Domper

September afgelopen jaar ben ik eindelijk geworden wat ik als kind al was: vegetariër. De scharrelslager heeft het een tijd kunnen rekken maar nu hebben Zielig en Zonde het geloof ik toch gewonnen van Lekker. Het helpt om hoofd huishouding/manager eetbaarte zijn. Het enige dat ik hoefde te doen was geen vlees meer aanschaffen, en stoppen met lekkerbekken over recepten met beest erin. O ja, en alle Franse restaurantjes mijden als de pest. Min of meer moeiteloos, dus.

Met Kerst eiste mijn verloofde echter een kalkoen. En ik stond hem toe 1 'Organic Turkey' (een net iets minder onzinwoord dan 'biologisch'. Ik bedoel maar: wat moet ik me voorstellen bij een niet-biologische kalkoen? Een robot?) te bestellen bij onze groene grootgrutter.

Ik heb weleens gehoord dat rond hun derde levensjaar kinderen de link gaan leggen tussen beest en vlees. Wanneer Noa het zag weet ik niet, maar hij omzeilt alle problemen door te stellen dat het beest toch al dood is. En, zegt hij, baby-dieren doodmaken, dat is pas echt zielig. En hun moeder doodmaken dan, mag dat dan wel, vraag ik. Helaas, ik kan niet winnen van Lekker en de meer dan menselijke neiging je ogen te sluiten voor wat je niet wilt weten.

Kalkoen lust Noa echter niet, na een kalkoen-gerelateerd drama bij opa en oma vorig jaar waar we als het jullie hetzelfde is liever niet meer aan herinnerd willen worden. Ik maak grote fouten bij de opvoeding van mijn kinders maar het beleid rond Noa en eten valt meer onder de kop 'Kapitale Blunders'.

Omdat Noa ons tijdens de kerstmaaltijd natuurlijk luid en duidelijk wel aan het drama herinnerde, bliefde Tycho Koen uiteraard ook niet meer. Mijn verloofde heeft echter vaker met dat bijltje gehakt en is als een goede ouder betaamt niet in zijn eerste leugentje gestikt. Koen veranderde ter plekke in een kip.

Ah, kip. Die gezellige beesten die bij opa en oma altijd zo leuk mag voeren? Kiep-kiep-kiep! riep Tycho nu. En Koen werd met smaak naar binnen gewerkt. Ik zat er bij en ik keek er naar. Maar ik geef nog niet op. Mette, dat is mijn laatste hoop.

Pauline's appel

Dinsdag. Mijn dinsdag. Kind op school, kind op de crèche, kind in bed. Walhalla. Tijd voor mezelf. Wat zal ik vandaag eens gaan doen met mijn leven? Ik bedoel, met die paar uur die ik mijn echte leven noem, in tegenstelling tot die vele uren dat ik de was doe, grapjes maak, kook, ruzies beslecht, opruim, bordspelletjes speel, boodschappen doe, voorlees....

En ik surf maar weer eens naar de blogs over homeschooling. Of liever: unschooling. Waarin mensen beschrijven hoe hun leven geïntegreerd is met dat van hun kinderen. Waarin het leven van hun kind een geheel vormt van spelen en leren, waarin kinderen zelf kiezen welke vragen er die dag al dan niet gesteld en beantwoord gaan worden. Waarin de ouders niet aan de zijlijn staan met een checklist, zoals ik zo vaak: Rollen, kruipen, lopen, praten, poepen-op-het-potje, ...., eerste schooldag, ..., laatste schooldag, uit huis.
Rollen, check. Op naar kruipen. Kruipen, check. De mijlpalen flitsen als kilometerbordjes voorbij, maar ik kijk niet uit het raam want ik kijk op de kaart. Ik weet waar we uitkomen en zie niet waar we langskomen.

En dan moet ik ineens denken aan de jongen die ik ken, die op zijn derde met mama van de fiets is gereden en waarbij het nooit meer goed is gekomen met die checklist, al stonden er honderd kruisjes op. Het is niet makkelijk om een kind te zien zoals het is, in plaats van de volwassene die ik hoop of denk dat het gaat worden.

