Sleet

Ah...ik weet 't, ik weet 't, het weer trekt zich niks van ons aan en gaat gewoon z'n eigen gang. Maar af en toe weet ik gewoon zeker dat iets zich inspant om mij te verblijden met het perfecte decor voor mijn dag...

Een dag die begint (zoals vaak de laatste maanden, trouwens) met Tycho die naast me kruipt, op zijn duim sabbelt, knuffelt en giechelt. Ik geniet en mopper tegelijk, en voel aan het licht dat door de gordijnen komt al hoe verfrissend en opwekkend de lucht van de zonnige oktobermorgen aan mijn neusgaten gaat voelen, straks.

Gelukkig is het park nog niet aangeveegd, en in de zon schoppen we onszelf even later door grote bergen bruine bladeren naar de speeltuin, in de thermosfles koffie en op mijn breipennen Mette's nieuwe oorflap-muts. Verbazend toch hoe zo'n projectje het veel leuker maakt voor mij, in de speeltuin: in plaats van de minuten te tellen tot ik vind dat ik er nu lang genoeg geweest ben is het soms ineens ècht tijd om te gaan. Af en toe zo geconcentreerd bezig trouwens dat Mette de kans ziet om op blote voeten rond te kruipen/stappen, en daar is het toch echt wel een beetje te koud voor, inmiddels.

Wat later thuis, de kleintjes op bed en ik achter de naaimachine: de Hallowe'en kostuums. Door Noa was een spook met bebloede klauwen besteld. Slinks bood ik Tycho nog een piraat aan, die trek ik immers zo uit de kast, maar dat ging mooi niet door. Twee spoken, dus. Buiten: bewolkt, prima voor Noa en zijn vriendinnetje, die aan het huttenbouwen zijn in de tuin, en ik heb het opperbest naar mijn zin.

Rond zessen, terwijl we net de kaarsen aan hadden gedaan en ik een heerlijke warme winterse ovenschotel op tafel zet begint het buiten te onweren. Daar ging dus mijn momentje-stilte-voor-het-eten...

En nog zijn de verrassingen die de dag voor mij in petto had niet over. Terwijl ik naar mijn favoriete yoga-les fiets is het droog (gelukkig!) en koud, met zoveel energie in de lucht dat ik het helemaal niet erg vind om ons knusse huisje te verlaten. En een paar uur later, net nadat ik de deur achter me op slot heb gedaan en op het punt sta onder het winterdekbed te kruipen (we wachten elk jaar te lang met het erop te gooien, maar we waarderen het daardoor wel des te meer...): sneeuw! Sleet, zoals de Britten zeggen, koud en nat en met de magische eigenschappen dat ons al heel erg fijne bed er nog aantrekkelijker van wordt.

Dus...denk niet dat ik het niet gemerkt heb, en hartelijk dank!

Praat ze al een beetje?

Ahh...dat is ze, mijn meisje. Tijdens een van haar vele, dit keer geauthoriseerde pogingen de trap te beklimmen. Veel meer dan 'mama' en 'papa' komt er nog niet uit. Waarschijnlijk is ze nog in grote verwarring, omdat sommigen van ons Nederlands, sommigen Engels en nog anderen allebei tegen haar spreken. Lastig voor mij, met mijn verse collectie 'Nursery Rhymes', ze zingen zo lekker weg!

Maar al spreekt ze niet, ze zegt genoeg. Of zoals mijn zus eens zei: de functie van een eenjarige voorop de fiets is om aan te wijzen wat je als groot mens allemaal over het hoofd ziet. En niet alleen op de fiets, trouwens.

Ik lig er 's avonds in bed wel eens over na te denken, over dat wijzen van haar en waarom ze het doet. Want er is ook een heeee, hallo element, als er ineens een geliefd persoon binnenkomt. En een manier om je in haar spel te betrekken. En om zichzelf een nieuw ding aan te wijzen, een geluidloos woord zeg maar (zichzelf in de spiegel van de oven, om maar eens wat te noemen, of de net ontdekte, prachtig glimmende glazen in de drankkast).

En dan het kopschudden. Voor de kick, denk ik. Probeer het maar eens een tijdje, je wordt er al heel snel heel raar van. Drugs voor babies!
En om een tweegesprek te houden met Tycho: om de beurt kopschudden en dan heel hard lachen.
En soms in een imitatie van papa en mama: Nee Mette, niet aankomen!

En na aldus aangegeven te hebben de boodschap volledig te hebben begrepen, is ze zo tevreden met zichzelf dat ze ter plekke vergeet waar het ook weer over ging (of was dat nou door die high?) dat ze wederom haar eigen wijzende vingertje volgt naar wat daar haar zo verleidelijk tegemoet staat te glimmen...

Borduurlessen

Nieuwe geluiden III

Ja, er zijn dan ook heel veel geluiden in ons huis. Sommige oud, sommige overbekend, sommige terug van weggeweest maar dus ook hele nieuwe.
Zo draagt de laatste tijd onze eenjarige haar steentje bij:


De lade onder de oven wordt opengetrokken en de cakeblikken en springvormen (en zo af en toe een verdwaald glazen schaaltje uit de steeds kleiner wordende collectie) worden met kracht eruit geworpen. Waarna ze zichzelf met veel bombarie kroont, om dan met de ring van de springvorm als feestelijk rokje op zoek te gaan naar nieuw avontuur. Zoals daar is de trap, de plastic-bakken lade, de trap, mama's naaikastje, de trap, mama's vroedboeken (die vanwege kastgebrek in de knutselskast staan en daar nu met de billen bij elkaar hopen dat ze Londen overleven). Long gone de tijden dat ze tevreden lachend op haar bips naar haar broers zat te kijken.
Maar goed, de bakblikkenlade is dus favoriet.
Op regenachtige dagen is dat dan wat teveel, met een gast een leuk gesprek hebben als er drie kinders zich proberen te vermaken, en dus stuurden we Noa en Tycho naar boven, ga maar wat doen en ja hoor neem alsjeblieft een paar van die ***-bakblikken mee ja, graag!
Die we een uurtje later aldus terugvonden:


De nummers had Noa er met zorg op aangebracht, dan kon hij opschrijven hoe de symfonie uitgevoerd moest worden...jaha, muzieklessen lieve mensen, daar heb je nog eens wat aan!

Oktoberzondagen...

wanneer de regen tegen de ramen slaat, en binnen wordt geknutseld en worden spelletjes gedaan. Wat een oeverloze knusheid was dat hier! Met ook niet onverdienstelijke resultaten:

Een pyamaatje voor Mette, onze kleine garnaal die stilletjes toch wel groeit want alles wordt ineens te klein. Liefdevol en heel rustig aan begonnen, het gaat om het doen tenslotte, niet om dat het af moet.
Het feest was compleet toen papa met de jongens naar 'the dining room' ging, waar ze heel lekkere Sunday Roast maken. En als toetje Chocoladetaart met Chocoladesaus en Chocoladeijs hebben...
Ik genoot thuis van de breng-Indiaan, want Mette had niet geslapen en ik was inmiddels verzeild geraakt in een race tegen de klok, om de pyama's avonds nog af te maken. Mensen, ik ben echt niet meer te redden!

En het resultaat van een andere eindspurt:

Aapje vist dus naast het net. Hondje bleek favoriet (en was ook kleiner dus dat scheelde zeker 5 rijen breien). Door Noa zelf in elkaar gezet met de Dekensteek, en kleurig geborduurd. Hij lag zo lekker te slapen vannacht, dat hondje, in z'n nieuwe slaapzakje, of was dat nou omdat Noa hem zo stevig omklemd hield?

Huiswerk voor mama's

Gisteren was het 'Parents Evening' op Noa's school. Om 6.21 pm (!) hadden we een afspraak met zijn juf. Op haar lijstje stonden zijn 'targets' voor deze 'term', op mijn lijstje stond huiswerk, huiswerk, huiswerk.

Er is zoveel belangrijk werk te doen voor hem als hij uit school komt: stoeien met Tycho en vriendjes, koekjes bakken, naar het park, de tafel dekken, knutselen, lekker in een hoekje met een boekje. Dus ik begin er niet over, over dat huiswerk.

Maar dan komt de boze buitenwereld ons huis in. In de vorm van kleine paniekaanvallen, op dinsdagochtend. Vermomd als 'ik vind het heel leuk om te doen hoor'. Maar eigenlijk omdat hij bang is dat de leesjuf boos is als hij de wekelijkse 'book review' niet gedaan heeft (You did not have time? That's no excuse Noa!).

Jongens, ik heb echt geen idee wat ik hier mee moet. Ik kan mijn jongetje van zeven toch geen schuldgevoel laten aanpraten? Maar ik ga voor de drommel ook geen huiswerk door zijn strot duwen, en hem die paar kostbare uurtjes laten vermorsen aan nog meer hoofdwerk, nog meer schrijven en rekenen, aan andermans prioriteiten. Hoe maak je een kind weerbaar genoeg om zijn eigen wensen te verdedigen, om zijn eigen kompas te volgen?

Nieuwe geluiden II

O, wat kan ik af en toe de plank toch mis slaan! Al twee weken piepte Noa er op los, tien minuten per dag, uit het kromme mondstuk van zijn dwarsfluit. Het zag eruit alsof hij met zijn lippen probeerde een wijsje te fluiten, in plaats van met zijn fluit. Dus ik pakte het normale mondstuk, probeerde wat, en maakte een opmerking over hoe je volgens mij je lippen moest houden voor een mooie toon.

'JIJ WEET ER HELEMAAL NIKS VAN MAMA!!!!'

Ehh...dat is waar. Maar ik bedoelde het zo goed! Mijn gekwetstheid wist ik net voor het echte boosheid werd in te tomen, en ik trok me wijselijk even terug.
O, was ik maar zo groot en dapper als mijn kind: nog geen vijf minuten later stond hij voor me. Met de beide mondstukken, een norse uitdrukking op zijn gezicht en een vraag vermomd als bevel: "Nou laat maar eens zien dan!".
En toen ik een goede toon liet horen, kwamen natuurlijk alsnog de tranen. En ik kon mezelf wel wat doen, dat ik dat niet meteen had gezien, al die frustratie, en dat ik uberhaupt met mijn lompe tengels aan die fluit had durven komen...Het enige dat ik nu nog kon doen was hem stevig vasthouden, en beloven dat hij als hij zo hard bleef oefenen als hij nu deed, hij nog voor de Kerst een mooi wijsje kon fluiten.
Wist ik veel dat hij de dag erna apetrots van les thuis zou komen met een mooie diepe A. En een even mooie diepe B.

En daarom aten we vrijdag dus van de nieuwe Feest-placemats. Niet vanwege A, niet vanwege B, maar omdat het zo'n dapper jong is dat ook met een brok in zijn keel gewoon door bleef oefenen.

Nieuwe geluiden I

Als je zelf kinderen hebt moet dit een bekend tafereel zijn: je bent iets aan het doen, het kind zit er veilig opgeborgen naast in de kinderstoel, en je zwamt wat voor je uit. Deze dag was ik dus soep aan het maken (het seizoen van de soep, dit) en ik deed iets fout, of onhandig (geen idee meer wat, overigens...wat kan er eigenlijk fout gaan met soep?), en ik hield een verhaal in de trant van "Da's niet zo handig van mama, he Mette, zeg maar domme mama, domme suffe mama, dat moet je niet meer doen hoor mama, bla, bla, bla".
En tegen de achtergrond van mijn eigen geleuter hoorde ik Mette vrolijk terugpruttelen. Het duurde denk ik vijf minuten tot ik door had wat ze precies pruttelde....
Het is wéér gelukt. Alweer een kind dat haar eerste woordje heeft gezegd.
Mama. Niks spectaculairs en toch heel bijzonder. De wereld draait door, en voor mij stond ze even stil.

O, en for the record, Noa, de conceptuele denker, had als eerste woord 'aard(bei)', en na een half jaar stilte volgde 'open'. Tycho, immer directief, begon met 'die' (dat kostte heel wat denkwerk trouwens, voor we dat teruggehaald hadden. Het tweede-kind-syndroom?).
Dus ik ben zeer vereerd, met 'mama'...of zou het betekenen dat ze vindt dat ik eens wat meer aandacht aan haar moet gaan besteden?