That is a lovely big family you've got there...

...zei de man in de Kew Explorer Express.

En wij, wij hielden wijselijk onze mond over de twee geleende kindjes, baadden ons in de (dachten wij) bewonderende blikken en genoten van de eerste tekenen van de lente in Kew Gardens:

40 dagen mijn leven: Dag 1

Perspectief

(nagekomen bericht)

Eerst zongen we hem toe en pakte hij zijn kadootjes uit:

Toen bakten we gedrieën Tycho's Speciale Verjaardags Taart:
En we likten de schalen echt HELEMAAL leeg:En vervolgens maakten we een mooie verjaardagshoed en blies hij de kaarsjes uit:

En daarna speelde hij met het nieuwe speelgoed tot de batterij helemaal op was (en de reservebatterij ook):

En hij mocht de hele dag in pyama blijven ook nog.

(maar ik dacht dat Erik-Jan de hele dag thuis zou zijn)
(en dat opa en oma ook thuis zouden blijven op z'n verjaardag)
(en dus had ik er niet aan gedacht om vriendjes uit te nodigen)
(en natuurlijk reageerde er toen 's middags geen van de moeders op mijn SMS-jes)
(en ik voelde me daar heel erg sneu over)
(maar ook een heel klein beetje opgelucht dat er niemand zou zien dat er niemand ANDERS was)

(en ik vond het maar een rare, stille, suffe verjaardag)
(en mezelf een hele mislukte moeder)

Tycho daarentegen heeft het er nu nog steeds over. Over het grote feest waarop hij drie werd.

Dit is je leven

Zo ontzettend moe. Zo ONTZETTEND moe. Dus toog ik naar de dokter. Misschien een gevaarlijke insteek voor een vroedvrouw, maar over het algemeen geloof ik niet zo in dokters. O, behalve als ik m'n arm breek. Hoewel ze me toen overigens alleen paracetamol voorschreven. En bij buitenbaarmoederlijke zwangerschappen. Maar ook dat was misschien wel vanzelf overgegaan. Dus in het algemeen, nee, ik geloof niet zo in dokters. Wel heilig in gezond eten, op tijd naar bed en lieve leuke mensen om je heen trouwens. En in acupunctuur enzo, waarvan de beoefenaars in elk geval een uurtje de tijd nemen om je te leren kennen en ik me niet een auto op de werkbank voel.

Alleen, deze moeheid, dat moest wel iets ergs zijn. Zelf dacht ik aan eierstokkanker. De silent killer of women, zoals dat zo mooi heet. Je weet van niks en toch ga je ondertussen stiekem dood. Hmm. Nu ik dat zo opschrijf: dat geldt misschien wel voor iedereen. Hoe dan ook, de gedachte wilde me opeens niet meer loslaten. En ik jokte maar een heel klein beetje toen ik zei dat mijn moeder het ook had gehad, nog voor haar vijftigste. Klein woordje toch, stief?

De huisarts hoefde niet eens de rest van mijn zorgvuldig voorbereide praatje aan te horen, ik kreeg gelijk een briefje mee voor de bloedprikkers. Met ook nog wat andere testjes. Waarna ik met dat briefje twee maanden heb rondgelopen. Want ja, moe he?

Naar aanleiding van de uitslag werd ik gebeld: niks mis met mijn eierstokjes. Maar ik moest wel aan de tabletten. Schildklierhormoon bijslikken. Voor de rest van mijn leven? Ja, ze dacht van wel.

Voor de leek: schildklierhormoon (T4) houdt je stofwisseling op gang. Een tekort eraan maakt dat je lethargisch, vadsig en kouwelijk wordt. Je hersenen maken een stofje aan, TSH, dat je schildklier vertelt dat-ie T4 moet maken. Heb je eenmaal genoeg van die T4, dan weet je brein dat 't even genoeg is, en maakt die wat minder TSH zodat je niet teveel T4 maakt.

Nou had ik maar een heel klein beetje te weinig T4, maar wel heel veel TSH. Conclusie: ik was nog niet echt lethargisch, vadsig en kouwelijk, maar ik moest daar wel heel hard voor werken.

