Al weer meer dan een jaar sinds we in de UK aankwamen. Tycho werd in de eerste week dat we er woonden twee, en we dachten nog dat de koppige buien binnen een jaar wel over zouden zijn. Ik had een beginnend buikje, oneindig veel vertrouwen in mijn zwellende lijf en enorm de zenuwen van het Britse medische systeem. Het hoosde twee weken lang aan één stuk, diverse heren klosten met modderpoten door het huis en gaven mij een voorproefje van de charmes van Zen. Ik fietste met goed ingepakte koters door het park naar een zotte internationale school en voelde me Hollandser dan ooit.En toen de buien over raakten en de euforie van het in-het-buitenland-wonen langzaam afnam, begon de lente, op zomerse wijze. Met Paaszondag-middagslaapjes buiten in de warme zon en overal, echt overal, woest bloeiende struiken. Met in de hoofdrol: de camelia. Plastic Perfectie.
Dit jaar sneeuwde het met Pasen, al was het niets vergeleken met de winter-wonderland plaatjes uit Nederland. Door de kou zijn al die inmiddels weer bloeiende struiken een beetje aangevreten. En die worden daar, kan ik je vertellen, een stuk mooier van.
En als ik vandaag naast dit gestolen halfuurtje nog ergens een kwartiertje kan vinden, ga ik eens nadenken over wat dat voor diepere betekenis kan hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten