Sint-Janskruid

Daar stond ik dus naar te kijken, in de Waitrose, op 30 december 2008. Ik was weggestuurd door mijn lief, om een beetje op te vrolijken. Na een dag waarin ik, ondanks al mijn weer opgelaaide plannen voor homeschooling, vooral een nogal knorrige en kortaffe mama was geweest.

En dan is het fijn dat mij lief al zo lang meegaat. Nonchalant wist hij mee te delen dat dit slechts het begin was, dat er een korte periode van opklaring aan ging komen (i.e. 31/12), en dat daarna mijn stemming er een paar weken vooral een van neerslag zou zijn, zoals eigenlijk al elk jaar in januari sinds hij mij kent. En net als elk jaar, was ik weer volkomen verrast. Heb ik echt elk jaar een winterdepressie? Ja dus.

En waar ging ik heen, in de schemering, met mijn grijze gemoed? Naar de Waitrose. De supermarkt. Een tragische plek voor retail therapy, wellicht, maar sinds mijn non-spending year ben ik wat dat betreft met weinig tevreden. En bovendien hadden we olie nodig, voor de oliebollen die morgen aanzienlijk gingen bijdragen aan de opklaring.

Sint-Janskruid haalde het niet. Daarvoor is mijn weerstand tegen pillen en poeders dan toch weer net wat te groot. Ik wist me ook in te houden bij de badspullen en omzeilde het handige plankje-met-zuignappen voor in de hoek bij het bad. Kaarsen, hadden we zat. Het assortiment tijdschriften, in Nederland altijd goed voor fijne impulsaankopen, is hier voornamelijk gericht op celebrity-watchers, tuiniers en verbouwers. Voor een bijna-verhuizende huurster die beroemdheden in het algemeen pas herkent als ze de spreekkamer al lang weer uit zijn niet je van het. (Overigens, wel pas Paul McCartney gezien laatst, net als wij met zijn kinders naar het theater!!!)

Nee, ik had het bijna gered, daar in de Waitrose met de kriebels in mijn portemonnee. Maar daar stonden ze. Op ooghoogte. Onweerstaanbaar. Naast de eco-luiers waar ik me tot dan toe al heel verantwoord over voelde. Wasbare luiers. Ja, je leest het goed. WASBARE LUIERS. Dat is nog 'ns funshoppen, niet? En ik kan hier zeggen dat het een koopje was, maar helaas. De aanschafkosten kunnen nog een sterke troef zijn mochten de onderhandelingen over een vierde kind geopend worden, en ik kan in vertrouwen meedelen dat met hopelijk nog slechts een jaar broekpoepen te gaan het break-even-point niet in zicht gaat komen.

Meteen daarna vluchtte ik naar het huis van een vriendin en moeder van vier, waar ik onthaald werd op warme thee en de wetenschap dat zij allevier !!! haar kinders op dezelfde manier verluierd heeft. Ik ben een watje. Een watje met een winterdip. Een watje met een winterdip en een wasprobleem. Maar in elk geval een groen watje.

OK

OK.
OK.
OK OK OK.

Ik slik ze in. Eén voor één. Alle opmerkingen die ik de laatste jaren over Nederland heb gemaakt. Over dat het zo plat is, en saai, en dat het vol staat met troep, lelijke bouwsels, nare flats en snelwegen.

De Britten klaagden over koud, en hoopten dat het gauw zou stoppen met vriezen, en ruimden ondertussen de 'Ice Rinks' op want ja het was januari en wie wil er dan nog schaatsen. Ik waagde drie stappen op het mini-vijvertje in Walpole-park, realiseerde me dat aan al die leuke fonteinen wel een klein nadeeltje zat en kom me met geen mensenmogelijkheid kleine stille watertjes in de omtreek voor de geest halen. En dat gaf ook niets want de volgende dag was het tot grote opluchting van vrienden en collega's alweer boven nul. In Engeland.

Maar een kaartje Eurotunnel was zo geboekt. Broodjes smeren, auto inpakken. Noa van school gehaald in de pauze. Ah, Noa has An Appointment? Weeeellll, yeees...mompelde ik, en vulde op de daartoe aangewezen plaats naar waarheid maar voor de zekerheid zo onleesbaar mogelijk in: 'overseas obligations'. Want hoe leg je dat zo snel uit, ijskoorts? IJsvrij? Koek-en-zopie? Blaren en warme chocomel?

Bij Breda begon het. Bomen en bermen beladen met sneeuw. Slik. De volgende ochtend de polder, stil en berijpt voor zover het oog reikte. Slik. Geruisloos ingehaald worden door stoere langbenige blonde vrouwen op Noren (thuisbevalsters, leek me zo), en dan gegroet worden in plat Volendams. Slik. Honderden ganzen die over de Loosdrechtse plassen vliegen terwijl de zon opkomt. Slik.

Voor ik 'm post

De laatste tijd zit er ineens weer heel regelmatig een geboortekaartje in de bus. En dan word ik weer geconfronteerd met het plan dat ik voor dat speciale babietje in gedachten had, wat betreft kadootjes en zelf maken enzo. Maar eerlijk gezegd, het komt er nooit van. Matige planning mijnerzijds en maar zelden een gaatje in die permanente parade van onaffe projecten en dagelijkse dingen. Alleen deze ene keer was er zomaar tijd, zin, een patroon...

En dan is het dus heel grappig, dat hoewel ik zo'n beetje om de andere dag een pasgeborene in mijn handen heb, het breiwerk ineens zo verschrikkelijk ... klein is. Ik weet niet, vlak na een bevalling is het formaat van een baby zo natuurlijk, zo onopmerkelijk, terwijl ik nu ik het aan het breien was ineens twijfel aan of het wel klopt, de maat. Kan ook komen omdat onze 'baby' inmiddels gewoon anderhalf is, en loopt. En nog steeds heel klein lijkt, vergeleken met die beren van broers.

Hoe dan ook, het was een mooi klusje. En nu is het af, gaat op de bus, en wordt dan hopelijk een hele maand gedragen voordat ook deze baby gaat doen waar babies heel erg goed in zijn: uit zijn kleren groeien. Getuige de berg die ik nog op zolder heb liggen en waar ik nog steeds geen afscheid van kan nemen. Zot.