Boem.

Dit is dus mijn leven, dacht ik. Drie kinderen, dertig uur werken, duizend wensen. Dit is nou precies hoe het voelt. Opstaan: een major achievement, als je 's nachts drie keer wakker bent gemaakt. Een gezonde maaltijd op tafel, een titanenklus, als er twee personen elkaar ondertussen naar het leven staan en de derde maar heel weinig begrip kan opbrengen voor urgentere zaken dan haar eigen lege maag. Werken, fantastisch, tot ik na twaalfeneenhalf uur ervan thuis kom en ontdek dat ik zoveel energie en liefde gestoken heb in een vreemde dat mijn meditatiekussentje moet wachten tot morgen en mijn yogamatje het so wie so wel kan vergeten. Maar met flink wat wilskracht kom ik overal doorheen en het is thuis nog gezellig ook. En in de schaarse momenten dat er niets acuut om mijn aandacht vraagt, heb ik zowaar nog tijd om te bellen, te bloggen en wat over boeddhisme te lezen.

Maar ben ik daar tevreden mee? Vergeet het maar. Ik wil elke dag yoga doen, acupunctuur studeren, meer, veel meer vakliteratuur lezen, pianospelen, op Vipassana-retreat (niet een keertje natuurlijk, maar jaarlijks, tien dagen lang), een maand lang op Yoga Teachers Training Course. Om maar niet te spreken van nieuwe mensen leren kennen, een volkstuin, tekenen, een boek schrijven. Willen, willen, willen.

Nou is tekort aan schildklierhormoon een bekende aandoening na een bevalling, trouwens. Zelf geef ik, als vrouwen erg moe en somber zijn, het advies om de schildklier eens na te laten kijken. Maar kan het zijn dat ik het helemaal mis heb? Dat arme lijf, dat almaar voort moet. Volgens traditionele oosterse geneeswijzen kost een bevalling de vrouw heel veel energie en is daar niet veel meer aan te doen dan de tijd nemen om te herstellen en wat ondersteunende therapie.

Ik heb mijn wensen voor het een en ander voorlopig maar eens in de ijskast gezet en een afspraakje gemaakt met een lieve masseur. En ik heb bedacht: wat ik ook doe op een dag, het is prima.
Volgens mij komt het wel goed met mij, ook zonder tabletjes. Of niet. We zullen zien.

Anniversary

Al weer meer dan een jaar sinds we in de UK aankwamen. Tycho werd in de eerste week dat we er woonden twee, en we dachten nog dat de koppige buien binnen een jaar wel over zouden zijn. Ik had een beginnend buikje, oneindig veel vertrouwen in mijn zwellende lijf en enorm de zenuwen van het Britse medische systeem. Het hoosde twee weken lang aan één stuk, diverse heren klosten met modderpoten door het huis en gaven mij een voorproefje van de charmes van Zen. Ik fietste met goed ingepakte koters door het park naar een zotte internationale school en voelde me Hollandser dan ooit.

En toen de buien over raakten en de euforie van het in-het-buitenland-wonen langzaam afnam, begon de lente, op zomerse wijze. Met Paaszondag-middagslaapjes buiten in de warme zon en overal, echt overal, woest bloeiende struiken. Met in de hoofdrol: de camelia. Plastic Perfectie.

Dit jaar sneeuwde het met Pasen, al was het niets vergeleken met de winter-wonderland plaatjes uit Nederland. Door de kou zijn al die inmiddels weer bloeiende struiken een beetje aangevreten. En die worden daar, kan ik je vertellen, een stuk mooier van.

En als ik vandaag naast dit gestolen halfuurtje nog ergens een kwartiertje kan vinden, ga ik eens nadenken over wat dat voor diepere betekenis kan hebben.

Aspiratie

Is het een nieuw kastje voor nog meer speelgoed?
Neehee, het is geen kastje voor nog meer speelgoed.

Is het dan een plankje voor al Pauline's verweesde papieren?

Neehee, het is geen plankje voor al Pauline's verweesde papieren.
Is het dan een houder voor de kookboekenstaander?

