Daarom

Ach, ik wilde zo graag mooi schrijven over mooie dingen.

Maar Noa wekte ons van de week door over ons heen te spugen. De baby is nog steeds onredelijk heftig gehecht aan haar nachtvoedingen. En Tycho stond vannacht blaffend en kotsend aan ons bed (kinkhoest, diagnosticeerde ik. Of, waarschijnlijker vond ik, pseudo-kroep. Altijd handig, een medische opleiding. Heb je tenminste iets om tegen elkaar te vertellen, zo midden in de nacht op de rand van een heet bad met een naar adem snakkende peuter op schoot).
Het bezoek is weg, de winter krijgt eindelijk de overhand, en ik, ik maak me druk over een medisch systeem dat niet het mijne is. Dat achter elke boom een rover ziet en tegelijk alles doet om de schijn van volkomen veiligheid te wekken. In een veel te grote organisatie waarin ik binnen een paar weken al aardig paranoide ben geworden. Waarin ik mezelf wil bewijzen zodat ik dingen op mijn manier kan doen, maar waar ik mezelf moet bewijzen door dingen te doen waar ik niet achter sta. En waarin ik me steeds kleiner ga voelen, als vroedvrouw en als mens, omdat het me niet lukt om te zijn zoals ik wil zijn. Ik blijk niet sterk genoeg om te vechten en niet vrijmoedig genoeg om te overtuigen, de woorden blijven als graten in mijn keel steken en in mijn buik groeit een boos zwart gat.

Dus het zit er even niet in. Sorry.