Ik herinner me het moment nog precies. Ik, zelf net moeder van mijn eerste kind, vroeg hoe haar bevalling gegaan was. Nou, veel minder spiritueel dan ze zich had voorgesteld, zei ze. Het lukte me maar net om niet hardop te lachen. Spiritueel? Bevallen? Pijn, bloed, pijn, poep, pijn, kotsen over andermans schoenen, hoe iemand zich daar in godsnaam iets spiritueels bij kon voorstellen was me een raadsel.
En nu, nu is mijn derde kind, mijn dochter, een jaar. En ik denk terug aan hoe ik haar kreeg. Geen walvissenmuziek, wel Jack Johnson. Tot het te heftig werd en hij uit moest, net als de kaarsjes. Want als je lijf zingt kun je er geen gejammer van buitenaf meer bij hebben. Tussen de weeen door drijven, lachen, zoenen, en trippen op mijn eigen drugs. Hangend op de rand naar buiten kijken, hoe alle lichtjes in de buurt langzaam uit gaan, iedereen naar bed gaat terwijl ik nieuw leven op de wereld aan het zetten ben. Tijdens de weeen zingen, zoemen, loeien. Opgeven, laten gaan, meegesleurd worden en weer boven komen. Geen idee van hoe laat, hoe lang, hoe ver.
En dan, met die eeuwigheid nog in mijn hoofd: de wanhoop, de man met de hamer, het allesoverheersende niet-weten. De stoomwals, die over me heen rijdt...om dan in de achteruit te gaan voor nog een rondje. Binnen en buiten vallen samen, en van mijn kale kwetsbaarheid is geen scherfje meer geheim.
Waarna de oerkrachten, en de pasgeborene. Die liggend op mijn plotsklaps slappe, zachte buik rechtstreeks mijn geplette, rauwe, volledig naakte ziel binnengaat.
Bloed, poep en pijn. Ah. Nu nog een ander woord voor spiritueel verzinnen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
you made me cry, goose!
Een reactie posten