Neuroses

wat is die bakfiets klotig zwaar vandaag nee, we moeten echt met de bakfiets, anders moet ik mette uit het fietszitje tillen bij nursery en terwijl wij daar dan staan te wachten waarom doen ze die deuren eigenlijk zo laat open dat we allemaal tegelijk naar binnen dringen after you, no after you, schiet nou toch es op verdorie en struikelen over eigen en andermans kleuters die alvast de juf knuffen vis ophangen fruit in mand gooien nou die rij dus dan wil ze op de grond en dan gaat ze op handen en voeten in de plassen vies nat chagrijnig jammerend dus dan moet ik haar wel tillen dat is logisch en dan wurmt ze dus heel verschrikkelijk omdat ze echt heel graag mama op de grond wil jammerend en dan doet alles zeer maar vooral mijn rug en het is pas negen uur en mijn rug doet zeer want wat is die bakfiets een gedoe en zwaar ook kon ik maar met de gewone fiets maar we moeten echt met de bakfiets


Kramp. Die ik aanzie voor een normale geestestoestand. Die me verhindert op te merken dat Mette al een maand loopt en dat ze heus niet meer in de plassen gaat zitten, dat we in een heel andere fase zitten, nu. Dat ik nog steeds loop te klagen over de mamma-doet-iets-voor-zichzelf-detector van Tycho in plaats van te zien dat hij volledig opgaat in de kleine Lego van zijn broer. Zodat ik -vlak naast hem!- tegenwoordig uitstekend een half uurtje kan mediteren, elke dag.


Zodat ik mijn krampjes eens goed onder de loep kan nemen. Want het is natuurlijk heel makkelijk, mediteren, als je in een of ander godverlaten oord zit. Met de garantie van stilte, onderbroken door zo nu en dan een gong en drie maaltijden per dag. Maar probeer maar eens te ontspannen, probeer maar eens los te laten, als je elk moment onderbroken kan worden door een huilende baby, een nieuwsgierige kleuter, of nog iets heel anders. Als het eigenlijk zotheid is te gaan zitten want ik-wil-nog-zoveel-doen-vandaag. Net zoals het zotheid is om te willen pianospelen vlakbij een baby met toetsenhonger. En zotheid om geen piano te gaan spelen. Om elke avond het speelgoed op te ruimen. Om een woedeaanval te krijgen wanneer iemand zijn handen niet wil wassen en opgewekt adem te blijven halen als er een vol bord pap op de grond gemieterd wordt. Om min of meer volgens de regels te kwartetten met een bijna-vierjarige, halverwege het spel elkaars kaarten in te zien, en er dan mooie patronen van gaan leggen, samen. Om de volgende dag op mijn kop te krijgen dat ik de regels niet volg. Om met Memory te willen winnen en te willen verliezen, tegelijkertijd.


Kinderen. Terwijl zij opgroeien probeer ik mezelf op te voeden.

Slofjes

Iemand merkte een paar jaar geleden op dat mijn kinderen wel erg dol waren op hun slofjes. Dat was goed gezien, en ze hebben het dan ook niet van een vreemde. Wat een mooi moment in de herfst, als het weer tijd is voor sloffen! Hoe kun je de voorpret op een genoeglijke winter beter vieren dan op zolder in dozen te duiken en voor het hele gezin de sloffen bij elkaar te zoeken! En dit jaar was het helemaal boffen: iedereen paste die van vorig jaar nog.

Maar Tycho is zo ontzettend...Tycho. En dus zien zijn sloffen er halverwege de winter zo uit:

En ondanks mijn mislukte experiment van vorig jaar ben ik het toch weer aangegaan: zelf sloffen maken. Googelen op vilten, op verven, op patronen, proefsloffen, zelf een herverbeterd patroon bedenken...en voila, een paar zelfgebreide biologische vilten sloffen!
Spinnend van genoegen bereid ik me mentaal alvast voor op het moment dat ook aan deze prachtexpemplaren weer de rafels hangen...terwijl ik intussen interessante nieuwe steken uitprobeer op de versleten knietjes van drie stel broeken. En stilletjes mijn kinders bedank voor de herontdekking van de pret van zelf dingen maken!

Mama, wat voor dag is het vandaag?

Maandag, nurserydag.
Dinsdag, nurserydag. En zwemdag.
Woensdag, nurserydag. En tennisdag.
Donderdag, nurserydag.
Vrijdag, nurserydag. En spelletjesavonddag.

Zaterdag....

Kind-en-pluisbeest-worden-buisbeest-dag!


(en zo zitten de dagen van de weer er voor je het weet heel goed in!)

Kikker en de vos...

..het resultaat van een regenachtige middag:

Ik werd er helemaal opgewonden van, van dat prachtige schedeltje dat ik in ons fietsgangetje vond. En plande gelijk een middagje-voor-de-natuur waarop we alle rommel aldaar zouden opruimen en dan hopelijk nog wat andere interessante botjes gingen vinden. Hoewel ze natuurlijk niet echt interessanter komen dan de schedel. O ja, het onderkaakje, dat zou wel wat zijn.

Blijkt dat het ding er al weken ligt, en dat mijn lief het al eens uitgebreid heeft staan bestuderen! Ziende blind ben ik, dat blijkt maar weer eens. En hij is dus meer een jager dan een verzamelaar, want gewoon laten liggen die pracht.

Zoniet ikzelf, deze trofee moest mee naar binnen, in de bleek, en dank zij internet weten Noa en ik nu ook zeker dat het een vos betreft. Dat is niet gek want met de grijze eekhoorn is de vos in Londense straten en parken alomtegenwoordig, en in tegenstelling tot die eekhoorn zorgen vossen op winterse nachten af en toe voor hels kabaal zodat we rechtop in bed zitten. Shagging, zeggen ze hier. Deze niet meer, denk ik.

Hoe we dan via datzelfde internet het patroon voor de opblaasbare origami-kikker vonden kan ik nu even niet meer terughalen, maar het avondeten kwam een beetje later op tafel dan gewoonlijk...

Persistently poor weather

8 inches of snow, en heel Londen staat stil...

Het grote-mensen Londen dan. Want de meeste scholen waren dicht en ik heb nog nooit zoveel tieners bij elkaar gezien als afgelopen maandag 5 februari in Lammas Park. Heel volwassen ogend, maar de voortdurend her en der uitbrekende sneeuwgevechten verklapten hun ware leeftijd. Hoewel...ook menige groot mens hield het niet meer. Maar er is dan ook weinig fijner dan een enorme boulder maken, 's ochtends om half acht, uit een maagdelijke laag sneeuw op een straat die ineens helemaal alleen van de voetgangers is!

's Middags SMS-te de school dat vanwege 'persistently poor weather' ook de dag erna de juffies thuis zouden blijven. Wij verwelkomden het extra dagje sneeuwpret uiteraard juichend, maar waar ze dat slechte weer vandaan haalden snapten we niet helemaal.

En dan te bedenken dat ik, als niet-katholiek, een paar jaar geleden Maria Lichtmis heb geadopteerd ('Het Lichtfeestje'). Om die immer moeizame februari een beetje uit het slop te helpen, met behulp van zelfgemaakte drijfkaarsen en een grote stapel pannenkoeken. En dat viel dit jaar dus òòk of 5 februari:

Je snapt, het was een drukke dag. En aan het eind ervan herinnerden sommigen van ons zich de goede raad dat het soms heel yoga was om geen yoga te doen, en sliepen anderen nog voor het blonde koppie het kussen raakte...