Aspiratie

Is het een nieuw kastje voor nog meer speelgoed?
Neehee, het is geen kastje voor nog meer speelgoed.

Is het dan een plankje voor al Pauline's verweesde papieren?

Neehee, het is geen plankje voor al Pauline's verweesde papieren.
Is het dan een houder voor de kookboekenstaander?

Neehee, het is geen houder voor de kookboekenstaander.
Maar wat is het dan wel?!
Het is een piano!!!
Omdat een goed voorbeeld veel beter werkt dan mijn kinderen een instrument aanpraten. omdat ik ze ook eigenlijk helemaal niets WIL aanpraten, heb ik laatst een piano gehuurd en een lieve Poolse pianojuf aan de haak geslagen. Voor mezelf. In dit huis voorlopig geen kookwekkers voor arme kinders die dan elke dag tegen heug en meug een kwartier moeten spelen.

En ik maak me geen illusies. Ik ben geeneens wezen kijken. Ik heb (aan de telefoon, dat wel) gewoon toegegeven dat ik geen donder wist van piano's en dat ik in de winkel best ter plekke tegen een band wilde komen schoppen als dat moest, maar dat ze me ook gewoon een piano konden komen brengen die ze toevallig over hadden. O nee, niet zomaar één, wacht even, mijn kennis van piano's gaat minstens even diep als die van auto's. Doe maar een donkere, zei ik geleerd.

Ik wist niet dat ik ook een leesplankje had moeten specificeren. Vandaar de kookboekenstaander. Best een goede oplossing, vond ik tevreden, tot het missende leesplankje een week later door de stemmer alsnog onder de motorkap vandaan getoverd werd.

En nu klinkt dus regelmatig zeer, zeer aarzelend De Morgen (De wat? denk: Mona-reclame, aardbei in yoghurt achtervolgd door onderzee-banaan. Peer Gynt suite van Grieg) door het huis. En de kookwekker heb ik toch al een paar keer moeten zetten. Ja, op een kwartier, voor mijn kroost. Dat is namelijk de maximale tijd dat ze erop mogen want dan ben ik weer aan de beurt.