Barst

Het is nu 56 dagen geleden dat ik besloot om in principe een jaar lang niets meer te kopen. Als een creatieve uitdaging: als ik vind dat iets ECHT nodig heb, hoe kan ik dat dan voor elkaar krijgen zonder iets nieuws te kopen? Als een stiekum statement: ik ben echt niet alleen een consument. Als mijn eigen, heel kleine bijdrage aan het behoud van deze planeet. En vooral ook als een experiment: wat doet het (niet) kopen van dingen met me, daar was (en ben) ik erg nieuwsgierig naar.

Het was een spannend moment. Een groots moment, mag ik wel zeggen. Mijn hart bonkte, mijn handen trilden, mijn ogen schitterden boven mijn rode konen. Komend jaar had ik tenminste 1 Principe. Een interessant, dapper, maf Principe. Eén waarmee ik voor de dag kon komen en dat stof zou geven ter vulling van de conversatie-gaten op feesten en partijen. Ter boekstaving en ter verantwoording startte ik zelfs een blog. Toe maar, nog een nieuw en spannend Besluit.

En nu, na 56 dagen? Is mijn leven radicaal veranderd? Ben ik de hele dag bezig mijn creativiteit te gebruiken, ben ik inmiddels al een Beter Mens? Of ben ik juist een mens met problemen, stort het dagelijks leven in elkaar, vul ik het ene gat met het andere, en lopen ik en mijn gezin erbij als zwervers?

Ik moet zeggen, voorlopig niets van dat al. Dramatisch ondramatisch. Elke keer als ik op het punt sta water bij de wijn te doen blijkt op de vraag: 'Heb ik dit nou ècht nodig?', 'Nee' een heel bevredigend antwoord te zijn.

Nee, ik heb geen 'leuke nieuwe fietstas van Kitch Kitchen' (stond op mijn boodschappenlijstje voor in Nederland, echt waar! Hoe sneu kan je zijn...) nodig. Ik heb namelijk een ENORME bak voorop mijn fiets.
Nee we kopen niet weer een nieuwe tas voor mee naar school, de broodtrommel past best nog in die (al drie maanden...) oude tas.
Nee, ik heb voorlopig geen nieuwe kleren nodig, ik heb twee kasten vol waar ik toch elke keer dezelfde broek uit pluk.
Nee, ik koop geen cadeautje voor die kinderverjaardag, we knutselen wat en dat pakken we dan hèèl mooi in.

Ja, hij is twaalf jaar oud. De binnenkant is inmiddels net zo veranderd als de huid rond mijn ogen, maar hij lekt nog steeds niet. Wat is er eigenlijk gebeurd tussen mij en sentimentaliteit?

Sloffen & principes

Het probleem: herfst, koude voeten, te kleine sloffen. Geen toestemming om te gaan winkelen.

Het morrend volk:

Het vernuftige plan:

Het proto-type (inderdaad, heel ander ontwerp. Soms moet je de wetenschappelijke methode loslaten en gewoon aan de slag gaan):

De toekomstige antislip-zolen (ja, jij daar! Probeer je maar niet te verstoppen!):

Het gereedgekomen produkt (Yessss!):

De Eekhoorn en de lelieën des velds...

