Tja

Wat wilde ik dan? Dat ik zijn knellende armpjes van mijn hals moest losmaken, voordat ik hem luid gillend achterliet in de armen van de kleuterjuf? Eigenlijk ben ik wel heel blij, dat hij zo naadloos de overgang maakt, van 'De Kindjes' (lees: 1 dagje per week van negen tot drie naar de creche) naar de kleuterschool, vijf ochtenden per week.
Maar ik voelde me toch ook wel een heel klein beetje verlaten, zoals hij vanochtend, nadat ik er een heel weekeind vandoor ben geweest, mijn hoopvolle voorstel (wil je naar nursery of blijf je vanochtend liever lekker even bij mama?) verwierp. En de keuze maakte om toch maar naar 'Nuwsewy' te gaan. 'Want ik ben al heel lang niet geweest hoor mama'. Een weekeind, ja. Ongeveer zo lang als ik er niet ben geweest, zeg maar.
Ach. Ik slik het weg en geniet van een eigenlijk best kort ochtendje rust. (ja, daar groei je dus in, dat een ochtend met een 1-jarige gelijk staat aan rust. Dat had ik niet gedacht, 6 jaar geleden met het zweet in de nek!)

En dan gaan we vanmiddag wel met z'n tweeën verder met de Feestplacemats. Waarvan we de eerste twee hebben ingewijd op die grote eerste kleuterschooldag, vorige week, die dus eigenlijk ook weer zo heel gewoon verliep.

Metta, voor jou, op maat gemaakt

Of: Waar ik een weekend lang heel stil en intensief aan gewerkt heb.

May you be free from danger
May you be able to keep opening up your heart to whatever comes your way
Moge je in staat zijn steeds weer je hart te openen voor alles dat je pad kruist

May you enjoy happiness en the roots of happiness
May you be able to fully experience all the joy that is in your life. May your heart be content.
Moge je in staat zijn alle vreugde in je leven volledig te beleven, en moge je hart tevreden zijn

May you be free from pain and misery
May pain and misery have no hold on you
Moge pijn en ellende op jou geen grip krijgen

May your life be comfortable and at ease
May your be able to keep your inner being flowing peacefully and easily
Moge je leven vredig en gemakkelijk verlopen

(Metta: Lovingkindness. Wie me daar een mooie Nederlandse vertaling voor kan geven ben ik heel dankbaar!)

En als ik dan toch zit terug te kijken...

... wat vinden jullie van (de inmiddels al lang verslonden) Mette's Traditionele Verjaarstaart? Met eetbare madeliefjes voor ons grazertje!

En nu geen geneuzel graag van hoe kan het nou een traditie zijn als het haar eerste verjaardag is. Ik bak uitsluitend Traditionele Verjaarstaarten. Je moet er wel bij zijn want elk model is slechts 1 keer per jaar verkrijgbaar, en bovenstaande is dus afgelopen juli aan de Traditionele Kindertjes Kant Verjaarstaarten Collectie toegevoegd. Basta.

En mijn verjaardag? Ontbijt op bed, tekeningen, ontraditionele taart (maar wel hele lekkere, en vooral ook niet door mijzelf gebakken), Indian Summer, Indian take-away en een zonovergoten wandeling langs de Thames met gezin en geliefde familie. Moet ik daar nog wat aan toevoegen?

Dacht het niet!

Jong geleerd?

Mooi he? Ik wist niet dat ik het kon! Blijkbaar heeft jarenlang stiefmoeder, tante en oma aan het werk gezien dan toch effect gehad. En het is heel handig, met kinderen, want zo weg te leggen om billen af te vegen, crackers te smeren of tranen te drogen. En aan de andere kant voelt een uur in de speeltuin ineens heel produktief...
Wat zou ik graag even met dit babytruitje bij mijn oma langsgaan. Mijn oma die denk ik wel honderd truien heeft gebreid voor mij en mijn zus, en wier lieve handen nu zo krom staan dat een pollepepel vasthouden al een hele klus is.
Zien doen, doet doen, dat blijkt ook maar weer:
Maar helaas, bovenstaande foto dateert dus van juli en arm Aapje ligt nog steeds op z'n dekentje te wachten. Terwijl Mama inmiddels echt de smaak te pakken heeft:
De zelfgeborduurde uitnodigingen voor de verjaardag daarentegen waren een groot succes!

Collecting Conkers

and then weaving your web

Voor hoeveel mensen zou dit niet de eerste associatie zijn die ze hebben wanneer ze een kastanjes zien liggen?

