Vollemaansoverpeinzing

Normaal lig ik rond deze tijd van het jaar in een coma van negen uur 's avonds tot tien uur 's ochtends. En tijdens de wakkere uren van de trage, donkere dagen ligt altijd ergens een onpeilbaar somber gevoel op de loer, van gemis en zinloosheid en verkeken kansen, de natte plassen aan de overkant van een veelbelovende winter.

Maar pfff....gister kon ik het al niet laten om te huilen naar de bijna-volle maan, en vanavond zat ik tot over mijn oren in vruchtwisselplannen en de fijne kneepjes van het bemesten van vakken met wortelgroenten met en zonder bladgewassen er in, en of je dan ervoor of erna lupines kan laten groeien in verband met de stikstofbehoefte ...en over hoeveel ruimte er gaat komen in keuken en bijkeuken zodat al dat zelfgeteelde lekkers ons de winter kan doorhelpen....en op welke plek we dan precies misschien wel weer allemaal samen kunnen knutselen en mooie films kunnen kijken en interessante dingen opzoeken op het internet en leren lezen en schrijven...

Over twee weken is het Imbolc, het feest van de ontwakende zaadjes, maar in mijn hart hebben er al aardig wat wortel geschoten-moge het komende jaar veel malse regen en vruchtbare grond brengen!