Begrijp me goed, ik ben er dol op. Op textiel. Heel heel vroeger, toen ik nog winkels in mocht van mezelf, kon ik uren ronddwalen tussen de stoffen. Door mijn handen laten glijden, mee naar buiten voor de kleur, kijken hoe en welke kant op het rekt. Er zijn zoveel prachtige kleuren, patronen, texturen, soms kocht ik een lapje gewoon om er naar te kunnen kijken. Of omdat het zo'n mooie naam had: brokaat, satijn, zijde, fluweel, linnen, pied-de-poule, crepe chinoise...seersucker is eigenlijk het enige echt lelijke woord dat bij me opkomt.
Maar het lijkt wel of ik de laatste tijd bijna al mijn tijd besteed aan het heen- en weer slepen van textiel. Van over het algemeen ordinaire katoen. Van de kamers naar de was, van de was naar het rek, van het rek naar de kast, van de kast naar de bewaardozen en uit de bewaardozen in de kast. Beoordelen: is het versleten, te klein, te groot, te dun voor de tijd van het jaar, niet meer schoon te krijgen, kan ik het misschien later nog met een leuke zelfgemaakte applicatie weer in de circulatie brengen? Onder alle bedden en op zolder staan dozen vol kleren, en de kasten puilen uit. En daar scharrelt Ma Eekhoorn, die het allemaal niet meer zo overziet. Zodat het meer dan ééns is voorgekomen dat een kind uit kleren groeit die het nog nooit heeft aangehad, ondertussen wel heel sneu gekleed in te korte broeken en truitjes met mouwen tot de elleboog.

Aan de andere kant heb ik een enorme behoefte aan eenvoud en essentie. Rieten matten op de vloer, een lage tafel, een paar kussens, en verder lege ruimte. In de kledingkasten alleen het hoogst noodzakelijke (en dat is niet veel...zie hier!). Ik begin zelfs langzaam te wennen aan het idee dat uitbreiding van mijn boekenverzameling vanaf nu alleen zal geschieden door het langer worden van het rijtje ter rechterzijde van deze blog.
Hoe rustiger het wordt in mijn hoofd (en dat gaat best goed de laatste tijd), des te sterker dat gevoel wordt. En dan valt er op een dag een plastic zak op de mat: veel dank voor je oude kleren, zet ze maar langs de kant van de weg. Een Kans!

Maar ja. In het kader van dit Jaar van Genoeg is het wel heel handig om van alles bewaard te hebben. Zodat ik bijvoorbeeld lakens waar geen bed meer bij hoort passend kan maken voor bedden die geen lakens hebben. Waarin overigens kleine bedplassertjes slapen, dus je kunt je de noodzaak van die actie wel voorstellen. Of zodat ik van die lang-vergeten stapel wol een trui kan maken, voordat die stapel ook ten prooi valt aan de motten die na onze bank nu aan mijn wollen truien zijn begonnen (en die ik alleen met veel moeite kan doodslaan, omdat niet zij maar hun larven de schade veroorzaken).

En dus, zoals dat wel vaker gaat, staat het ene ideaal weer eens haaks op het andere. En dreig ik -als de ezel die niet kan kiezen- geplet te wordend door wiebelende stapels grauwe T-shirts en andere lompen.

Junkie

Shit. Het is net roken. Had ik ineens een pakje Camel gekocht. En opengemaakt. En pas na de eerste hijs kwam mijn verstand de kamer binnen: niemand mij wat gevraagd? Nee dus. (even voor de duidelijkheid: dat was dus VROEGER. En misschien ook wel weer later, maar die moet maar even voor zichzelf zorgen).

Het gebeurde bij de Groene Winkel. Waar ik trouwens al een paar weken geleden, in de vaart van het boodschappen doen, ook een jute tas kocht, om wat kado's in te verpakken. En die ik na een kwartier zielzoeken besmuikt weer terugbracht. Want een jute tas, die kun je niet eten. En dan telt het, nietwaar? En er zijn echt heel veel alternatieven voor een tas-om-kadootjes-in-te -stoppen, dat weet een kind. Maar in de supermarktmodus ben ik dus kwetsbaar, blijkt. Getuige bovenstaand invet-kwastje. En twee zelfmaakbladen. Stonden naast de Viva's en de Weekends, en iedereen weet dat DAT wergwerpartikelen zijn. Dus. En het ergste is dat ik het best wel doorhad. Net als met die sigaretten toen. Stiekemerd! Maar, zoals Swami Sivananda zegt (zoals ze bij het Yoga-centrum zeggen, met zo'n kalme glimlach, gelijkmoedige eikels dat het zijn): "Getting a little bit better every day". Dat hopen we dan maar.

