OK

OK.
OK.
OK OK OK.

Ik slik ze in. Eén voor één. Alle opmerkingen die ik de laatste jaren over Nederland heb gemaakt. Over dat het zo plat is, en saai, en dat het vol staat met troep, lelijke bouwsels, nare flats en snelwegen.

De Britten klaagden over koud, en hoopten dat het gauw zou stoppen met vriezen, en ruimden ondertussen de 'Ice Rinks' op want ja het was januari en wie wil er dan nog schaatsen. Ik waagde drie stappen op het mini-vijvertje in Walpole-park, realiseerde me dat aan al die leuke fonteinen wel een klein nadeeltje zat en kom me met geen mensenmogelijkheid kleine stille watertjes in de omtreek voor de geest halen. En dat gaf ook niets want de volgende dag was het tot grote opluchting van vrienden en collega's alweer boven nul. In Engeland.

Maar een kaartje Eurotunnel was zo geboekt. Broodjes smeren, auto inpakken. Noa van school gehaald in de pauze. Ah, Noa has An Appointment? Weeeellll, yeees...mompelde ik, en vulde op de daartoe aangewezen plaats naar waarheid maar voor de zekerheid zo onleesbaar mogelijk in: 'overseas obligations'. Want hoe leg je dat zo snel uit, ijskoorts? IJsvrij? Koek-en-zopie? Blaren en warme chocomel?

Bij Breda begon het. Bomen en bermen beladen met sneeuw. Slik. De volgende ochtend de polder, stil en berijpt voor zover het oog reikte. Slik. Geruisloos ingehaald worden door stoere langbenige blonde vrouwen op Noren (thuisbevalsters, leek me zo), en dan gegroet worden in plat Volendams. Slik. Honderden ganzen die over de Loosdrechtse plassen vliegen terwijl de zon opkomt. Slik.