Pauline's appel

Dinsdag. Mijn dinsdag. Kind op school, kind op de crèche, kind in bed. Walhalla. Tijd voor mezelf. Wat zal ik vandaag eens gaan doen met mijn leven? Ik bedoel, met die paar uur die ik mijn echte leven noem, in tegenstelling tot die vele uren dat ik de was doe, grapjes maak, kook, ruzies beslecht, opruim, bordspelletjes speel, boodschappen doe, voorlees....

En ik surf maar weer eens naar de blogs over homeschooling. Of liever: unschooling. Waarin mensen beschrijven hoe hun leven geïntegreerd is met dat van hun kinderen. Waarin het leven van hun kind een geheel vormt van spelen en leren, waarin kinderen zelf kiezen welke vragen er die dag al dan niet gesteld en beantwoord gaan worden. Waarin de ouders niet aan de zijlijn staan met een checklist, zoals ik zo vaak: Rollen, kruipen, lopen, praten, poepen-op-het-potje, ...., eerste schooldag, ..., laatste schooldag, uit huis.
Rollen, check. Op naar kruipen. Kruipen, check. De mijlpalen flitsen als kilometerbordjes voorbij, maar ik kijk niet uit het raam want ik kijk op de kaart. Ik weet waar we uitkomen en zie niet waar we langskomen.

En dan moet ik ineens denken aan de jongen die ik ken, die op zijn derde met mama van de fiets is gereden en waarbij het nooit meer goed is gekomen met die checklist, al stonden er honderd kruisjes op. Het is niet makkelijk om een kind te zien zoals het is, in plaats van de volwassene die ik hoop of denk dat het gaat worden.

Ah, maar school is nodig, broodnodig, school is mijn kaartje naar de vrijheid, naar tijd voor mezelf, voor mijn eigen leven!
Oh? Dat leven dat ineens zo stil voelt, nu ik hier alleen in de woonkamer zit te lezen? Wat had ik nou toch ook allemaal weer te doen, dat niet kon wachten? Dat zoveel belangrijker was dan wassen, grappenmaken, koken, ruzies beslechten, opruimen, spelletjes spelen, boodschappen doen, voorlezen...?

En ik twijfel maar en twijfel maar. Een goed ding, hoe dan ook.