Om het bingen (is daar eigenlijk ook een Nederlands woord voor?) te completeren heb ik dezelfde dag via internet drie (nieuwe, want tweedehands niet zo en vogue) glazen flessen-voor-de-baby besteld. Maar dáár had ik dan weer een keihard excuus voor.

Genoeg

Onze pasgeborene is vandaag op de kop af zes weken oud. En heeft alle aanspraak op die titel zojuist verspeeld, door heel vaak en vooral ook heel bewust te lachen. Het hele spectrum van aarzelende glimlachjes, vanuit één dan wel twee mondhoeken, via tevreden grijnsjes naar een enorme breedbekkige lach.

De laatste aankoop om haar komst te vieren is deze prachtige, felrode, extra-lange, tweedehandse-maar-nauwelijks-gebruikte, Amsterdamse bakfiets.
Mèt bevestigingsmogelijkheid voor een maxi-cosi. Tijdens het premièretochtje, waarvan we beladen met bakkenvol rijpe vroege bramen uit een nieuw-ontdekt park terugkeerden, was Tycho in de zevende hemel. Noa filosofeerde nog een aantal uren door rond het thema uit- dan wel toelachen: er waren maar heel weinig buurtgenoten die de neiging konden bedwingen commentaar te leveren op dit voor Londen wel zeer ongebruikelijke vervoermiddel. En ik zat als een prinses op het zadel, uitwendig blasé maar stilletjes heel erg genietend van al deze aandacht.
De rechtvaardiging van deze uitgave: dat ik dan ook met drie kinderen Noa nog steeds fietsend naar school kan brengen, wat conditie en milieu natuurlijk alleen maar ten goede kunnen komen.
Vóór we besloten tot aanschaf van deze bakfiets kocht ik om uiteenlopende redenen en onder veel andere:

• een dubbele kinderwagen (tweedehands)
• een inbakerdoek (nieuw, lijkt teleurstellend veel op een vierkante doek )
• een kledingkast voor Tycho (nieuw. En hoewel, zoals Erik-Jan stelde, al Noa's favoriete kleren op 1 klein plankje passen zodat er in diens kast vast wel wat ruimte te vinden was)
• een boekenkastje voor de kinders (nieuw)
• heel erg veel nieuwe en in een wellustige marktplaats.nl sessie flink wat tweedehandse zwangerschapskleding (voornamelijk miskopen)
• twee paar nieuwe teenslippers voor als ik in de zwangerschap hele dikke voeten zou krijgen (not)
• een tennisracket
• een paar heel dure potjes nachtegaalpoep voor bestrijden en voorkomen van de rimpels die met het verdwijnen van het zwangerschapsvet ongetwijfeld tevoorschijn zullen gaan komen.

O ja, en een paar boeken waarvan het hoofdthema grofweg samen te vatten is met “Wees blij met wat je hebt”. Wat een mens toch aan het denken zou moeten zetten.

En vandaag, zittend op de bank met Mette die zo aan haar lachjes te zien instemde met mijn gedachtegang, viel dus eindelijk het besluit. Genoeg. Genoeg nuttige en nodeloze, dure en goedkope, nieuwe en tweedehandse spullen dit huis in gezeuld. Genoeg tijd bezig geweest met lijstjes maken en winkels aflopen. Genoeg tijd besteed aan dingen terugbrengen omdat ik eenmaal thuis het toch ook wel een overdreven aankoop vond. Genoeg keren mijn pasje door allerhande sleuven gehaald zodat-ie inmiddels doorzichtig was geweest als ik dat niet vóór was door hem regelmatig kwijt te raken.

Het komende jaar koop ik niets. Behalve als ik, van tevoren, op deze weblog, uit kan leggen waarom ik iets zo dringend nodig heb dat ik het niet kan improviseren, zelf kan maken, of dan tenminste tweedehands kan aanschaffen. En als ik het daarna dan ook nog aannemelijk kan maken bij Erik-Jan, die volgens hemzelf trouwens helemaal geen moeite zou hebben met dit voornemen. Een verklaring die ik helaas alleen maar kan geloven.