En wat heb ik dan uitgevoerd intussen?

Nou, gemijmerd. Over bloggen, bijvoorbeeld. Ergens in mijn hoofd zit daar een post over. Over voor wie, waarover, waarom, over delen versus achterhouden, beelden, de publieke ruimte, mijn eigen ego. Of ik vind dat ik eigenlijk moet stoppen, en waarom dan. Maar ik heb het nog niet opgelost, dat vraagstuk, dat blijkt.

Mijn baan opgezegd, ook. Nog zoiets: hoe kan het dat (bijna) geen woord over dat werk van mij eigenlijk de weg naar de blog heeft gevonden? Is het te rauw, te complex, word ik er een zeur van, een zeloot, heb ik teveel meningen? Om de een of andere reden ogen posts erover heel lelijk ineens, als ik ze op papier probeer te zetten. Dat moeten haast al die meningen wel zijn. En de laag daaronder, die is zo complex, misschien dat ik er over een paar jaar wat mee kan...

En ja, toch ook wel een boel piano gespeeld. Die lieve juffie van me, die af en toe ook een beetje chaotisch is, heeft zich een beetje vergist in mijn kunnen toen ze me laatst een stuk van Chopin gaf. Maar toen was het te laat. Toen had ik het al horen spelen (met de nadruk op horen...zie maar wat ik bedoel).
Dus knoedel ik me suf, achter mijn valse huurorgel, en inderdaad, alles wat je maar lang genoeg oefent gaat steeds beter. Nog steeds knudde, maar minder, zeg maar. En gek genoeg, dat geeft dus niks. 'Leuk om te doen', het mag dan in onze familie een uitgesproken belediging zijn, maar dat is dus echt wat het is!