so for the record: i scream, i hiss, i puff and spit, like the best of them. Dank, Godin van het moederschap, voor vriendinnen die precies op het juiste moment het juiste berichtje weten te sturen. Het juiste moment: na twee dagen alleenstaand ouderschap. Met een ziek schoolkind (denk: stervende zwaan). Met een tweejarige die gewoon zichzelf is (denk: een operadiva aan de speed, die een lichaam moet delen met een tedere verpleegster, een jong katje en een rugbyspeler). En met een baby die een majestueuze minachting heeft voor banale zaken als nachtrust en voorspelbaarheid.
En dan kun je nog zoveel lezen over Zen enzo, maar dan komt het er dus op aan.
Buiten nog aardedonker, maar boven mijn graf hangt een blij lachend jongenskoppie. Goedemorgen, lieverd. Mag ik nog even wakker worden? Het andere jongetje, dat zich in de loop van de nacht bij me heeft gevoegd en me met z'n zweterige lijfje en slechte adem effectief uit de slaap hield roert zich ook. Ze knuffelen mij en elkaar, maken dan ruzie. Ondertussen ligt de baby aan de borst, tevreden, zij dan weer wel. Ademhalen. Ontbijt maken, brood-nee liever pap- nee toch brood. Niet mopperen, ik weet ook weleens niet wat ik wil (meestal, eigenlijk). Aankleden, was bij elkaar zoeken, opruimen. Plan? Geen plan maar, vandaag. Gezeur en geruzie, de meerderheid huilt nu. Ademhalen. De realisatie: geen reddende engel voor mij, vandaag, ooit. Knutselen dan maar. He gezellig, pelpinda's rijgen met de één, pelpinda's voeren aan de ander, sjongejonge wat knus. Die vogels boffen maar, straks. Dan, langzaamaan, voel ik de stemming weer ontsporen. Ademhalen. Geen houden aan nu, we schuiven met z'n allen langzaam naar de rand. Godverdomme. Wat heerlijk zou het zijn om nu te slaan, echt hard, en dan nog een keer en nog een keer... Ik maak een scherpe opmerking, word onmiddelijk gehoorzaamd. Het randje waanzin in mijn stem was dan ook onmiskenbaar. Hij is bang voor je stem. Volgens mij ben jij ook een beetje bang voor mijn stem, lieverd. Ja, wel een beetje. Geeft niks hoor, ik ben er zelf ook bang voor. En niet zo'n beetje ook.
En ik vraag me af, hoe komt het toch dat ik mezelf nog steeds geen echte moeder voel? Drie keer gebaard, meer dan twee jaar gezoogd, ontelbare poepbroeken verschoond, geknuffeld (heel veel geknuffeld), en voorgelezen, op hopeloos miezerige dagen om negen uur 's ochtends in de speeltuin, op veel te warme dagen 's middags op het strand, me zorgen gemaakt over oppas, scholen en crèches, maar het beeld van een moeder dat ik in mijn hoofd heb en het beeld van mezelf willen maar niet over elkaar heen vallen. Als twee foto's die vlak na elkaar genomen zijn: het lijkt hetzelfde moment maar het is het net niet.
You seem to have a weird idea of my parenting style, so for the record: i scream, i hiss, i puff and spit, like the best of them.
Ik lach hardop.
Me, too. Thanks.
Jozef en Maria zijn al weer onderweg namelijk:
Maria uiteraard met blauwe mantel, rode jurk, volgens goed antroposofisch gebruik als overgeleverd door mijn zus en moeder. Waarom doe ik dit in vredesnaam? Wat zegt dit over mij?
Volgens wederom de antroposofen kunnen de kinderen ook zo leuk spelen met de zelfgepunnikte ecologische schapenwollen poppen- ik hoop het maar want lelijk als ze zijn kan ik het toch niet helemaal goed hebben als er mee gesold word, zielig niet?
