Dertien dingen...

...waar ik even domweg heel gelukkig van word op een druilerige dinsdagmiddag:

• Bijna alle kinderen even de deur uit
• Alle kinderen allemaal weer gezellig thuis
• Een nieuwe yoga-CD waardoor het thuis ineens bijna net zo fijn is als op de les
• Een baby die frisgewassen zo lang slaapt dat ik die hele CD ook in één keer kan afhoren
• De herinnering aan een heel fijn weekeind met een lieve vriendin
• Het vooruitzicht van paardrijden in Richmond Park
• Een lang telefoongesprek, zomaar overdag en helemaal onverwacht, met een lieve vriendin waarmee het misschien wel steeds beter gaat
• Een heel stil moment, vanochtend om zes uur
• Voor het eerst boerenkool in de groentendoos
• Een door mezelf vers gebakken broodje met Cheddar
• Noa die alléén over zijn dag wil vertellen op voorwaarde dat ik hem eerst heel hard knuffel
• Tycho die me precies instrueert hoe ik de treinbaan moet bouwen
• Mijn lief die me SMS-t dat hij weer veilig geland is

Bilingual viespeukje

-Mummy, what are germs?
-Dat zijn bacteriën
-Zitten er bacteriums in snot?
-Ja, een heleboel zelfs.
-Dus ik eet wel eens bacteriums?
-Eet je wel eens snot dan?
-Yes, but only when I am somewhere AND it is a very long one, AND I don't have a tissue. Like this...

Flagellatie

Om maar met de deur in huis te vallen, en voordat iemand mijn grootspraak over het Jaar van Niet Consumeren ook daadwerkelijk gaat geloven: ik heb zopas ALLE ZEVEN DELEN van Prime Suspect gekocht.

Ik bedoel, wat ik daarvoor heb gekocht, dat kon ik nog goedpraten. Handschoenen voor op de fiets, want het wordt winter nietwaar? Een fietshelm voor Noa is onmisbaar in dit autogekke land, en bovendien werden we er meermalen voorzichtig op aangesproken (het Britse equivalent van ons stevig bij onze oren pakken en ons in het gezicht schreeuwen dat we onverantwoorde ouders zijn). Een schooluniform, waar ik overigens tweedehands broeken bij heb gekocht, vond ik ook nog wel kunnen, anders kreeg ik maar last met de hoofdjuffrouw.

Maar ZEVEN DVD'S? Zeven goede redenen om voorlopig maar even helemaal nergens over te bloggen tot ik wist wat voor atavistische neiging daar z'n kop had opgestoken, vond ik (de achtste reden was mijn winterdepressie, waarover voorlopig wel weer even genoeg).

Nou, daar komt-ie dan, de reden om ZEVEN DVD's te kopen: ik weet het niet. Echt niet. Het laatste dat me bijstaat is dat het begon als een plan voor een kadootje, en dat ik even op Amazon.com ging kijken. Een kwartier later was het onheil geschied. En nu druppelen ze dus stuk voor stuk binnen met de post, elk pakketje een kleine ode aan mijn slappe knieen. Het enige dat ik kan verzinnen is dat het een aanval was van pure hebzucht, waarvoor ik tijdelijk mijn betere zelf het zwijgen opgelegd heb.

Ik krijg bijna zin om het hele project maar te termineren. Maar ik doe het niet. Want het is zo verschrikkelijk leerzaam allemaal dat ik een beetje schaamte maar op de koop toe moet nemen.

Maar reken maar dat ik ze ook echt ga weggeven, die zeven. Want elke keer dat ik de kamer inkom kijken ze me aan. En dan beginnen ze te lachen. Eerst een beetje besmuikt, maar dan steeds harder en harder, en als ik de deur achter me dichtgegooid heb hoor ik ze op de gang nog nahikken. Waarna zachtjes mijn lief begint te schuddebuiken...

...en ik mag ook al niets kopen!

Dus leef ik mijn winterdepressie uit op lekker koken. Elke dinsdag klopt er een enorme neger aan onze deur en haalt uit zijn kleine gele bestelbusje een paar dozen vol met hele fijne dingen: groenten, fruit, sapjes, zuivel en vooral ook veel chocola. Om het mezelf niet te makkelijk te maken (waarom zou je ook, tenslotte...) zet ik een weekmenuutje in elkaar volgens de volgende regels:

• vegetarisch (want minder zielig)
• biologisch (want beter voor de planeet)
• afwisselend rijst, gierst, pasta en aardappels (want gezond)
• zo veel mogelijk peulvruchten in plaats van kaasjes enzo (want nog lastiger, pardon gezonder)
• en uiteraard....nòòit kant-en-klaar ingredienten (want zoals algemeen bekend het werk van de Baarlijke Duivel en Haar Handlangers)

Zijn jullie er nog? En dan ook nog zorgen dat het bederfelijke spul het eerst op gaat omdat ik niets weg wil gooien. Een soort sudoku voor lekkerbekken, zeg maar, waar ik elke dinsdag een heel bevredigend uurtje mee bezig ben. En ook niet gek dus dat bij ons aan tafel een flinke lijfstraf staat op wagen te klagen...

Daarom

Ach, ik wilde zo graag mooi schrijven over mooie dingen.

Maar Noa wekte ons van de week door over ons heen te spugen. De baby is nog steeds onredelijk heftig gehecht aan haar nachtvoedingen. En Tycho stond vannacht blaffend en kotsend aan ons bed (kinkhoest, diagnosticeerde ik. Of, waarschijnlijker vond ik, pseudo-kroep. Altijd handig, een medische opleiding. Heb je tenminste iets om tegen elkaar te vertellen, zo midden in de nacht op de rand van een heet bad met een naar adem snakkende peuter op schoot).
Het bezoek is weg, de winter krijgt eindelijk de overhand, en ik, ik maak me druk over een medisch systeem dat niet het mijne is. Dat achter elke boom een rover ziet en tegelijk alles doet om de schijn van volkomen veiligheid te wekken. In een veel te grote organisatie waarin ik binnen een paar weken al aardig paranoide ben geworden. Waarin ik mezelf wil bewijzen zodat ik dingen op mijn manier kan doen, maar waar ik mezelf moet bewijzen door dingen te doen waar ik niet achter sta. En waarin ik me steeds kleiner ga voelen, als vroedvrouw en als mens, omdat het me niet lukt om te zijn zoals ik wil zijn. Ik blijk niet sterk genoeg om te vechten en niet vrijmoedig genoeg om te overtuigen, de woorden blijven als graten in mijn keel steken en in mijn buik groeit een boos zwart gat.

Dus het zit er even niet in. Sorry.