En wat heb ik dan uitgevoerd intussen?

Nou, gemijmerd. Over bloggen, bijvoorbeeld. Ergens in mijn hoofd zit daar een post over. Over voor wie, waarover, waarom, over delen versus achterhouden, beelden, de publieke ruimte, mijn eigen ego. Of ik vind dat ik eigenlijk moet stoppen, en waarom dan. Maar ik heb het nog niet opgelost, dat vraagstuk, dat blijkt.

Mijn baan opgezegd, ook. Nog zoiets: hoe kan het dat (bijna) geen woord over dat werk van mij eigenlijk de weg naar de blog heeft gevonden? Is het te rauw, te complex, word ik er een zeur van, een zeloot, heb ik teveel meningen? Om de een of andere reden ogen posts erover heel lelijk ineens, als ik ze op papier probeer te zetten. Dat moeten haast al die meningen wel zijn. En de laag daaronder, die is zo complex, misschien dat ik er over een paar jaar wat mee kan...

En ja, toch ook wel een boel piano gespeeld. Die lieve juffie van me, die af en toe ook een beetje chaotisch is, heeft zich een beetje vergist in mijn kunnen toen ze me laatst een stuk van Chopin gaf. Maar toen was het te laat. Toen had ik het al horen spelen (met de nadruk op horen...zie maar wat ik bedoel).
Dus knoedel ik me suf, achter mijn valse huurorgel, en inderdaad, alles wat je maar lang genoeg oefent gaat steeds beter. Nog steeds knudde, maar minder, zeg maar. En gek genoeg, dat geeft dus niks. 'Leuk om te doen', het mag dan in onze familie een uitgesproken belediging zijn, maar dat is dus echt wat het is!

Traantjes...

Ergens heb ik eens gelezen dat de gemiddelde vrouw elke week wel een keer huilt (de gemiddelde man elke vijf jaar... ). Ik moet bekennen, ik zit daar ver onder. Die week dan, niet die vijf jaar. Sinds ik kinderen heb is het wel vaker geworden trouwens, mijn kwetsbaarheid is bij elk kind zo'n beetje gekwadrateerd. Ik hou mijn gemiddelde laag door het laatste nieuws steeds listig te missen- lastig want soms zijn koppen genoeg om het verhaal te vertellen. Iemand in Nederland van Baby P. gehoord? Zo niet, geeft niks, denk Het Meisje van Nulde en je weet genoeg. Zoveel menselijk leed (aan zowel 'ontvangende' als 'uitdelende' zijde), dat kan ik op dagelijks basis niet verstouwen hoor.

Of in dat onderzoek stiekum een traantje plengen ook tot huilen gerekend weet ik niet. En een brok in de keel? Allebei had ik in elk geval, toen ik Noa vanavond op zijn verzoek een verhaaltje voorlas uit dit boek. Over de arme Kisa Gotami, gek van de verdriet door de dood van haar zoon. De Boeddha belooft haar zoon te genezen als ze hem een mosterdzaadje brengt van een gezin dat nog nooit iemand verloren heeft. En na vele gezinnen te hebben bezocht, realiseert ze zich dat ze niet de enige is, dat er zovelen zijn die zich met haar in hetzelfde schuitje bevinden, en vindt dan de kracht om de dood van haar kind te accepteren en hem eindelijk te begraven. Pfff....
O, en Noa? Die telde nieuwe en oude doden in onze familie, constateerde dat de Boeddha op alle fronten gelijk had gehad, en herinnerde me aan het halve hoofdstuk uit de Zevensprong dat ik ook nog moest lezen.

What's in a name?

Ik begon met het een trage dag te noemen, die eerste dag weer, na de paasvakantie. Met één echt ziek en één schoolziek kind (een klein beetje een moeilijke blik, een beetje buikpijn, een lauwwarm voorhoofd en ik was er weer ingetuind. Echt, een blinde vink, dat ben ik). Maar dat veranderde drastisch toen ik besloot een weekje te liegen en het onze eerste homeschooling dag te noemen.
Gaandeweg kreeg ik er steeds meer lol in. Ons nieuw er-moet-toch-een-beetje-structuur-in-whiteboard calligraferen terwijl de simulant in een paar uurtjes even door Pippi Longstocking heendaverde (hoezo toch steeds die 'reading books' mee van school? Ik heb de noodzaak tot extra lezen nooit zo ingezien, voor Noa... en hoe ziet trouwens een non-reading book eruit, weet iemand dat?). Hem lezend op het stapelbed achtergelaten om de baby (sorry, Mette, dat krijg ik er nog even niet uit) en de momentaan 'perky' kleuter in de bakfiets te hijsen en bij de Charity Shop eindelijk die oude kinderkleding in te leveren. Natuurlijk kwam ik met een grotere stapel terug, waaronder veel fijne puzzels maar vooral....Een Tuinbroek Voor Tycho!!!

Let ook even op de rode laarsjes...daar gaat deze mama dus van watertanden, de grens tussen moeder en iets illegaals en immoreels is af en toe heel dun hoor, hier.

Ondertussen thuis had Noa Pippi wel even gezien en was met veel plezier begonnen aan het uitgeprinte rekentestje (op basis waarvan ik dan het juiste deel van de wellicht geheel overbodige rekenmethode ga bestellen). We puzzelden wat en daarna was het tijd voor lunch, in de zon natuurlijk. Tycho, nu heel wat minder fit, volgde Mette naar bed voor een tukje. Tijdens het voorlezen van Jip en Janneke moest ik voor de honderdste keer leren hoe te hard wíllen mediteren de gewenste gemoedsrust vooral verstoort en het doel geheel voorbijschiet. En nadat ik dat mokkend weer eens volslagen geaccepteerd had, kreeg ik van het universum een kadootje in de vorm van een hele lange duo-middagslaap van de twee jongsten, terwijl Noa op de computer vulkanen bouwde en specimens verzamelde deed. Ik zou het geen gerechtigheid durven noemen maar het was wel heel fijn.

De 'zieke' speelde 's middags nog een mopje, in de tuin en in pyama (en nee, dat ging niet zonder mijn voortdurende aansporing...ik zie hier uitdagingen in het verschiet, voor mij ook vooral...waar houdt aansporing op en begint dwang? en hoe erg is dat? en voor hoe lang? Iemand ?)

Mette snapte niet wat we met dit weer nog in de tuin deden en suggereerde een fietstochtje naar het kanaal of anders de speeltuin:

Gelukkig speelden Noa en ik daarna een potje jeu-de-boules, dat vond ze dan wel weer een goed idee vooral toen we haar ook een (tennis-)bal gaven. En de was ophangen, dat gaat ook steeds beter, vooral als Noa haar een beetje helpt.
Terwijl ik stond te het koken deed Noa ideeën op over wat te maken op zijn eerste echte eigen kookdag, volgende week, in een fantastisch nieuw kookboek (dank je wel, lieve Veronique!). En er zit dus heel veel natuurkunde in zelf ijs maken zonder vriezer. Dat bleek wel toen deze Chemisch Technoloog hier tijdens het avondeten even een opfrisser vriespuntsverlaging nodig had, van ditto geliefde. We werden trouwens ook overhoord, of we wel wisten wat er nodig was voor een goede vulkaan ('lots of water and sticky fire').

Ach, en ik weet het wel, en ik zie ze ook al wel aankomen, al die momenten van gierende onzekerheid, puinhoop, conflicten en niet te vergeten ook de teveel-kinders-en-herrie-aan-mijn-kop momenten. Dagen dat ik op mijn kinderen ga zitten in plaats van ze te laten groeien, dagen dat ik het helemaal verkeerd aanpak, dagen dat ik uit mijn vel spring, dagen die in een grauwe mist van troep, ruzie, verveling en zeuren om TV omkruipen. En de angst slaat me om het hart hoor, regelmatig, bij deze sprong in het hele diepe, het hele onbekende. Maar zo'n dag als deze, die moet toch een hoop van de baaldagen goedmaken denk ik!