Shit. Het is net roken. Had ik ineens een pakje Camel gekocht. En opengemaakt. En pas na de eerste hijs kwam mijn verstand de kamer binnen: niemand mij wat gevraagd? Nee dus. (even voor de duidelijkheid: dat was dus VROEGER. En misschien ook wel weer later, maar die moet maar even voor zichzelf zorgen).Het gebeurde bij de Groene Winkel. Waar ik trouwens al een paar weken geleden, in de vaart van het boodschappen doen, ook een jute tas kocht, om wat kado's in te verpakken. En die ik na een kwartier zielzoeken besmuikt weer terugbracht. Want een jute tas, die kun je niet eten. En dan telt het, nietwaar? En er zijn echt heel veel alternatieven voor een tas-om-kadootjes-in-te -stoppen, dat weet een kind. Maar in de supermarktmodus ben ik dus kwetsbaar, blijkt. Getuige bovenstaand invet-kwastje. En twee zelfmaakbladen. Stonden naast de Viva's en de Weekends, en iedereen weet dat DAT wergwerpartikelen zijn. Dus. En het ergste is dat ik het best wel doorhad. Net als met die sigaretten toen. Stiekemerd! Maar, zoals Swami Sivananda zegt (zoals ze bij het Yoga-centrum zeggen, met zo'n kalme glimlach, gelijkmoedige eikels dat het zijn): "Getting a little bit better every day". Dat hopen we dan maar.
Om het bingen (is daar eigenlijk ook een Nederlands woord voor?) te completeren heb ik dezelfde dag via internet drie (nieuwe, want tweedehands niet zo en vogue) glazen flessen-voor-de-baby besteld. Maar dáár had ik dan weer een keihard excuus voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten