Zitten met de baby, aan de borst. Zitten naast de zandbak met de peuter, zand scheppen in het molentje. En zitten naast de zesjarige, luisteren naar de fantasieverhalen die maar door en door gaan...
En vandaag is de baby snipverkouden. Waar ze doorgaans het ongemak van het lijf stoicijns verdraagt, nu is ze woedend. De harde werkelijkheid steekt ineens zo schril af tegen de herinnering aan het warme baarmoedernest, dat ze vooral heel vaak getroost moet worden.
En ik, ik ben de godin die dat mag doen. Alleen al als ik de kamer binnenkom verstomt het gehuil. Als ik haar optil wordt ze rustig.
Al mijn kleren lijken te strak te zitten. Ik durf nergens aan te beginnen uit angst onderbroken te worden. En heel, heel af en toe zit ik met haar, en ben volledig verzoend met mijn lot. Wie zei er ook al weer dat je met elk kind erbij een beetje meer Zen wordt?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
een helelboel mensen zeiden dat, waaronder ik, maar dat was voor dat ik wist waar ik het over had, nu denk ik zo dat je misschien eerst een stuk minder Zen wordt, en pas daarna (een heeeele lange tijd daarna) meer Zen...
Een reactie posten