Mijn favoriete plek...

...in ons nieuwe huis is dit. In een moment van helderheid bedachten we dat een driejarige niet echt een eigen kamer nodig had, en hebben we haar bedje naast het logeerbed gezet. Zo hadden we ineens de luxe van een werkkamertje, dachten we.

Dat werkkamertje staat nu vaker wel dan niet tot het plafond volgetast met mappen, boeken en oude tijdschriften, terwijl het buro bezet is door 1 naaimachine en 12 bijbehorende kapotte kledingstukken (vooral lange broeken van Tycho, die wachten tot ik kijk of ze nog te redden zijn).

Terwijl die logeerkamer...pffff. Het is uiteraard de beste plek om me terug te trekken om wat te lezen of ongestoord te bellen, als de kinderen ons kleine woonkamertje geannexeerd hebben voor duplo, een-huisje-maken-van-de-bank, of om met de Wii te spelen. En het is de beste plek om te stoeien en met kussens te vechten, natuurlijk.

Maar ook word ik regelmatig uit mijn eigen bed verdreven door een jongetje dat nat of bang of hoestend wakker wordt, en bij ons wil liggen. En wanneer zij dan tevreden breeduit weer liggen te snurken lig ik wakker. Of misschien wordt Mette wakker en wil 'een sjokje melluk'...In beide gevallen duik ik dan in het fijne logeerbed. Om de volgende ochtend te genieten van hoe mijn meisje de dag in soezelt. Hoe eerst haar adempatroon verandert, en hoe ze daarna af en toe babbelend heel langzaamaan er aan toe raakt om uit bed te komen. En als ze me ontdekt heeft, hoe ze naast me kruipt (Mama bloot? Mette OOK bloot!) en hoe we dan nog wel een half uur knuffelend en kletsend doorbrengen.

Dat geeft een mama meer dan genoeg voeding om het geduld op te brengen dat nodig is om daarna nog zeker een half uur de supervisie te voeren over het gehele aankleed- en pleisterproces. Waarbij er NIETS uitgezocht, aangeraakt of aangegeven mag worden voordat mevrouw daar zelf om vraagt. 'Cause there's no flies on her, zoals ik iemand laatst hoorde opmerken.

Vollemaansoverpeinzing

Normaal lig ik rond deze tijd van het jaar in een coma van negen uur 's avonds tot tien uur 's ochtends. En tijdens de wakkere uren van de trage, donkere dagen ligt altijd ergens een onpeilbaar somber gevoel op de loer, van gemis en zinloosheid en verkeken kansen, de natte plassen aan de overkant van een veelbelovende winter.

Maar pfff....gister kon ik het al niet laten om te huilen naar de bijna-volle maan, en vanavond zat ik tot over mijn oren in vruchtwisselplannen en de fijne kneepjes van het bemesten van vakken met wortelgroenten met en zonder bladgewassen er in, en of je dan ervoor of erna lupines kan laten groeien in verband met de stikstofbehoefte ...en over hoeveel ruimte er gaat komen in keuken en bijkeuken zodat al dat zelfgeteelde lekkers ons de winter kan doorhelpen....en op welke plek we dan precies misschien wel weer allemaal samen kunnen knutselen en mooie films kunnen kijken en interessante dingen opzoeken op het internet en leren lezen en schrijven...

Over twee weken is het Imbolc, het feest van de ontwakende zaadjes, maar in mijn hart hebben er al aardig wat wortel geschoten-moge het komende jaar veel malse regen en vruchtbare grond brengen!

Nieuwjaarsdag

Of eigenlijk, de dag na nieuwjaarsdag. Passend, in mijn geval. De sporen van sneeuw bijna verdwenen uit het bos, behalve van het pad. Wat een aantal dagen geleden de veilige optie was, tussen links en rechts twintig centimeter sneeuw, is nu spekglad door het aangestampte ijs. Ik stap er voorzichtig langs. En zo is het, zie ik. Wat voor anderen werkte, en er zo aantrekkelijk uitziet, is nutteloos voor mij. Gevaarlijk zelfs.

Het wordt tijd om mijn eigen pad te kiezen. Mijn moeder en de vrouwen die ik tot mijn moeder benoemd heb opnieuw te ontmoeten. Dit keer als vrouwen die hun eigen pad gaan, als vriendinnen. De eenzaamheid ontmoeten en zien wat ze me te zeggen heeft. Dit keer als gids, als vriendin. En wellicht zo de vrouw ontmoeten die al die jaren in mijn bed slaapt, in mijn huis woont, en mijn kinderen baarde. Als vriendin.

Is het toeval dat ik vandaag voor de eerste keer de weg naar huis in een keer kon vinden?