Of eigenlijk, de dag na nieuwjaarsdag. Passend, in mijn geval. De sporen van sneeuw bijna verdwenen uit het bos, behalve van het pad. Wat een aantal dagen geleden de veilige optie was, tussen links en rechts twintig centimeter sneeuw, is nu spekglad door het aangestampte ijs. Ik stap er voorzichtig langs. En zo is het, zie ik. Wat voor anderen werkte, en er zo aantrekkelijk uitziet, is nutteloos voor mij. Gevaarlijk zelfs.
Het wordt tijd om mijn eigen pad te kiezen. Mijn moeder en de vrouwen die ik tot mijn moeder benoemd heb opnieuw te ontmoeten. Dit keer als vrouwen die hun eigen pad gaan, als vriendinnen. De eenzaamheid ontmoeten en zien wat ze me te zeggen heeft. Dit keer als gids, als vriendin. En wellicht zo de vrouw ontmoeten die al die jaren in mijn bed slaapt, in mijn huis woont, en mijn kinderen baarde. Als vriendin.
Is het toeval dat ik vandaag voor de eerste keer de weg naar huis in een keer kon vinden?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten