Sint-Janskruid

Daar stond ik dus naar te kijken, in de Waitrose, op 30 december 2008. Ik was weggestuurd door mijn lief, om een beetje op te vrolijken. Na een dag waarin ik, ondanks al mijn weer opgelaaide plannen voor homeschooling, vooral een nogal knorrige en kortaffe mama was geweest.

En dan is het fijn dat mij lief al zo lang meegaat. Nonchalant wist hij mee te delen dat dit slechts het begin was, dat er een korte periode van opklaring aan ging komen (i.e. 31/12), en dat daarna mijn stemming er een paar weken vooral een van neerslag zou zijn, zoals eigenlijk al elk jaar in januari sinds hij mij kent. En net als elk jaar, was ik weer volkomen verrast. Heb ik echt elk jaar een winterdepressie? Ja dus.

En waar ging ik heen, in de schemering, met mijn grijze gemoed? Naar de Waitrose. De supermarkt. Een tragische plek voor retail therapy, wellicht, maar sinds mijn non-spending year ben ik wat dat betreft met weinig tevreden. En bovendien hadden we olie nodig, voor de oliebollen die morgen aanzienlijk gingen bijdragen aan de opklaring.

Sint-Janskruid haalde het niet. Daarvoor is mijn weerstand tegen pillen en poeders dan toch weer net wat te groot. Ik wist me ook in te houden bij de badspullen en omzeilde het handige plankje-met-zuignappen voor in de hoek bij het bad. Kaarsen, hadden we zat. Het assortiment tijdschriften, in Nederland altijd goed voor fijne impulsaankopen, is hier voornamelijk gericht op celebrity-watchers, tuiniers en verbouwers. Voor een bijna-verhuizende huurster die beroemdheden in het algemeen pas herkent als ze de spreekkamer al lang weer uit zijn niet je van het. (Overigens, wel pas Paul McCartney gezien laatst, net als wij met zijn kinders naar het theater!!!)

Nee, ik had het bijna gered, daar in de Waitrose met de kriebels in mijn portemonnee. Maar daar stonden ze. Op ooghoogte. Onweerstaanbaar. Naast de eco-luiers waar ik me tot dan toe al heel verantwoord over voelde. Wasbare luiers. Ja, je leest het goed. WASBARE LUIERS. Dat is nog 'ns funshoppen, niet? En ik kan hier zeggen dat het een koopje was, maar helaas. De aanschafkosten kunnen nog een sterke troef zijn mochten de onderhandelingen over een vierde kind geopend worden, en ik kan in vertrouwen meedelen dat met hopelijk nog slechts een jaar broekpoepen te gaan het break-even-point niet in zicht gaat komen.

Meteen daarna vluchtte ik naar het huis van een vriendin en moeder van vier, waar ik onthaald werd op warme thee en de wetenschap dat zij allevier !!! haar kinders op dezelfde manier verluierd heeft. Ik ben een watje. Een watje met een winterdip. Een watje met een winterdip en een wasprobleem. Maar in elk geval een groen watje.