En af en toe valt alles helemaal op z'n plek. En daar wordt ik dan gek genoeg heel onrustig van. Zou het kunnen dat dit dan de mooiste tijd is, en dat het vanaf hier alleen nog maar minder kan worden?Mijn vertroebelde brein weet op zo'n moment nog maar 1 oplossing: meer baby's, er moeten meer baby's komen, dat is het, meer baby's. Meer baby's, dat is echt de enige manier om nog evenop deze plek te blijven hangen, want daarna is het zeker rechtstreeks door naar stilte, saaiheid, stilstand, achteruitgang en de rollator.
Aan mijn lief heb ik niets op zo'n moment. Daar komt alleen maar gemompel uit in de trant van driemaal is scheepsrecht, alle goede dingen komen in drieen, de heilige drie-eenheid.
Dus overlegde ik even met de helderste persoon in ons huishouden. Het antwoord (na twee uur rimpelloos samenspel): "Ik vind, ze worden allemaal maar groter, en Tycho is nu al zo naar."
Dus overlegde ik even met de helderste persoon in ons huishouden. Het antwoord (na twee uur rimpelloos samenspel): "Ik vind, ze worden allemaal maar groter, en Tycho is nu al zo naar."
1 opmerking:
a wise man, that son of yours! i know the syndrome, though, suffer from it myself... not looking forward to an empty nest. try to cheer myself up with the thought that as soon as they're out of the house, i'm off to India, South America, and all those other places. except, of course, they will have left me penniless... then i try to cheer myself up with the thought that i know quite a few nice people i'd like to share an old people's home corridor with. so if you don't get rude and die too soon, we'll have a ball (and play geriatric Twister every Friday night)!
Een reactie posten