...in ons nieuwe huis is dit. In een moment van helderheid bedachten we dat een driejarige niet echt een eigen kamer nodig had, en hebben we haar bedje naast het logeerbed gezet. Zo hadden we ineens de luxe van een werkkamertje, dachten we.
Dat werkkamertje staat nu vaker wel dan niet tot het plafond volgetast met mappen, boeken en oude tijdschriften, terwijl het buro bezet is door 1 naaimachine en 12 bijbehorende kapotte kledingstukken (vooral lange broeken van Tycho, die wachten tot ik kijk of ze nog te redden zijn).
Terwijl die logeerkamer...pffff. Het is uiteraard de beste plek om me terug te trekken om wat te lezen of ongestoord te bellen, als de kinderen ons kleine woonkamertje geannexeerd hebben voor duplo, een-huisje-maken-van-de-bank, of om met de Wii te spelen. En het is de beste plek om te stoeien en met kussens te vechten, natuurlijk.
Maar ook word ik regelmatig uit mijn eigen bed verdreven door een jongetje dat nat of bang of hoestend wakker wordt, en bij ons wil liggen. En wanneer zij dan tevreden breeduit weer liggen te snurken lig ik wakker. Of misschien wordt Mette wakker en wil 'een sjokje melluk'...In beide gevallen duik ik dan in het fijne logeerbed. Om de volgende ochtend te genieten van hoe mijn meisje de dag in soezelt. Hoe eerst haar adempatroon verandert, en hoe ze daarna af en toe babbelend heel langzaamaan er aan toe raakt om uit bed te komen. En als ze me ontdekt heeft, hoe ze naast me kruipt (Mama bloot? Mette OOK bloot!) en hoe we dan nog wel een half uur knuffelend en kletsend doorbrengen.
Dat geeft een mama meer dan genoeg voeding om het geduld op te brengen dat nodig is om daarna nog zeker een half uur de supervisie te voeren over het gehele aankleed- en pleisterproces. Waarbij er NIETS uitgezocht, aangeraakt of aangegeven mag worden voordat mevrouw daar zelf om vraagt. 'Cause there's no flies on her, zoals ik iemand laatst hoorde opmerken.
