Nu

Toen ik terugkeek

naar de vele vele foto's

van toen hij pasgeboren was, in de armen van papa, van grijnzend in de kinderstoel, van toen hij drie werd (de taart! het feest!) en -de week ervoor nog- dat we samen gingen zwemmen, ik met mijn dikke buik en hij gillend van de lach op de glijbaan

toen voelde het vreemd, zo vreemd, andermans kind haast,

ben jij dit geweest?

Dus kochten we een videocamera.

Zodat zijn broer tenminste in motion zou worden vastgelegd

(lachend, spelend, ruziemakend)

Op alle filmpjes staat hetzelfde:

hoe hij naar de camera loopt om zichzelf te bekijken.

Pas bij mijn derde kind

warme lijfje knorrend tegen mijn borst, geur van zoete huid en lichtzure melk,

snap ik

eindelijk

wat ik echt wil bewaren

en de volslagen onmogelijkheid daarvan

en als je met een wandelstok loopt mama

dan zijn alle auto's anders

en kom je bij me eten op mijn woonboot