Neehee, het is geen houder voor de kookboekenstaander.
Maar wat is het dan wel?!
Het is een piano!!!
Omdat een goed voorbeeld veel beter werkt dan mijn kinderen een instrument aanpraten. omdat ik ze ook eigenlijk helemaal niets WIL aanpraten, heb ik laatst een piano gehuurd en een lieve Poolse pianojuf aan de haak geslagen. Voor mezelf. In dit huis voorlopig geen kookwekkers voor arme kinders die dan elke dag tegen heug en meug een kwartier moeten spelen.

En ik maak me geen illusies. Ik ben geeneens wezen kijken. Ik heb (aan de telefoon, dat wel) gewoon toegegeven dat ik geen donder wist van piano's en dat ik in de winkel best ter plekke tegen een band wilde komen schoppen als dat moest, maar dat ze me ook gewoon een piano konden komen brengen die ze toevallig over hadden. O nee, niet zomaar één, wacht even, mijn kennis van piano's gaat minstens even diep als die van auto's. Doe maar een donkere, zei ik geleerd.

Ik wist niet dat ik ook een leesplankje had moeten specificeren. Vandaar de kookboekenstaander. Best een goede oplossing, vond ik tevreden, tot het missende leesplankje een week later door de stemmer alsnog onder de motorkap vandaan getoverd werd.

En nu klinkt dus regelmatig zeer, zeer aarzelend De Morgen (De wat? denk: Mona-reclame, aardbei in yoghurt achtervolgd door onderzee-banaan. Peer Gynt suite van Grieg) door het huis. En de kookwekker heb ik toch al een paar keer moeten zetten. Ja, op een kwartier, voor mijn kroost. Dat is namelijk de maximale tijd dat ze erop mogen want dan ben ik weer aan de beurt.

Drie, taalvaardig

'!!!!!'
'Ach, schreeuwerd dat je er bent.'
'NEEEEEE!!!'
'Nou, wat is dat dan, dat je nu doet?'
'... ROEPEN!'

Pirate's day

Vrijdag, 07.05. Slaapkamer, scherm op zwart. Voetstappen op het tapijt, schuivende deur, warme knuffel. Scherm nog steeds op zwart.

'Mam, het is Pirate's Day today!'

Adrenalinestoot nu. Rechtop in bed. Shit. Shitshitshit. Pirate's Day. En het enige dat ik gedaan heb is drie dagen geleden de boerenzakdoeken in de was gegooid. Mijn arme, arme kind.Wat ben ik toch een zelfzuchtige, vreselijke, ongeorganiseerde, hopeloze moeder.

Ehm...wat hebben piraten zoal aan? Ah, streepjes. Jammer Tycho, dat streepjes T-shirt is nu een beetje kapot aan de mouwen. Ooglapje, tuurlijk. Sjaal. Gelukkig nooit tekort aan lapjes in dit huis. Ennn...een korte broek. Hè, d'r zitten zowaar ophalertjes aan die zomerbroek. Ik krijg er lol in. Sleutel aan een ketting. Kromzwaard. Uiteraard. Ook nooit tekort aan zwaarden, hier, komt goed uit. Boerenzakdoek, strijken.


Ik ben trots.
'Mam, denk je dat ze me gaan uitlachen?'
Ik ben bezorgd.

Vrijdag, 08.50. Schoolplein, strakblauwe lucht. Houten benen en haken galore. Noa's stoere vriendin is in vuilwit, met zelfgeverfde blauw-rode knieen, stadium pre-gangreen, Pirate Clobbermonkey. Geen van de kinderen ziet het verschil tussen zelfgekocht, zelfgemaakt, af en half. Het is een feest van bewonderen en bewonderd worden (en van zwaardgevechten).

Ik zie het wel. Mijnes is de piraterigste piraat van allemaal. Affer dan af. Zeldzaam volledige outfit. Belachelijk compleet kostuum. Ik kijk voorzichtig rond. Lacht iemand me uit?

Ah. Daar heeft hij het dus van.

Mijn jongen