Hades

Een aanrader waar niemand meer wat aan heeft...de expositie loopt over 3 dagen af. Maar toch.

Stel je voor: een witte ruimte waarin je niet verder kunt zien dan een halve meter, waarin het helder licht is maar je geen idee hebt waar dat vandaan komt en waar je vele mensen kunt horen maar ze niet kunt zien.

Het effect is verbijsterend. Op een halve meter van de ingang verdween die, de grenzen van de kamer vervaagden en de dimensies ervan kon ik niet meer inschatten. Alles voelde onwerkelijk en ver weg aan, alsof ik ter plekke in een droom gestapt was. Ik hoorde mensen praten en lachen maar kon ze niet zien, een feestje waarbij ik aan de deur stond te luisteren maar niet naar binnen mocht. Af en toe doemde er ineens iemand op, zo plotseling en zo dichtbij dat we allebei terugdeinsden. Geen opluchting maar een ongewenste ontmoeting. Op de grens van het leven met nog een besef van wat er geweest is, maar geen enkele mogelijkheid om contact te leggen.

Zelden was de pub zo warm en vol met leven.

Genoeg

Onze pasgeborene is vandaag op de kop af zes weken oud. En heeft alle aanspraak op die titel zojuist verspeeld, door heel vaak en vooral ook heel bewust te lachen. Het hele spectrum van aarzelende glimlachjes, vanuit één dan wel twee mondhoeken, via tevreden grijnsjes naar een enorme breedbekkige lach.

De laatste aankoop om haar komst te vieren is deze prachtige, felrode, extra-lange, tweedehandse-maar-nauwelijks-gebruikte, Amsterdamse bakfiets.
Mèt bevestigingsmogelijkheid voor een maxi-cosi. Tijdens het premièretochtje, waarvan we beladen met bakkenvol rijpe vroege bramen uit een nieuw-ontdekt park terugkeerden, was Tycho in de zevende hemel. Noa filosofeerde nog een aantal uren door rond het thema uit- dan wel toelachen: er waren maar heel weinig buurtgenoten die de neiging konden bedwingen commentaar te leveren op dit voor Londen wel zeer ongebruikelijke vervoermiddel. En ik zat als een prinses op het zadel, uitwendig blasé maar stilletjes heel erg genietend van al deze aandacht.
De rechtvaardiging van deze uitgave: dat ik dan ook met drie kinderen Noa nog steeds fietsend naar school kan brengen, wat conditie en milieu natuurlijk alleen maar ten goede kunnen komen.
Vóór we besloten tot aanschaf van deze bakfiets kocht ik om uiteenlopende redenen en onder veel andere:

• een dubbele kinderwagen (tweedehands)
• een inbakerdoek (nieuw, lijkt teleurstellend veel op een vierkante doek )
• een kledingkast voor Tycho (nieuw. En hoewel, zoals Erik-Jan stelde, al Noa's favoriete kleren op 1 klein plankje passen zodat er in diens kast vast wel wat ruimte te vinden was)
• een boekenkastje voor de kinders (nieuw)
• heel erg veel nieuwe en in een wellustige marktplaats.nl sessie flink wat tweedehandse zwangerschapskleding (voornamelijk miskopen)
• twee paar nieuwe teenslippers voor als ik in de zwangerschap hele dikke voeten zou krijgen (not)
• een tennisracket
• een paar heel dure potjes nachtegaalpoep voor bestrijden en voorkomen van de rimpels die met het verdwijnen van het zwangerschapsvet ongetwijfeld tevoorschijn zullen gaan komen.

O ja, en een paar boeken waarvan het hoofdthema grofweg samen te vatten is met “Wees blij met wat je hebt”. Wat een mens toch aan het denken zou moeten zetten.

En vandaag, zittend op de bank met Mette die zo aan haar lachjes te zien instemde met mijn gedachtegang, viel dus eindelijk het besluit. Genoeg. Genoeg nuttige en nodeloze, dure en goedkope, nieuwe en tweedehandse spullen dit huis in gezeuld. Genoeg tijd bezig geweest met lijstjes maken en winkels aflopen. Genoeg tijd besteed aan dingen terugbrengen omdat ik eenmaal thuis het toch ook wel een overdreven aankoop vond. Genoeg keren mijn pasje door allerhande sleuven gehaald zodat-ie inmiddels doorzichtig was geweest als ik dat niet vóór was door hem regelmatig kwijt te raken.

Het komende jaar koop ik niets. Behalve als ik, van tevoren, op deze weblog, uit kan leggen waarom ik iets zo dringend nodig heb dat ik het niet kan improviseren, zelf kan maken, of dan tenminste tweedehands kan aanschaffen. En als ik het daarna dan ook nog aannemelijk kan maken bij Erik-Jan, die volgens hemzelf trouwens helemaal geen moeite zou hebben met dit voornemen. Een verklaring die ik helaas alleen maar kan geloven.