Gaandeweg kreeg ik er steeds meer lol in. Ons nieuw er-moet-toch-een-beetje-structuur-in-whiteboard calligraferen terwijl de simulant in een paar uurtjes even door Pippi Longstocking heendaverde (hoezo toch steeds die 'reading books' mee van school? Ik heb de noodzaak tot extra lezen nooit zo ingezien, voor Noa... en hoe ziet trouwens een non-reading book eruit, weet iemand dat?). Hem lezend op het stapelbed achtergelaten om de baby (sorry, Mette, dat krijg ik er nog even niet uit) en de momentaan 'perky' kleuter in de bakfiets te hijsen en bij de Charity Shop eindelijk die oude kinderkleding in te leveren. Natuurlijk kwam ik met een grotere stapel terug, waaronder veel fijne puzzels maar vooral....Een Tuinbroek Voor Tycho!!!
Let ook even op de rode laarsjes...daar gaat deze mama dus van watertanden, de grens tussen moeder en iets illegaals en immoreels is af en toe heel dun hoor, hier.
Ondertussen thuis had Noa Pippi wel even gezien en was met veel plezier begonnen aan het uitgeprinte rekentestje (op basis waarvan ik dan het juiste deel van de wellicht geheel overbodige rekenmethode ga bestellen). We puzzelden wat en daarna was het tijd voor lunch, in de zon natuurlijk. Tycho, nu heel wat minder fit, volgde Mette naar bed voor een tukje. Tijdens het voorlezen van Jip en Janneke moest ik voor de honderdste keer leren hoe te hard wíllen mediteren de gewenste gemoedsrust vooral verstoort en het doel geheel voorbijschiet. En nadat ik dat mokkend weer eens volslagen geaccepteerd had, kreeg ik van het universum een kadootje in de vorm van een hele lange duo-middagslaap van de twee jongsten, terwijl Noa op de computer vulkanen bouwde en specimens verzamelde deed. Ik zou het geen gerechtigheid durven noemen maar het was wel heel fijn.
De 'zieke' speelde 's middags nog een mopje, in de tuin en in pyama (en nee, dat ging niet zonder mijn voortdurende aansporing...ik zie hier uitdagingen in het verschiet, voor mij ook vooral...waar houdt aansporing op en begint dwang? en hoe erg is dat? en voor hoe lang? Iemand ?)
Ondertussen thuis had Noa Pippi wel even gezien en was met veel plezier begonnen aan het uitgeprinte rekentestje (op basis waarvan ik dan het juiste deel van de wellicht geheel overbodige rekenmethode ga bestellen). We puzzelden wat en daarna was het tijd voor lunch, in de zon natuurlijk. Tycho, nu heel wat minder fit, volgde Mette naar bed voor een tukje. Tijdens het voorlezen van Jip en Janneke moest ik voor de honderdste keer leren hoe te hard wíllen mediteren de gewenste gemoedsrust vooral verstoort en het doel geheel voorbijschiet. En nadat ik dat mokkend weer eens volslagen geaccepteerd had, kreeg ik van het universum een kadootje in de vorm van een hele lange duo-middagslaap van de twee jongsten, terwijl Noa op de computer vulkanen bouwde en specimens verzamelde deed. Ik zou het geen gerechtigheid durven noemen maar het was wel heel fijn.
De 'zieke' speelde 's middags nog een mopje, in de tuin en in pyama (en nee, dat ging niet zonder mijn voortdurende aansporing...ik zie hier uitdagingen in het verschiet, voor mij ook vooral...waar houdt aansporing op en begint dwang? en hoe erg is dat? en voor hoe lang? Iemand ?)
Mette snapte niet wat we met dit weer nog in de tuin deden en suggereerde een fietstochtje naar het kanaal of anders de speeltuin:
Gelukkig speelden Noa en ik daarna een potje jeu-de-boules, dat vond ze dan wel weer een goed idee vooral toen we haar ook een (tennis-)bal gaven. En de was ophangen, dat gaat ook steeds beter, vooral als Noa haar een beetje helpt.
Terwijl ik stond te het koken deed Noa ideeën op over wat te maken op zijn eerste echte eigen kookdag, volgende week, in een fantastisch nieuw kookboek (dank je wel, lieve Veronique!). En er zit dus heel veel natuurkunde in zelf ijs maken zonder vriezer. Dat bleek wel toen deze Chemisch Technoloog hier tijdens het avondeten even een opfrisser vriespuntsverlaging nodig had, van ditto geliefde. We werden trouwens ook overhoord, of we wel wisten wat er nodig was voor een goede vulkaan ('lots of water and sticky fire').
Ach, en ik weet het wel, en ik zie ze ook al wel aankomen, al die momenten van gierende onzekerheid, puinhoop, conflicten en niet te vergeten ook de teveel-kinders-en-herrie-aan-mijn-kop momenten. Dagen dat ik op mijn kinderen ga zitten in plaats van ze te laten groeien, dagen dat ik het helemaal verkeerd aanpak, dagen dat ik uit mijn vel spring, dagen die in een grauwe mist van troep, ruzie, verveling en zeuren om TV omkruipen. En de angst slaat me om het hart hoor, regelmatig, bij deze sprong in het hele diepe, het hele onbekende. Maar zo'n dag als deze, die moet toch een hoop van de baaldagen goedmaken denk ik!
Terwijl ik stond te het koken deed Noa ideeën op over wat te maken op zijn eerste echte eigen kookdag, volgende week, in een fantastisch nieuw kookboek (dank je wel, lieve Veronique!). En er zit dus heel veel natuurkunde in zelf ijs maken zonder vriezer. Dat bleek wel toen deze Chemisch Technoloog hier tijdens het avondeten even een opfrisser vriespuntsverlaging nodig had, van ditto geliefde. We werden trouwens ook overhoord, of we wel wisten wat er nodig was voor een goede vulkaan ('lots of water and sticky fire').
Ach, en ik weet het wel, en ik zie ze ook al wel aankomen, al die momenten van gierende onzekerheid, puinhoop, conflicten en niet te vergeten ook de teveel-kinders-en-herrie-aan-mijn-kop momenten. Dagen dat ik op mijn kinderen ga zitten in plaats van ze te laten groeien, dagen dat ik het helemaal verkeerd aanpak, dagen dat ik uit mijn vel spring, dagen die in een grauwe mist van troep, ruzie, verveling en zeuren om TV omkruipen. En de angst slaat me om het hart hoor, regelmatig, bij deze sprong in het hele diepe, het hele onbekende. Maar zo'n dag als deze, die moet toch een hoop van de baaldagen goedmaken denk ik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten