Nieuwe oude rituelen...

Het werd weer de hoogste tijd om de kerststal in elkaar te klussen. Toen de kartonnen doos instortte onder het gewicht van het papier-mache werd het pas echt een kerstgrot:

Jozef en Maria zijn al weer onderweg namelijk:
Maria uiteraard met blauwe mantel, rode jurk, volgens goed antroposofisch gebruik als overgeleverd door mijn zus en moeder. Waarom doe ik dit in vredesnaam? Wat zegt dit over mij?
Jozef en Maria zijn voorlopig neergestreken op het herfsttafeltje, dat zeer symbolisch plaats heeft moeten maken voor bovengenoemde kerstgrot. Dat klinkt nu heel makkelijk maar het heeft me dus drie (!) dagen gekost voor ik dat doorhad. Maar goed.

Bij het stulpje worden de pasgehuwden opgewacht door een tweetal struikrovers, pardon schaapherders:

En dit is dan de zojuist opgeleverde kerstgrot, met daarin alvast de os en de ezel, welke laatste trouwens door m'n lief steevast wordt aangeduid met Momfert (alias ''de mol'').

Volgens wederom de antroposofen kunnen de kinderen ook zo leuk spelen met de zelfgepunnikte ecologische schapenwollen poppen- ik hoop het maar want lelijk als ze zijn kan ik het toch niet helemaal goed hebben als er mee gesold word, zielig niet?

Inmiddels denk ik met weemoed aan de stal van vorig jaar, want zeker met Kerst was nu al vroeger alles beter en ook leek Momfert toen nog veel meer op een zoog- dan op een knaagdier:

Volgens mijn lief is het overigens het hooi dat het het hem doet, en niet mijn nostalgische inslag noch het inruilen van warm hout voor kille steen. Petshop hier komen we dan maar.