In de zoveelste poging om mijn eigen jeugd (de leuke stukken ervan, in elk geval) te herscheppen heb ik een tijdje terug de spelletjesavond ingevoerd. Een schot in de roos. Op vrijdag, als 'de kleintjes' naar bed zijn wordt er warme melk en lekkers geserveerd, en mag Noa verzinnen wat we gaan doen. Jammer genoeg. Want mijn definitie van spelletjesavond, kom ik nu achter, is met elkaar rond de tafel zitten, koffie erbij, gezellig. Memory, bijvoorbeeld. Ik heb de doos van dertig jaar geleden nog steeds. Noa echter doet veel liever Twister, dat ik hem ooit gegeven heb omdat me dat voor hem zo leuk leek om met vriendjes te spelen. Die, zie boven, veel liever met de baby spelen. 'Actually, I didn't invite you to play with my baby sister, you know'. En bij Twister zit je dus NIET rond de tafel en je koffie koelt er ook aardig bij af.Dus daar gingen we weer, vanavond. Noa draaien en de grote mensen op de knieën. De bonen van gisteren een gemeen wapen in de strijd mijnerzijds, valse duwtjes van de kant van mijn opponent. Ondanks alle yoga wist ik halverwege een hamstring aardig te verrekken. Volgens mij won ik, maar het bleek toch een jury-sport en uiteraard was de meerderheid tegen me. Waarna ik nog een rondje tegen Noa mocht om wederom te verliezen. Heb ik al eens verteld dat ik HEEL SLECHT tegen mijn verlies kan? Bij deze. Overigens een eigenschap die mijn oudste met me gemeen heeft zodat er nog net geen tranen vloeiden aan het eind. En zo komen mijn ideeën wel vaker als een boemerang terug...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten