De laatste tijd zit er ineens weer heel regelmatig een geboortekaartje in de bus. En dan word ik weer geconfronteerd met het plan dat ik voor dat speciale babietje in gedachten had, wat betreft kadootjes en zelf maken enzo. Maar eerlijk gezegd, het komt er nooit van. Matige planning mijnerzijds en maar zelden een gaatje in die permanente parade van onaffe projecten en dagelijkse dingen. Alleen deze ene keer was er zomaar tijd, zin, een patroon...En dan is het dus heel grappig, dat hoewel ik zo'n beetje om de andere dag een pasgeborene in mijn handen heb, het breiwerk ineens zo verschrikkelijk ... klein is. Ik weet niet, vlak na een bevalling is het formaat van een baby zo natuurlijk, zo onopmerkelijk, terwijl ik nu ik het aan het breien was ineens twijfel aan of het wel klopt, de maat. Kan ook komen omdat onze 'baby' inmiddels gewoon anderhalf is, en loopt. En nog steeds heel klein lijkt, vergeleken met die beren van broers.
Hoe dan ook, het was een mooi klusje. En nu is het af, gaat op de bus, en wordt dan hopelijk een hele maand gedragen voordat ook deze baby gaat doen waar babies heel erg goed in zijn: uit zijn kleren groeien. Getuige de berg die ik nog op zolder heb liggen en waar ik nog steeds geen afscheid van kan nemen. Zot.
3 opmerkingen:
Wat mooi, je zou er een kind voor willen baren.
anoniem is Clasine
Geen zorgen, het past en het staat 'm prachtig! Bedankt dat onze baby dit speciale babietje mag zijn....
Een reactie posten