Zaterdagmiddag. Waitrose. Crisis. Mijn wagentje ligt inmiddels vol met dingen waar ik echt niet zonder kan, maar waar ik over twee weken wel zonder zal moeten. Keiharde basisbehoeften: biologische groene thee met jasmijn, dito lemon curd, dito ginger nut cookies, dito mayonaise, dito salt-and-vinegar chips (oh, salt-and-vinegar chips...). Met een half uur weemoedige ellende achter de rug moet het ergste nog komen. Boodschappen voor vanavond. Voor het feest ter ere van ons vertrek. Aangeslingerd door een wijze vriendin die me aanspoorde met 'if you don't celebrate life by marking these transitions, in the end you're only left with the funerals'. Een vriendin overigens, die er vanavond niet bij want naar Leonard Cohen is. En dat terwijl ik toch wel al zeker een week geleden mensen was gaan uitnodigen. Dan tellen de afzeggingen namelijk niet zo erg, als mensen niet kunnen komen, als je ze zo laat uitnodigt.
En daar voltrekt zich, midden in de Waitrose, in mijn hoofd de elke keer weer wonderbaarlijke metamorfose: Het feest als de Grote Afrekening van mijn verblijf in Londen. Maak dat mijn leven. De waarde van mijn leven dus, eigenlijk. Die enkel afhangt van het aantal mensen dat zich vanavond op het feest meldt, met als ondergeschikte variabelen de gemiddelde verblijftijd van bovengenoemde gasten, het geluidsnivo en de drankconsumptie (in een ver verleden, herinner ik me ineens, maakte ook een eventueel bezoek van de politie deel uit van deze som).
Tussen de witte wijn en het bier krijg ik nu logischerwijs een kleine zenuwinzinking. SMS de vriendin. Krijg ter plekke een streng bericht terug ('...honestly...'). Heb hardop de slappe lach. Filosofeer even over Status. Mik de paar lege plekken in de kar vol met flessen wijn, en rijd zingend naar huis.
Het werd een feestje met echte mensen in plaats van statusobjecten, met echte gesprekken en met een gastvrouw die niet van de leg was. Niet druk, niet laat, niet dronken, en erg geslaagd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten