Praat ze al een beetje?

Ahh...dat is ze, mijn meisje. Tijdens een van haar vele, dit keer geauthoriseerde pogingen de trap te beklimmen. Veel meer dan 'mama' en 'papa' komt er nog niet uit. Waarschijnlijk is ze nog in grote verwarring, omdat sommigen van ons Nederlands, sommigen Engels en nog anderen allebei tegen haar spreken. Lastig voor mij, met mijn verse collectie 'Nursery Rhymes', ze zingen zo lekker weg!

Maar al spreekt ze niet, ze zegt genoeg. Of zoals mijn zus eens zei: de functie van een eenjarige voorop de fiets is om aan te wijzen wat je als groot mens allemaal over het hoofd ziet. En niet alleen op de fiets, trouwens.

Ik lig er 's avonds in bed wel eens over na te denken, over dat wijzen van haar en waarom ze het doet. Want er is ook een heeee, hallo element, als er ineens een geliefd persoon binnenkomt. En een manier om je in haar spel te betrekken. En om zichzelf een nieuw ding aan te wijzen, een geluidloos woord zeg maar (zichzelf in de spiegel van de oven, om maar eens wat te noemen, of de net ontdekte, prachtig glimmende glazen in de drankkast).

En dan het kopschudden. Voor de kick, denk ik. Probeer het maar eens een tijdje, je wordt er al heel snel heel raar van. Drugs voor babies!
En om een tweegesprek te houden met Tycho: om de beurt kopschudden en dan heel hard lachen.
En soms in een imitatie van papa en mama: Nee Mette, niet aankomen!

En na aldus aangegeven te hebben de boodschap volledig te hebben begrepen, is ze zo tevreden met zichzelf dat ze ter plekke vergeet waar het ook weer over ging (of was dat nou door die high?) dat ze wederom haar eigen wijzende vingertje volgt naar wat daar haar zo verleidelijk tegemoet staat te glimmen...