Kusjes van bij ons

• Zachtjes met de neuzen tegen elkaar: de poezenkus (in andere gezinnen wellicht beter bekend als de eskimokus)
• Eén iemand een open, één iemand een dichte mond: de Mette-kus (of zoals Tycho zegt: de open kus) (wel vantevoren afspreken wie Mette is)
• Heel zachtjes met de voorhoofden tegen elkaar: de paardenkus
• Heel lief en zacht, met de lippen: de Tychokus

En Noa zou geen zeven zijn als hij niet, hierdoor geïnspireerd, de hondenkus had uitgevonden. Maar ze blijven heel fijn, allemaal.

Herinneringen aan augustus

Ach, dat was weer zo goed....op de fiets, met z'n allen, naar het park, bramen plukken. We wisten de plek nog van vorig jaar. Zo'n overvloed toen, maar de vakantie was te dichtbij, wat we plukten vroren we in en met Kerst maakten we er bramensaus van. Nu gingen we goed voorbereid, met ieder een emmertje. En lange broeken en laarzen, want waar bramen groeien groeien brandnetels, hadden we ontdekt.
Overal waar we keken hingen 'joekels':
En naast ons kroop een mooi bloemetje door het grasveld:

En toen knuffelden we wat, en bestudeerden het gras:

En omdat ik sneller plukte deed ik af en toe een ladinkje bramen in Tycho's emmertje ...gek hoor, dat wou maar niet vol komen!

En aan het eind van de dag, nadat we het wonder van zelf onze eigen jam maken hadden beleefd (zo veel minder werk dan ik me herinnerde van vroeger, maar net zo leuk...) kleurde het badwater langzaam paars.

Weg

De zomer (welke zomer? Juist, die zomer) mag dan echt heel erg voorbij zijn, de zonnebloemen blijven.
Omdat ik op heterdaad betrapt werd toen ik ze probeerde weg te gooien: Tycho vond ze in de vuilnisbak. Ze zitten dan ook pas een half jaar op het raam. Ik denk dus dat ik het verkeerd zie: OMDAT ze al een half jaar op het raam zitten, moeten ze blijven. Fair enough. Helaas geld het tegengestelde ook: dingen die net gemaakt zijn mogen ook nooit weg. En zo verzoop ik in volledig verrafelde zomerpuzzelboeken, tekeningen, schilderijen, papieren vliegtuigjes in allerlei modellen, met veel geduld uitgebikte dinosaurusbotten met aanhangend stof, een stenencollectie verspreid over drie schatkisten, o en natuurlijk gadgets, ontelbaar veel gratis plastic gadgets die toevalligerwijs ook allemaal precies in Mette's neus passen.
Maar ik heb ze allemaal te pakken, vandaag. Even lette niemand op, en de herfstschoonmaak was een feit. De mooiste tekeningen gaan in de nieuwe coffeetablebooks (geïnspireerd door het geweldige book van Soulemama), maar voor de rest was ik meedogenloos.
Dus Het Eiland St. Lucia is weg:


En de Wii:

(als we geen TV mogen kijken, nou, dan maken we er zelf wel één, hoor stomme mama!)

Ik denk overigens niet dat iemand ze zal missen, want dit keer heb ik het minder amateuristisch aangepakt: de vuilniszak is heel solide dichtgebonden, listig achter de schuur geworpen en wordt straks door mij persoonlijk in het holst van de nacht naar de vuilstort gebracht. Daar kraait geen haan meer naar. Maar de zonnebloemen, die blijven dus.
(en de stenencollectie)
(en de papieren vliegtuigjes)
(en de kastanjes)

Verwachtingen II

Ah, het vertrouwde gevoel. Moe. In mijn eentje met drie kinderen op de camping, het is negen uur, en mijn werkdag zit erop, vind ik. Recht op rust, vind ik.

De baby slaapt op een halve meter van ons af. Voor ceremoniele doeleinden van ons gescheiden door middel van een lapje stof. Een precaire situatie zelfs in de beste omstandigheden.

Hij is mijn middelste kind, en het meest vrije. Niet bang om precies te doen waar hij zin in heeft, want hij gaat er voetstoots vanuit dat mijn liefde voor hem en zijn gedrag niets met elkaar te maken hebben. Elk moment, elke gebeurtenis kan de aanleiding zijn voor een lolletje, een grapje, of een kont tegen de krib gewoon om eens te zien wat er gaat gebeuren.

En hij moet naar bed, mijn kind. Want ik ben moe. Met een zucht van verlichting doe ik Dikkie Dik dicht, fluister welterusten en sta op.

En het gemeier begint.
Ik probeer het te sussen.
Het gemeier zwelt aan.
Ik probeer het te sussen.
Het is half tien en stel je voor dat de baby wakker wordt. In de verte rommelt een woede uitbarsting, nog ver maar het waait al flink, niet lang meer nu.
Ik probeer het te sussen.

Ah, het vertrouwde gevoel. En dan, vlak voordat het werkelijk losbarst, kijk ik eindelijk om me heen. Wat ik ook doe, nu, wat ik ook zeg, alles, alles gaat me verder van huis brengen. Ik moet iets nieuws doen. En voor het eerst laat ik los. Echt los.

Hier, de woede, de onmacht, de frustratie, de behoefte om uit te halen, om te smoren. Ik ga zitten. Hier, het benauwde gevoel onder mijn borstbeen, het ronddraaien in mijn maag. Ik blijf zitten. Hier, het kolken. Ik blijf zitten. Hier. Ik blijf zitten.

Het trekt over. Ik kijk uit over een landschap waar zojuist een tornado overheen gegaan is. Leeg, hopeloos lelijk, en volkomen uitgeput. Maar kalm. Niks geen ''deep clear lake, your inner being, your true nature''. Desalniettemin, kalm. Rauw, pijnlijk, open, maar kalm. En werkbaar.
En dan stop ik hem in, mijn Zen-meester. Omdat het tien uur is, en omdat hij moe is.

Verwachtingen I

Ik herinner me het moment nog precies. Ik, zelf net moeder van mijn eerste kind, vroeg hoe haar bevalling gegaan was. Nou, veel minder spiritueel dan ze zich had voorgesteld, zei ze. Het lukte me maar net om niet hardop te lachen. Spiritueel? Bevallen? Pijn, bloed, pijn, poep, pijn, kotsen over andermans schoenen, hoe iemand zich daar in godsnaam iets spiritueels bij kon voorstellen was me een raadsel.

En nu, nu is mijn derde kind, mijn dochter, een jaar. En ik denk terug aan hoe ik haar kreeg. Geen walvissenmuziek, wel Jack Johnson. Tot het te heftig werd en hij uit moest, net als de kaarsjes. Want als je lijf zingt kun je er geen gejammer van buitenaf meer bij hebben. Tussen de weeen door drijven, lachen, zoenen, en trippen op mijn eigen drugs. Hangend op de rand naar buiten kijken, hoe alle lichtjes in de buurt langzaam uit gaan, iedereen naar bed gaat terwijl ik nieuw leven op de wereld aan het zetten ben. Tijdens de weeen zingen, zoemen, loeien. Opgeven, laten gaan, meegesleurd worden en weer boven komen. Geen idee van hoe laat, hoe lang, hoe ver.

En dan, met die eeuwigheid nog in mijn hoofd: de wanhoop, de man met de hamer, het allesoverheersende niet-weten. De stoomwals, die over me heen rijdt...om dan in de achteruit te gaan voor nog een rondje. Binnen en buiten vallen samen, en van mijn kale kwetsbaarheid is geen scherfje meer geheim.
Waarna de oerkrachten, en de pasgeborene. Die liggend op mijn plotsklaps slappe, zachte buik rechtstreeks mijn geplette, rauwe, volledig naakte ziel binnengaat.

Bloed, poep en pijn. Ah. Nu nog een ander woord voor spiritueel verzinnen.

Saving the planet...beginning small!

(if it's brown flush it down, if it's yellow let it mellow)

The Bearded Lady of Cornwall....

de Lange Dunne Pierensteker......en hun broer de Strandjutter:

Geen vroedvrouw

Ik ben geen goede vroedvrouw.
Ik ben geen slechte vroedvrouw.
Ik ben geen vroedvrouw.

Het is zo iets alledaags: een woord, een concept. Handig, ook, op feesten en partijen.

En onverwacht gevaarlijk.
Een baken, een houvast, een identiteit. Een lekke reddingsboei, waar ik me aan vastklamp zonder te bedenken dat ik eigenlijk best kan zwemmen. Zonder te merken dat ik kan staan, hier.

Vier maanden lang.
Ik ben geen vroedvrouw.
Ik ben een vroedvrouw.

The finger pointing at the moon, is not the moon.

Waarvoor dank.