Ah, maar school is nodig, broodnodig, school is mijn kaartje naar de vrijheid, naar tijd voor mezelf, voor mijn eigen leven!
Oh? Dat leven dat ineens zo stil voelt, nu ik hier alleen in de woonkamer zit te lezen? Wat had ik nou toch ook allemaal weer te doen, dat niet kon wachten? Dat zoveel belangrijker was dan wassen, grappenmaken, koken, ruzies beslechten, opruimen, spelletjes spelen, boodschappen doen, voorlezen...?

En ik twijfel maar en twijfel maar. Een goed ding, hoe dan ook.

Onze ayatollah

Onze ayatollah is heel streng voor zijn volk: NIET dansen! NIET zingen! NIET lachen!

Zelf luistert onze ayatollah echter graag naar goeroe's Bert en Ernie, en ook Christmas Carols zijn toegestaan, zodat we gelukkig niet geheel van vertier verstoken zijn. CD's van Eels daarentegen zijn strikt verboden.

Onze ayatollah heeft weinig geduld met de onvolkomenheden van ons stervelingen, zeker wanneer die ons verhinderen direct aan zijn eisen gehoor te geven. Bijvoorbeeld als we, net wakker en nog horizontaal, niet ter plekke een ei-met-de-lepel kunnen serveren. Ook tolereert hij het niet als we, afgeleid als we soms zijn door wereldse zaken als telefoneren en het voeden van zuigelingen, niet meteen antwoord kunnen geven op zijn vragen, of zijn instructies niet geheel begrijpen ('Ik wil matoewaat '). Nijdige vervloekingen zijn dan ons deel.

Onze ayatollah is nog niet geheel vertrouwd met de anatomie der seksen (mama, je piemel is stuk!) maar heeft wel een warm hart voor de wereld en toont dit, zich gelukkig nog onbewust van zijn eigen mannelijk gebrek, door jan en alleman (en vooral denkbeeldige visjes) zijn borst te geven.

Onze ayatollah weet dat hijzelf het begin en einde van alles is en om dit te symboliseren worden in dit huis dan ook alle apparaten door hem persoonlijk plechtig aan- dan wel uitgezet (wasmachines, broodbakmachines en helaas ook koffiezetapparaten).

Onze ayatollah heeft ons deze maand ontslagen van de heilige boetedoening, en plengt nu zijn eigen offers, vergezeld van de rituele bezwering: Ik ga hem eruit drukken.

Waarvoor dank, O Ayatollah. Waarvoor grote dank. En wij zullen niet dansen, niet zingen en niet lachen.

Grapje

Papa, ik had me die dokter toch een beetje anders voorgesteld hoor
...
Ja want het was eigenlijk maar een klein mannetje.Ik dacht dat hij wel wat groter zou zijn.
?
Hij heet toch Dr. Hyer?
Haha, daar had ik je te pakken he!

Het nieuwe jaar

begint in januari. Dat is denk ik om alle hubris meteen in de kiem te smoren.
Dit jaar had ik eigenlijk geen echte goede voornemens. Of meer, ik had ze wel, maar het waren er zoveel, ik kwam er even niet uit waar ik zou beginnen. Geinspireerd en gefaciliteerd door de luxe van meer oppas dan werk ging ik er een paar dagen geleden toch maar eens goed voor zitten. En het was inderdaad een hele lijst. Die ik volgens plan getrapt zou gaan uitvoeren, om de nieuwe gewoontes de tijd te geven goed ingebed te raken in mijn dagelijks leven.

Maar het nieuwe jaar begint in januari. Niet besneeuwd, wit, sprookjesachtig, 'de wereld is helemaal nieuw' januari, maar gewoon, januari. 'We're having a bit of a shower, mum'.

Bij deze is dus de laatste versie van mijn eerste voornemen: over veertig dagen ga ik de wekker veertig dagen op dezelfde tijd zetten. En tot dan toe doe ik het met de volgende aansporing: See if you can practice being patient, and gentle, and beginning again. Even if you have to start over a million times, it doesn't matter. That's the practice.

En als dat geen goed goed voornemen is, dan weet ik het niet meer!