg die ik nog op zolder heb liggen en waar ik nog steeds geen afscheid van kan nemen. Zot.